พูดถึงวันนึง24ชั่วโมง ตัวเราเองทำงานตั้งแต่7โมงเช้าจนถึง5โมงเย็น เราได้ใช้เวลากับแฟนแค่มาพักกินข้าวเที่ยง แล้วเข้างานต่อตอนบ่าย1 ส่วนแฟน (ผช) เรียน หลังเลิกเรียนมันไปทำงานร้านหมูทะต่อ บ่าย3 ถึง4-5ทุ่ม กับแก๊งเพื่อนสนิท บางวันกลับมาก็นั่งกินน้ำท่อมคุยกันกว่าจะได้นอนกว่าเราจะได้แบบใช้เวลาด้วยกันก็ปาไปเที่ยงคืนตี1 บางทีตัวเราเองก็หลับแล้วบ้าง แต่เรารอเขาทุกวัน เพราะอยากใช้เวลาทำนู้นนี่นั้นกับเขา เพราะมันก็มีเวลาอยู่แค่เนี๊ยะที่ใช้ได้ แต่มันทำให้เรารู้สึกผิดหวังในหลายๆครั้งว่า ตัวผช เองเขาไม่ได้รอเลิกงานแล้วจะกลับมาใช้เวลาร่วมกับเราเหมือนที่เรารอเขา ก็ตีว่าเวลาที่เราจะได้ใช้ด้วยกันจริงก็คงเป็นหลัง 4ทุ่ม หรือถ้าเราหลับแล้วก็คงเป็นเที่ยงของอีกวันหลังจากพักเที่ยง เราร้องไห้เสียความรู้สึกกับเราเขาไม่มีเวลาให้เราหลายต่อหลายครั้ง เขาทำงานกลับมายังมีเวลามานั่งกินน้ำท่อมทุกวันนั่งคุยกับเพื่อน แต่ไม่เจียดเวลามาให้เราบ้างเลย ลองนึกภาพตามนะคะเราที่นอนรอแฟนเลิกงาน นอนฟังเขาคุยกันรอเขาอาบน้ำเข้ามานอนด้วยกันถ้าไม่ดึกมากพอได้ดูหนังนู่นนี่นั่นกัน แต่ก็ไม่รู้ว่าจังหวะนั้นเขานึกถึงเราในหัวบ้างมั้ย เราเสียใจร้องไห้พูดกับเขาหลายรอบย้ำว่าหลายรอบเรื่องนี้ เขาบอกจะปรับให้ แต่ก็หลายรอบที่เราต้องพูดเรื่องเดิมซ้ำๆ มันทรมานเวลาที่เราร้องไห้ทั้งๆที่เขาอยู่แค่นี้เราตองร้องไห้คนเดียวรุ้สึกโดดเดี่ยวทั้งๆที่เขาอยู่ไกล้แค่นี้เราไม่สามารถกอดเขาแล้วร้องไห้ออกมาได้
เราดูเป็นคนเห็นแก่ตัวเอาแต่ใจตัวเองเกินไปมั้ย ยาวหน่อยนะคะแต่รบกวนอ่านหน่อย