สำหรับคนที่อยากอ่านผมบ่นแฟนตัวเองก่อนตอบคำถาม กดเลยครับ (วิจารณ์ได้แต่อย่าแรงนะ ใจผมบาง)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แฟนผมเป็น introvert ครับ พื้นเพนิสัยคือในยามปกติก็ยิ้มแย้มมีเสียงหัวเราะในตามฉบับของ introvert ส่วนใหญ่เราไม่ค่อยได้มีโอกาสใช้เวลาร่วมกันเท่าไหร่เนื่องด้วยภาระงานของทั้งคู่ สำหรับผมการหาเวลามาใช้ร่วมกันได้จึงมีค่ามาก เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขและชวนให้รอการมาถึงเสมอเลย แต่ไม่ใช่สำหรับแฟน แฟนผมไม่ใช่คนติดแฟนเท่าไหร่หลายๆครั้งเลยทำให้ผมน้อยใจด้วยซ้ำไปว่าทำไมมีแต่ผมนะที่ต้องการเค้าเนี่ย แต่โดยภาพรวมในยามที่เรื่องงานอยู่ในภาวะปกติก็ถือเป็นความสัมพันธ์ที่มีความสุขมากครับ

แต่พอมีเรื่องงานเข้ามากดดันก็จะเปลี่ยนเป็นคนละคนอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่ยิ้มแย้ม ถึงยิ้มก็ดูออกว่าฝืน ปลีกตัวอยู่คนเดียวแม้แต่แฟนก็ไม่ได้อยู่ในฐานะที่เข้าไปอยู่ด้วยได้อย่างเจ้าตัวเต็มใจ ถ้าถามผมว่าหนักแค่ไหนผมคงตอบอย่างไม่ลังเลว่าจากแฟนกลายเป็นเหมือนสถานะเพื่อนเก่าเลยทีเดียว ไม่ติดต่อ ดองแชทแม้ผมจะแสดงออกว่าอย่างน้อยขอคุยแปปเดียวก็ตาม อธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับงาน คือเราสองคนทำงานอาชีพเดียวกันครับมันไม่ใช่งานที่ไม่มีเวลาส่วนตัวเลย (แหงล่ะ ขนาดผมยังมีเวลามาเพ้อตั้งกระทู้นี้เลย5555) หลักๆที่นางหายไปคือความบาลานซ์ชีวิตกับงานไม่ได้ล้วนๆ เก็บมาเครียด เครียด/เหนื่อยแล้วก็เลยเก็บตัวอยู่คนเดียวตามประสา introvert
 
สิ่งที่ผมรู้สึกว่าเป็นปัญหาก็คือความสัมพันธ์เรามันเหมือนลูป ดีแล้วก็ร้าย ตามวงจรงานเดี๋ยวหนักเดี๋ยวเบา มันเจ็บอยู่เหมือนกันนะที่มีแต่เราสม่ำเสมออยู่ฝ่ายเดียว เรื่องที่ทะเลาะกันส่วนใหญ่ก็เรื่องลูปนี่แหละ ผมเข้าใจแฟนนะว่าเออ ธรรมชาติของเค้าเป็นแบบนี้แหละ เครียดง่าย เครียดแล้วก็เทคนรอบตัวไง เข้าใจง่ายจะตาย แล้วผมก็อดทนได้อยู่หลายลูปหลายรอบด้วยกว่าจะชวนทะเลาะสักครั้ง ที่ยังทะเลาะเพราะผมไม่เข้าใจว่าคนตกลงใจคบกันเค้าทำกันแบบนี้หรอ ถึงเวลาจะมาก็มาจะไปก็ไป
 
ทะเลาะกันครั้งล่าสุดแฟนก็บอกว่าเหนื่อยที่ต้องมาคิดเรื่องการรักษาความสม่ำเสมอรวมถึงการหาตรงกลางระหว่างกันว่าจุดไหนที่จะใช้เป็นสเปซระหว่างเราในระยะยาวเพื่อที่ว่าจะได้ยุติลูปเดี๋ยวมาเดี๋ยวไปนี้(คือไรฟร้ะ คนคบกันคิดสั้นแบบนี้ก็ได้หรอ)  ปิดท้ายด้วยคำจี๊ดว่า อยากคบกันแล้วรู้สึกว่าชีวิตดีขึ้น (อ๋อค่ะ จะดีขึ้นได้ไงก็มุงไม่เคยมีที่ให้กุในเวลาที่มุงแย่นิ) แต่ก็พอเข้าใจได้นางคงหมายถึงการที่ผมเอาเรื่องแบบนี้ไปคุยมันทำให้หนักใจหนักชีวิตซ้ำเติมเดิมๆที่มี
 
ถ้ามองในมุมผมคือ ผมรู้สึกว่าการทำแบบนี้มันเหมือนไม่แคร์กันยังไงไม่รู้ คนรักกันเค้าทำกันงี้หรอคือแบบไม่สนอะไรทั้งนั้นที่เคยบอกไปว่าอะไรสำคัญสำหรับเรา มีแต่เราที่อดทนรับลูปแล้วลูปเล่าแต่ไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนจากฝั่งนั้นเลย พยายามเปลี่ยนบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ ผมไม่ได้ต้องการอะไรมากเลยนะแค่อย่าหายไปเลยก็พอ ไม่ต้องเจอกันก็ได้ด้วยซ้ำแค่ขอให้ได้แชททักทายกันสักนิด แลกกับการอดทนรับลูปบ้าๆนั่น
ถ้ามองในมุมแฟนก็คงเป็นว่าควบคุมอะไรไม่ได้ ธรรมชาติพื้นฐานความคิดเป็นแบบนี้ EQไม่ได้จีเนียสระดับเปลี่ยนพื้นฐานอารมณ์ได้ขนาดนั้น(ซึ่งผมก็พยายามทำความเข้าใจยอมรับเสมอมา แต่ยากชิหาย) อีกทั้งต้องมาเจอแฟนงอแงในวันที่เครียดอยู่แล้วอีก(ผมไม่ได้ตั้งใจนะ5555 ก็นางหายจ๋อมไปเลย คะเนวงจรอารมณ์นางไม่ถูก ถ้าเลือกได้ก็อยากงอแงให้ถูกเวลาเหมือนกัน T_T)

คำถามครับ คนที่บาลานซ์ชีวิตกับงานไม่ได้นี่เค้าเหมาะจะมีแฟนจริงๆหรอครับ มีคนที่ยอมรับแฟนที่เป็นแบบนี้ได้จริงไหมครับถ้าคุณเป็นคนที่ว่าได้โปรดแนะแนวธรรมะเสนาะใจแก้ศิษย์ด้วยเถอะท่านอาจารย์ หรือจริงๆแล้วลักษณะนิสัยนี้มัน toxic กับความสัมพันธ์แบบคู่รัก ควรปล่อยแฟนแบบนั้นไปพักส่วนเราไปหาใหม่ครับ