มีเรื่องในตอนเด็กว่าช่วงประมาณป.4เคยโดนคุณครูด่าว่าสวยนะเเต่ไม่มีสมองโดนรังเเกอยู่บ่อยๆ มีเรื่องอะไรเก็บไว้คนเดียวตลอดพอโตช่วงประมาณม.ต้นก็
ติดเพื่อนเกเรเรียนเกรดก็เเย่โดนพ่อด่าทุกครั้งว่าเรียนก็เเย่ในช่วงม.ต้นพ่อก็ดื่มเหล้าหนักมากตื่นมาก็กินเเละในวันหนึ่งเราเจอเหตุการณ์หนึ่งพ่อทำร้ายเเม่ต่อหน้าเป็นเหตุการณ์ที่ฝั่งใจมาก ต่อมาเราเรียนปวชพยายามเเก้ไขการเรียนจากเด็กที่เคยเรียนติด 0 ร มาตลอดเปลี่ยนเเปลงตัวเองในการเรียน พยายามอย่างมากจากเกรดตอนที่จบม.ต้นเเค่1.90เราพยายามจนเรียนเทอมเเรกได้2.64เเละเทอมสุดท้ายเกรด3.85เกรดเราอยู่ที่3.1เราคิดว่าพ่อคงดีใจเเต่ไม่เลยพ่อไม่เคยจะพูดสักครั้งว่าเรียนดีขึ้นเเเต่กลับกดดันมากขึ้นบ้างครั้งก็พูดว่าทำไมทำไม่ดีเหมือนลูกคนอื่น เป็นคำที่เก็บมาคิดตลอดว่าต่อให้ทพดีเเค่ไหนเขาก็ไม่เคยเห็นค่าสักครั้งจนเป็นโรคซึมเศร้า เคยลองกินยาครั้งหลายๆเม็ดเพราะไม่อยากอยู่ เคยกรีดข้อมือตัวเอง ทำทุกทางที่ไม่ต้องมีชีวิตอยู่ ในวันที่เรากินยาจำนวนมากเข้าโรงพยาบาลหมอก็ได้คุยกับพ่อเเละเเม่เราคิดว่ามันจะดีขึ้นเเต่กลับเเย่ลงกว่าเดิมส่วนใหญ่มีเเต่คนบอกว่าบ้านเป็นที่ปลอดภัยเสมอเเต่ไม่ใช่สำหรับเรา มีครั้งหนึ่งพ่อ พูดขึ้นมาลูกกูรึป่าวในความรู้สึกตอนนั้นคือเเตกสลายกับการกระทำหลายๆอย่างพ่อมักคิดเสมอว่าตัวเองถูกทุกอย่าง
จน ปัจจุบันก็ยังเป็นเเบบเดิมเก็บอะไรไว้ในใจตลอดทุกๆเหตุการณ์