ความสัมพันธ์แบบนี้ควรแยกย้ายไหมคะ คบกันมา6ปี  อยู่บ้านเดียวกันแค่สองคนเป็นบ้านของเขา กิจกรรมร่วมกันที่ทำมากที่สุดคือพูดคุย เราแยกกันกิน แยกกันนอน ไม่มีสกินชิพ เราอายุห่างกันเกือบสิบปี วัยทำงานทั้งคู่

ถ้าเราอยากกินข้าวด้วยกันเราก็ต้องสั่งมากินสองที่ เพราะถ้าไม่สั่งมาเขาก็จะหาอะไรกินของเขาแค่คนเดียว หรือออกไปหาอะไรกินเอง บางทีถึงเวลากินเราชวน เขาก็บอก ออกไปกินมาแล้ว

กินข้าวนอกบ้านเมื่อมีเพื่อนหรือญาติมา หรือต้องไปธุระเลยแวะกิน ร้านดีดีไปครั้งล่าสุดวันเกิดเมื่อสองปีที่แล้ว ถ้าชวนไปร้านดีดีจะบอกให้เราไปกับคนอื่น เขาไม่ไป แต่เขามักจะไปกับเพื่อนของเขามากกว่า

ไม่มีคำถามว่าเราอยากกินอะไร หรือหิวมั้ย หลังๆอาจมีถามบ้าง แต่เป็นเพราะเราเอ่ยไปว่า “คุณไม่ถามกันหน่อยหรือ”

แยกกันนอน นอนในห้องเดียวกันแต่คนละเตียง ความรู้สึกเหมือนรูมเมท แยกเตียงเพราะจำเป็นนิดหน่อย แต่ตอนนี้ปกติแล้ว เขาก็ยังอยากแยกเตียงอยู่ให้เหตุผลว่า สบายดี

การสกินชิพถ้าเราไม่เริ่มเขาก็จะไม่เริ่ม จับมือ กอด หอม ห่างหายไปหลายเดือนมากแล้ว จะมีเราที่ไปจับ ไปแตะเขาบ้าง

เวลามีปัญหาปรึกษา เขารับฟังอย่างเดียว แต่ทำอย่างอื่นไปด้วย ดูมือถือ ดูทีวี ขอความเห็นจะไม่มีคำตอบหรือความเห็นใดๆ แค่ “อ่อ อืม ก็ลองดูอ่ะ”

เมื่อรู้สึกป่วย หรือต้องไปโรงพยาบาล ไม่ว่าจะเรื่องใหญ่หรือเล็ก เขาไม่อยู่ด้วยถึงแม้จะว่างก็ตาม เช่น ไป10ครั้ง อยู่ด้วย2ครั้ง  บางเรื่องหมอให้เข้าไปฟังด้วยไม่เคยเข้า รวมถึงการผ่าตัด เรายังต้องเดินออกมาจากโรงพยาบาลเพื่อขึ้นรถ ครั้งนั้นผ่าตัดใส่เฝือก เขามารับ-ส่ง เท่านั้น

ไปเที่ยวต่างจังหวัดได้เพราะเขามีธุระหรือพาญาติไปเที่ยวเท่านั้น ไปบ่อยสุดคือห้างใกล้บ้าน

เรื่องเงินแยกกันใช้คนละกระเป๋า เราอยากได้อะไรก็ให้ซื้อเอาเอง ไม่มีภาระร่วมกัน

ไม่อยากถามเจ้าตัวตรงๆเพราะถ้าเริ่มถามเท่ากับเราเริ่มทะเลาะ ไม่เคยจบด้วยความเข้าใจ เราต้องขอโทษเขาเท่านั้นเรื่องถึงจะจบ ทะเลาะสองครั้งที่ผ่านมาไล่เราออกจากบ้าน

ส่วนตัวคิดว่าการมาถามหลายๆคนอาจได้มุมมองที่แตกต่างออกไป ถ้าส่วนตัวรู้สึกเครียด กดดัน น้อยใจ ไม่รู้จริงๆว่าเราทำอะไรผิด พูดกับใครไม่ได้แม้กระทั่งเจ้าตัว ถ้าได้อ่านความเห็นท่านอื่นๆ คงได้ทบทวน ย้อนมองตัวเอง เราต้องปรับปรุงอะไร หรือเดินจากไปจะดีกว่า

เราเองมีความสุขเวลาอยู่กับเขา แต่เราไม่รู้ว่าเขาคิดแบบเดียวกับเราไหม