เราเดินออกจากร้านขนมปัง เห็นลุงคนนึงยืนอยู่หน้าร้าน และจ้องมองขนมปังแบบนิ่งมาก ๆ 2 นาทีได้ นิ่ง ไม่ขยับใด ๆ ลุงใส่กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะเก่า ๆ และสะพายถุงผ้าเก่า ๆ ใบนึง
เราหยุดยืนใกล้ลุง และแอบยืนจ้องลุง แต่ลุงคงไม่รู้ว่า เรากำลังจ้องลุงอบู่ ศรีษะลุงผมเพิ่งขึ้น เหมือนคนเพิ่งกำลังหายป่วย
อีกสักพัก ป้าเดินออกจากร้าน และเดินตรงมาหาลุง พูดเบา ๆ อะไรไม่รู้ หน้าตาลุงสลดกว่าเดิมแบบหมดหวังทั้งคู่
เผือกขึ้นสมองเราอีกแล้ว!!!
รีบเดินขยับเข้าไปหาลุงป้าใกล้ ๆ และถามว่า มีเรื่องอะไรหรือคะ
ป้าตอบว่า จะมาขอเศษขนมปังตัดขอบ ร้านบอกว่า ไม่มีจ้ะ
"แล้วป้าจะเอาไปทำอะไรเหรอคะ"
"จะเอาไปทอดให้ลุงกิน ลุงอยากกิน"
"งั้นลุงกับป้า รอหนูตรงนี้ อย่าไปไหนนะคะ หนูจะไปเอาขนมปังมาให้ค่ะ"
เรารีบคว้าถาดและหยิบขนมปังหลากหลาย 6 ชิ้นที่เราชอบทันที และไปเข้าแถวจ่ายตังค์
ลุงและป้า ยกมือไหว้ ด้วยรอยยิ้มเหมือนเด็กน้อยที่ได้ขนมแล้ว
ลุงป้าเดินจูงมือประคองกันไปอย่างช้า ๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าลุงป้าจะมีความสุขแค่ไหน...
แต่หนูยืนยิ้ม และมีความสุขจังเลยค่ะ
ด้วยน้ำเงินจากการเล่นกำไรหุ้นนี่แหละค่ะ ที่ทำให้เวลาออกนอกบ้าน ต้องหาโอกาสเแบ่งปันสังคมเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เขามีความสุขกันค่ะ
พิมพ์ไป... อมยิ้มไป
#แค่มาเที่ยวโลก
ขออนุญาตแท๊กห้องหุ้น เพราะสิงสถิตย์ในนี้ค่ะ
ลุงยืนจ้องขนมปังแบบนิ่งมาก ๆ