อยากแรกขอเกริ่นก่อนนะคะ เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ พ่อเราเป็นน้องคนสุดท้อง เราโตมากับลูกพี่ลูกน้องมากมายเลยค่ะ ญาติเราก็ค่อนข้างเยอะประมาณนึง
 มีช่วงนึงในตอนอนุบาล-มัธยมต้น ที่ครอบครัวเราค่อนข้างมีปัญหา พ่อแม่เราเลิกกันค่ะ แล้วก็แตกหัก ตอนนั้นเราอยู่ป.1 แต่พ่อแม่ถามเรา ว่าจะอยู่กับใคร ตอนนั้นเรารู้สึกเหมือนโดนบังคับเลยค่ะ ต่างฝ่ายต่างคาดหวังว่าเราจะตอบว่าอะไร สุดท้ายเราก็เลือกแม่ค่ะ ด้วยความที่เราอยู่กับแม่มาตั้งแต่เด็ก ชีวิตวัยเด็กเราไม่มีพ่อเลยค่ะ ต่อมาประถมปลาย เรากลับมาอยู่กับพ่อค่ะ ความคิดเราตอนนั้นคือ แม่ไม่สามารถส่งเราเรียนได้ค่ะ รายได้แม่ค่อนข้างสวนทางกับการดำรงชีวิตอยู่ของเราสองคน 
 อยู่กับพ่อได้สักพัก พ่อเริ่มมีครอบครัวใหม่ แต่ไม่มีลูกด้วยกันนะคะ ช่วงแรกเรารู้สึกว่าเราเข้ากับแฟนใหม่เขาได้ทุกอย่างเลยค่ะ แต่พออยู่ๆไป เราเริ่มอิจฉาค่ะ ทำไมพ่อต้องมีแฟนใหม่ด้วย แล้วก็มารู้ว่าตลอดมา แฟนใหม่เอาเรื่องของเราไปพูดต่างๆนาๆ พ่อเริ่มทำร้ายร่างกายเราตอนที่เราไม่ฟัง หรือเถียงกับเขากับแฟนใหม่เขาค่ะ (ดีเทลตรงนี้เราขอไม่เล่านะคะ เป็นเรื่องที่กระทบจิตใจเราค่อนข้างมาก) ช่วงนั้นเราร้องไห้ตลอดเลยค่ะ เราเริ่มไม่สนิทกับพ่อ เริ่มอยู่คนเดียว ส่วนหนึ่งเพราะพ่อแยกห้องเราด้วย ให้เรานอนบ้านอีกหลัง 
 ต่อมาเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ เรามีปัญหากับแฟนใหม่พ่อ พ่อเลยเอาเราไปฝากให้ป้าเลี้ยงค่ะ แล้วเขาก็ไม่เคยกลับมารับเราอีกเลย ตอนนั้นเราโหวงมากเลยค่ะ กำลังจะขึ้นม.ต้นด้วย แต่การอยู่กับป้า ชีวิตเราค่อนข้างดีค่ะ บ้านป้าเรามีฐานะพอสมควร แล้วก็มีลูกพี่ลูกน้องเราที่เป็นลูกป้าอยู่ด้วย ชีวิตเราตอนนั้นไม่ลำบากเลยค่ะ
 แต่อยู่ไปอยู่มา เรารู้สึกว่าไม่ได้อยู่บ้านค่ะ ทั้งที่ทุกคนให้ความรักเราดีตลอด แต่เรากลับรู้สึกเหมือนมาอยู่หอพักค่ะ เราเริ่มต่อต้าน แล้วก็เป็นเด็กเก็บกดค่ะ เรามีปัญหากับการขัดการอารมณ์ตัวเองมาก หลายครั้งที่เราทำร้ายตัวเองเวลาโกธรหรือเศร้าค่ะ(ชกกำแพง ตบหน้าตัวเอง หยิก จนไปถึงการใช้ของมีคม)
 ตอนนั้นเราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม แต่เราอยากกลับไปอยู่กับแม่เรามาก ทุกครั้งที่มีปัญหา ป้าจะให้เราโทรหาแม่ให้เอาเรากลับไปอยู่ด้วยค่ะ แต่สิ่งที่แม่ตอบกลับมาคือ ทำไมชอบทำตัวมีปัญหา อยู่กับเขาดีๆไม่ได้หรอ ไปโรงเรียน มีเงินใช้ ทำไมต้องทำให้แมาเดือดร้อน ตอนนั้นเรารู้สึกส่าไม่มีใครต้องการเราเลยค่ะ เราคิดว่า เราอยากรีบโต รีบออกจากที่นี่ ไปอยู่คนเดียว ใช้ชีวิตคนเดียว แต่กลับกัน เราเองก็เป็นแค่เด็กม.ต้นคนนึง 
 
พอจบม.ต้น กำลังจะหาที่เรียนใหม่ ปัญหาที่สะสมมาหลายปีเริ่มรุนแรงกว่าเดิม เราไม่คุยกับใครในบ้านเลยค่ะ ป้าบอกว่า เราไม่ปรับตัวเข้าหาใครเลย เอาตัวเองเป็นที่ตั้ง แต่สถานการณ์ตอนนั้นก็ยากสำหรับเราเองเหมือนกันค่ะ เราตัดสินใจเข้าโรงเรียนประจำค่ะ อยู่จังหวัดเดียวกันกับบ้านย่าเราอีกคน แล้วก็เป็นบ้านเกิดเราด้วย 
 
 หลังจากออกจากบ้านป้ามา เราดีใจมากเลยค่ะ ไม่รู้ทำไม ที่นั่นไม่ใช่นรก แต่เรารู้สึกหลุดพ้นมากเลยค่ะ เราอยู่กับย่า(น้องสาวของย่าเราอีกที แต่เราเรียกว่ายาย) จนถึงวันเปิดเทอมโรงเรียนประจำค่ะ 
 วันที่เราเข้าโรงเรียนประจำวันแรก เราร้องไห้ทั้งวัน ตื่นก็ร้องไห้ กินข้าวเสร็จก็ร้องไห้ จะนอนก็ยังร้องไห้ เรารู้สึกเหมือนเดิมเลยค่ะ คือไม่มีใครต้องการเราเลย 
 ที่โรงเรียนมีสาธารณะสุขที่เข้ามาช่วยเหลือเกี่ยวกับสภาพจิตใจ เพราะเด็กที่นี่ส่วนใหญ่ เป็นประชากรที่มีปัญหาจากครอบครัว และอื่นๆค่ะ เราเองก็เป็นหนึ่งในนักเรียนที่เขาเรียกเจอบ่อยๆ เราคิดว่าเราคือคนนึงที่สภาพจิตใจไม่ปกติ จนมันเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆค่ะ เราไม่ค่อนกินข้าว นอนไม่ค่อยหลับ แล้วก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลยค่ะ ชีวิตเราตอนนั้นว่างเปล่ามาก จนเราติดต่อกลับไปหายายว่า ขอลาออกค่ะ เพราะเราอยู่ไม่ไหวจริงๆ หมอที่มารักษาก็ช่วยคุยให้ค่ะ ตอนนั้นยายเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของเราเลยค่ะ แม่หรือพ่อไม่ได้เข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตเราเลย จนเราได้ออกค่ะ เรากลับมาอยู่กับยาย แล้วยายก็หาบ้านให้พ่อเรามาอยู่ด้วยค่ะ (พ่อเลิกกับแฟน แต่ยังต้องอยู่ด้วยกัน เพราะไม่มีที่ไปค่ะ ชีวิตพ่อตกอับลงมากเทียบกับวันแรกที่เรามาอยู่ด้วย)  

 สาธารณะสุขทำเรื่องส่งตัวเราไปรักษาต่อที่รพ.รัฐใกล้บ้านค่ะ แล้วก็ได้รู้ว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า รักษาไปเรื่อยๆ อาการก็แย่ลง ดีขึ้น แปรปรวนไปเรื่อยๆ หนักสุดคือการที่เราพยายามฆ่าตัวตายหลายครั้งจนเข้ารพค่ะ
 แล้วแม่ก็เริ่มกลับมาติดต่อกับเราอีกครั้ง เพราะยายบอกแม่เรื่องที่เราป่วย แม่เขาดูเป็นคนละคนเลยค่ะ เป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกว่ามีคนรักเรา และรู้สึกเป็นที่ต้องการค่ะ แต่เวลาผ่านมาเรื่อยๆ เราก็ดีขึ้นเยอะ แต่ยังไม่หาย (ส่วนนึงเป็นเพราะเราไม่ยอมไปตามนัดหมอด้วยค่ะ)
 ตอนนี้เราอยู่ม.6แล้วค่ะ ยังอยู่ที่เดิม บ้านหลังเดิม แต่ความรู้สึกเรา ว่างเปล่ามากๆ เรารักใครไม่เป็นเลยค่ะ ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงกับพ่อแม่ ยาย
 และก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกรักที่คนอื่นมอบให้ มันเป็นยังไง เรารู้นะคะว่าคนอื่นรักเรา แต่เรากลับรู้สึกไม่ได้รับความรักเลยสักนิดเดียวค่ะ ควรทำยังไงดีคะ