เราอยากมาขอคำแนะนำทำยังไงดีให้พ่อยอมให้อิสระกับเราบ้างคือเราเป็นลูกสาวคนโตปีนี้อายุ20ค่ะ ด้วยเหตุการณ์ตอนนี้คือใกล้จะเคาท์ดาวน์ปีใหม่เราปิดเทอมกลับบ้านมาก็ขอพ่อออกไปเคาท์ดาวน์กับเพื่อนสมัยมัธยมที่สนิทครอบครัวเรารู้จักกันไปรับส่งกันถึงบ้านบ่อยด้วย แต่พ่อไม่ให้ไปแถมใช้คำพูดที่แรงกระทบจิตใจ ทำเอาตอนนี้นอยจนคิดปีใหม่ครั้งหน้าจะไม่กลับบ้านอีก555คือเราไม่เข้าใจจริงๆทำไมถึงไม่ยอมปล่อยเราให้ใช้ชีวิตวัยรุ่นแบบคนอื่นบ้างเราโคตรอิจฉาเพื่อนแถวบ้านเลยที่เขาได้ทำอะไรตามใจตัวเอง คือเราคิดว่าตัวเองเป็นคนที่เชื่อฟังครอบครัวมากๆๆเลยละไม่เคยเกเรไม่เคยมีประวัติอะไรที่ไม่ดีเรียนเกรดไม่เคยต่ำกว่า3.6ตอนนี้เข้าเรียนได้ที่จุฬายังไม่เคยติดF และถ้าได้ไปไหนทำอะไรเราก็จะคอยรายงานให้รู้ตลอดไปไหนขอก่อนตลอดเพราะไม่อยากให้เป็นห่วงและอยากให้ไว้ใจ พยายามทำให้ครอบครัวภูมิใจเป็นตัวอย่างให้น้องพยายามทำให้ครอบครัวเสียใจเรื่องเราให้น้อยที่สุดเราอ่ะ เราจะไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะเพื่อนชวนไปไหนพ่อก็ไม่ให้ไปไม่ยอม จนเพื่อนขก.ที่จะชวนเพราะคิดว่าชวนไงก็ไม่ไป จนรู้สึกว่าเราสนิทกับเพื่อนน้อยลง หลังๆมาก็ ขก. ที่จะขอพ่อเพราะยังไงก็รู้คำตอบ ก็จะไม่ไปเลย ก็มีแต่น้องที่คอยเป็นเพื่อนคือบางทีเราก็อยากมีเพื่อนบ้างอ่ะอยากออกไปเล่นอยากมีโมเม้นทำนั่นนี่กับเพื่อนบ้างเพราะชีวิตเรามีแต่ครอบครัวๆๆเรียนๆๆ เรียนก็มีเรียนพิเศษเลิกก็2ทุ่มแล้วอ่ะคือชีวิตนี้ยังไม่เคยสัมผัสกับคำว่า ได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นกับเพื่อน เลยยแบบจริงๆไม่มีอะไรเลย แต่ก็ได้เปิดใจบอกแม่ว่าเป็นยังไงแม่ก็เข้าใจหลังๆมาแม่ก็ไม่อะไรเลยแต่คนที่ใหญ่ที่สุดในบ้านก็คือพ่อ นี่ก็คิดว่าเอ้อพ่อน่าจะยอมเบาลงบ้างเพราะเราก็โตแล้วอ่ะ การที่ทำแบบนี้มันทำให้เราออกไปใช้ชีวิตในสังคมยากจริงๆนะเราเป็นคนที่กลัวคนมากถ้าออกไปไหนข้างนอกคนเดียวจะแพนิคตลอดเพราะพ่อแม่ไม่ยอมปล่อยให้เราได้ออกไปใช้ชีวิตข้างนอกด้วยตัวเองจะทำอะไรก็คอยมีพวกท่านอยู่ด้วยคอยช่วยตลอดพอมาเรียนมหาลัยโคตรจะยากเลยละ55555  แต่เซฟโซนที่ดีที่สุด=ศิลปินที่ชอบอิอิ

เหมือนมาบ่นเลยอ่ะเเต่ก็บ่นจริงๆนั่นแหละไม่มีใครให้ระบายด้วยเลยทำไมชีวิตมันดูสู้จังวะ555555