.

                          9
             ___________________________________

 
          วันศุกร์การันต์รีบเคลียร์งานและคนไข้ให้เสร็จก่อนบ่ายโมง เขาจะกลับบ้านในวันนี้ โชคดีที่ไม่ค่อยมีคนไข้มาหาหมอนัก มีเพียงเด็ก ๆ มารับวัคซีนในตอนเช้าไม่กี่คน และงานเอกสารประปรายที่ต้องสะสาง จัดเตรียมงานกำจัดลูกน้ำยุงลายสำหรับอาสาสมัครหมู่บ้าน (อสม.) ให้กับรุ่งรัตน์ เท่านี้ก็เสร็จ บ่ายโมงเขาจะได้รีบกลับเพื่อไปเจอกับใครบางคนที่นัดเอาไว้

          ‘ให้พี่เลือกร้านหรือให้คุณขวัญเป็นคนเลือกครับ’ 

          หมอหนุ่มส่งข้อความถามเพียงขวัญ ตั้งแต่เจ้าหล่อนทักมาขอบคุณในวันนั้น ทำให้เขาและเธอคุยกันเรื่อยมา ความสนิทเริ่มก่อตัวขึ้นทีละนิด ทว่าเขานั้นก็ยังไม่ได้ถามหล่อนเลยว่า มีใครอยู่แล้วหรือไม่ กลัวใจตัวเองหากจะต้องรับรู้ว่า ‘หล่อนมีใครอยู่แล้ว’ อยากหลอกตนเองไปแบบนี้เรื่อย ๆ
          ‘ไม่รู้ว่าร้านไหนโอเค อือ... ให้พี่รันต์เลือกดีกว่า ขวัญได้หมด’ สาวเจ้าตอบกลับมา ความจริงตนเองไม่ได้จะให้หล่อนเลี้ยงอยู่แล้ว เขาจะเป็นคนจ่ายเอง 
          การันต์เคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อย ก็เกือบปาเข้าไปบ่ายแก่ ๆ ในที่สุดก็ได้เวลากลับบ้านสักที ชายหนุ่มเก็บกระเป๋าเดินมายังลานจอดรถ เห็นสมชายกำลังกวาดใบไม้อยู่เช่นทุกวัน คงไม่พ้นโดนสอบเค้นแน่ และก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ 
          “อ้าวหมอ กลับวันศุกร์อีกแล้วเหรอครับ ผมอุตส่าห์รอวันนี้ นานแล้วนาที่ผมไม่ได้ซ้อมคอกับหมอน่ะ น่านะ ศุกร์นี้ซ้อมคอกับผมสักวัน เช้าวันเสาร์ค่อยกลับ” สมชายคะยั้นคะยอ
          “ไม่ได้หรอกพี่สมชาย ผมมีนัด” การันต์ตอบไปตามตรงไม่อ้อมค้อม
          “พักนี้มีนัดทุกวันสุดสัปดาห์เลยนะครับ เห็นกลับทุกวันศุกร์เลย ผมคอแห้งจะแย่” ภารโรงประจำอนามัยทำแง่งอน ปกติสุดสัปดาห์แบบนี้ การันต์ต้องชวนเขาเข้าไปในอำเภอ ไปดื่มน้ำอำพันกันแล้ว กลับมาดึกดื่นจนภรรยาที่บ้านต้องเฉ่งหัวเขาประจำ แต่นี่หมอหนุ่มดูเปลี่ยนไป 
          “พี่สมชายก้อ... พี่ไม่รู้อะไร หมอเขามีนัดก็ปล่อยเขาไปตามนัดเถอะ เพราะว่า ไม่ใช่นัดธรรมดาไง เป็นนัดที่พิเศษ” คราวนี้เป็นรุ่งรัตน์ที่แซวเขาบ้าง หล่อนกำลังจะกลับบ้านพักในตัวอำเภอเช่นกัน 
          “หมู่นี้รุ้งสังเกตว่าหมอสดใสขึ้นมากเลยนะคะ มีหวานใจแล้วเหรอคะ พามาแนะนำให้รู้จักบ้างซี” หล่อนพูด เพราะว่าสังเกตเห็นพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของหมอหนุ่มมาหลายวันแล้ว เหมือนคนกำลังตกอยู่ในหลุมแห่งความรัก
          “หมอมีความรักอีกแล้วเหรอครับ คนนี้จริงจังมั้ยครับ” ด้วยความสนิทสนม สมชายจึงกล้าแซวแบบนี้
          “นี่ทุกคนครับ ผมไม่ได้มีนัดอะไรกับใครเลย ผมรีบกลับบ้านเพราะว่าต้องไปดูแลหอพักของผมต่างหาก” แม้จะเป็นคำแก้ตัวที่ฟังไม่ขึ้น เขาก็ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาแก้ตัว ไม่อยากบอกว่าที่กลับวันศุกร์เพราะกำลังหลงใหลลูกหอของของตนเอง แบบนี้คงฟังดูไม่ดีแน่ ถึงแม้จะเป็นความจริงก็ตาม
          “โกหกผมกับหมอรุ้งหรือเปล่า ปกติหมอก็กลับวันเสาร์นี่นา หรือว่ามีใครรออยู่... อันแนะ ๆ ผมพูดแค่นี้ทำไมต้องเขินหน้าแดงด้วยครับ” สมชายได้ทีเอาใหญ่ ทั้งสามคนหัวเราะขณะยืนคุยกัน แต่แล้วก็มีเหตุอันให้การันต์ต้องเลื่อนเวลากลับบ้านออกไป เมื่อมีชาวบ้านอุ้มลูกมาหาหมอด้วยอาการร้อนรน
          “หมอครับหมอ ช่วยลูกผมด้วย ลูกผมตัวร้อนมาก แถมยังมีอาการเพ้อด้วยครับ” ด้วยสัญชาตญาณแห่งความเป็นหมอ ทั้งการันต์และรุ่งรัตน์รีบเข้าไปดูอาการของเด็กน้อยทันที เขาลืมว่ามีนัดกับเพียงขวัญไปเลย
 
 
          เพียงขวัญเลิกงานหล่อนรีบกุลีกุจอกลับหอพัก วันนี้มีนัดทานข้าวกับการันต์จึงไม่คิดจะไปที่ไหนต่อ ป่านนี้การันต์คงกำลังขับรถกลับบ้านเช่นกัน ทำไมหล่อนถึงกล้าไปกับเขาทั้งที่พึ่งรู้จักกันได้ไม่นาน ก็ตอบตัวเองไม่ได้ รู้เพียงว่า เขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร แม้จะเจอเข้ากับสายตาเจ้าเล่ห์ของเขาจะจะในบางครั้งก็ตาม อีกอย่าง หล่อนไม่ได้จะนั่งรถไปคันเดียวกันกับเขาสักหน่อย และหากไปไกลถึงขั้นออกนอกอำเภอ หล่อนก็คงปฏิเสธไม่ไป
          ขณะขับรถอัญญาโทรหาเธอ “ว่าไงจ๊ะญ่า พักนี้หวานจังเลยนะกับณนนท์ คนโสดแบบขวัญอิจฉานะ” รับสายเพื่อนซี้ก็ประชดประชันเสียเลย แต่เป็นการประชดที่ขำขัน
          “ที่ญ่าโทรหาขวัญเนี่ยเพราะมีเรื่องจะถาม” น้ำเสียงของอัญญาดูจริงจัง ทำให้เพียงขวัญอดสงสัยไม่ได้ มีอะไรเกี่ยวกับเธองั้นหรือ
          “มีอะไรเหรอ ขวัญหนีมานี่แล้วที่สำนักงานใหญ่ยังมีเรื่องนินทาขวัญได้อีกเหรอ” ถามไปพร้อมหัวเราะคิกคัก เพียงขวัญก็ยังทำเป็นเรื่องตลก 
          “ไม่ตลกเลยนะขวัญ เรื่องใหญ่กว่านั้นอีก” อัญญาไม่เล่นด้วย ทำเสียงเครียดกลับมา
          เพียงขวัญขมวดคิ้ว อัญญาจะพูดถึงเรื่องอะไรเกี่ยวกับเธอ “งั้นเรื่องอะไรเหรอ พูดมาเลย ขวัญอยากรู้จะแย่” หล่อนถามจริงจัง ชักอย่างรู้ขึ้นมาทันควัน จะมีเรื่องราวอะไรเกี่ยวกับเธออีก เพราะเธอย้ายมาอยู่ที่นี่จะครบเดือนแล้ว ยังมีใครพูดถึงเธออีกหรือ
          “ขวัญกับไอ้อิฐ เอ่อ... นายอิชยะน่ะ กลับมาคืนดีกันแล้วเหรอ กลับมาคบกันอีกครั้งใช่มั้ยอ่ะ” อัญญาถาม 
          ทำให้หล่อนต้องขมวดคิ้วเป็นปมอีกรอบ ทำไมเพื่อนสาวถึงถามแบบนั้น ไปเอาข้อมูลมาจากไหน ทั้งที่ความจริงหล่อนกับอิชยะยังไม่ได้คุยกันด้วยซ้ำ และอัญญาก็น่าจะรู้ว่า ระหว่างหล่อนกับเขารอบนี้ไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว แต่วันนี้ทำไมอัญญาถึงได้ถามแบบนั้น มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล อิชยต้องทำอะไรแน่ ๆ 
          “ไม่นะญ่า ขวัญกับอิฐไม่ได้กลับมาคบกันอีก ขวัญไม่ได้คุยกับเขาเลยด้วยซ้ำตั้งแต่วันนั้น และญ่าก็น่าจะรู้ ว่ารอบนี้เขาทำขวัญเจ็บสาหัสขนาดไหน ขวัญคงไม่กลับไปคืนดีกับเขาหรอก ขวัญไม่อยากเป็นคนโง่ในสายตาคนอื่นอีกแล้ว” เพียงขวัญตอบไปตามตรง เธอคิดเช่นนั้นจริง เรื่องระหว่างเธอกับอิชยะไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว 
          “ทำไมเหรอญ่า อิฐเขาไปป่าวประกาศเหรอ ว่าขวัญกับเขาเรากลับไปคบกัน”
          “ใช่.. ประมาณนั้น ญ่าถึงร้อนใจโทรมาถามขวัญไง เขาพูดกันทั้งบริษัท”
          “ไม่มีทาง! ขวัญไม่มีทางคืนดีกับเขาแน่ ให้ตายขวัญก็ไม่มีทางกลับไปเจ็บซ้ำ ๆ อีกหรอก” เพียงขวัญพูดหนักแน่น นึกถึงอิชยะ ทำไมเขาถึงทำร้ายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า พยายามติดต่อเธอไม่ได้ ถึงต้องปล่อยข่าวว่าเธอยอมคืนดีด้วยเลยหรือ 
          “อีกอย่างดูเหมือนยัยกิ่งจะไม่ยอมด้วยนะ เห็นแอบทะเลาะกันด้วย แต่นายอิฐก็ไม่สนใจกิ่ง ทั้งที่ก็ยังแอบคุยกัน แอบไปเจอกันตลอด เป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวชะมัด นายอิฐกลับบอกทุกคนว่า ขวัญยอมคืนดีด้วย ลงรูปขวัญในโซเชี่ยวอวดอีก ญ่างงไปหมด ได้ยินจากปากขวัญแบบนี้ญ่าก็ดีใจ ถอยออกมาได้ก็ถอยนะขวัญ ญ่าเป็นห่วง เราเป็นเพื่อนกันมากี่ปี ญ่าหวังดีกับขวัญนะ ไม่อยากให้ขวัญเจอคนแบบนี้ คนดี ๆ รอขวัญอยู่นะ ญ่าเชื่อแบบนั้น” 
             ทั้งสองคุยกันระหว่างที่เพียงขวัญกำลังขับรถกลับหอพัก กิ่งหรือกิ่งกาญจน์ที่อัญญาพูดถึงก็เป็นเพื่อนกับเธอ เป็นพนักงานใหม่ที่เข้ามาทำงานได้เพียงสามเดือน เข้ามาสนิทกับเธอกับอัญญา ไม่คิดว่าหล่อนจะหักหลังเธอได้ขนาดนี้ แอบเป็นชู้กับอิชยะ 
          เพียงขวัญเลี้ยวรถเข้าซอยหอพัก มองเห็นรถเก๋งคันหนึ่งจอดอยู่ริมรั้วหอพักของการันต์ หล่อนชะลอรถดูอยู่ไกล ๆ รถใครกัน... เกิดคำถามขึ้น เพราะมันดูคุ้นตามาก มันดูคุ้นจนไม่กล้าคิดว่า อิชยะมาตามเธอที่นี่! 
          “ญ่าแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวขวัญโทรหาอีกที” เพียงขวัญวางสายอัญญา จอดรถห่าง ๆ รถเก๋งคันนั้น หัวใจของหล่อนเต้นตุบตับ อิชยะตามเธอมาถึงที่นี่เลยหรือ 
          เพียงขวัญกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกกับเหตุการณ์ที่เผชิญอยู่ เขาจะตามทำร้ายเธอไปถึงไหน หรืออาจจะเป็นรถคนอื่น ทว่ามองอย่างไรก็คล้ายรถของอิชยะมาก เพียงขวัญไม่กล้าขับเข้าหอพัก ได้แค่จอดดูลาดเลาห่าง ๆ ภาวนาขอให้เป็นเพียงรถที่คล้ายกัน ขอให้เป็นรถคนอื่นที แต่... คำขอของเธอไม่ประสบผลสำเร็จ เมื่อคนที่เปิดประตูลงจากรถกำลังคุยโทรศัพท์อยู่นั้น คือ ‘อิชยะตัวเป็น ๆ’
          หัวใจของเพียงขวัญหล่นตุบเป็นเขาจริง ๆ หล่อนจะทำอย่างไรดี อิชยะรู้ที่อยู่ของหล่อนได้อย่างไร เรื่องนี้เอาไว้ก่อน ตอนนี้เธอจะทำอย่างไรเพื่อไม่ให้เผชิญหน้ากับเขา หล่อนไม่อยากเจอหน้าเขา ทั้งเกลียดและทั้งรักในความรู้สึกเดียวกัน กลัวว่าจะใจอ่อนหากเจอหน้าและอิชยะง้อ หล่อนไม่อยากกลับไปเจ็บปวดอีกแล้ว เพียงขวัญนึกหาทางออกเอาตัวรอดไว้ก่อน หล่อนนึกถึงวนารี 
          “พลอยกลับถึงบ้านหรือยัง ตอนนี้พลอยอยู่บ้านหรือเปล่า ตอนนี้พลอยถึงบ้านยัง” เพียงขวัญโทรหาวนารีทันที
          “อยู่จ้ะ ถึงบ้านตั้งนานแล้ว ขวัญทำไมเหรอ” หล่อนถาม
          “จะว่าอะไรมั้ย ถ้าคืนนี้ขวัญขอไปนอนค้างที่บ้านพลอย ขวัญมีเรื่องไม่สบายใจจริง ๆ กลับหอพักไม่ได้ แล้วขวัญจะเล่าให้ฟังนะ ว่าแต่คืนนี้พลอยให้ขวัญไปนอนด้วยได้ไหม ขวัญจำเป็นจริง ๆ นะพลอย” เพียงขวัญอ้อนสุดฤทธิ์ เพราะไม่อยากเจอกับอิชยะ 
          ถ้าคืนนี้ไม่ได้ไปค้างกับวนารี เธอก็จะขับรถหาโรงแรมนอน แม้จะต้องขับออกไปนอกอำเภอก็ตาม เพียงขวัญเผยยิ้มอย่างโล่งอก เมื่อวนารีตอบตกลง ไม่ให้เสียเวลา เพียงขวัญถอยรถแล้วขับออกไปยังบ้านของวนารีทันที ปล่อยอิชยะรออยู่อย่างนั้น ส่วนเรื่องที่เขารู้ที่อยู่ของเธอได้อย่างไร วันหลังเธอจะต้องสืบให้รู้แน่
 
จบบทที่ 9