คุณว่า นอกจากพระเอกเอ็มวีแล้ว
จะมีใครชอบบรรยากาศเวลาฝนตก
ไหม โดยเฉพาะช่วงที่รถติดอยู่บนถนนนี่
คุณว่ามันโรแมนติกไหม
ฉันเป็นคนหนึ่งแหละ
ที่ไม่ชอบ อ้อ..ต้องบอกว่าเกลียดเลยมากกว่า มันอึดอัด
มันชื้นแฉะ มันเซ็ง
มันทำให้ฉันไม่มีความสุข ยิ่งถ้าฝนตกแล้วมีฟ้าแลบฟ้าร้องด้วยนะ
อยากจะร้องไห้
ฉันกลัวจริงๆนะ ก็ตอนยังเด็ก ฟ้าเคยผ่าต้นไม้หน้าบ้านฉัน แบบจะๆ
แสงมันเข้าตาจนหน้ามืดเลยนะ ตั้งแต่นั้น
พอเจอฟ้าร้องฟ้าแลบ
ฉันจะต้องหาผ้าหรืออะไรคลุมหัวไว้ บางทีหาอะไรไม่ได้ก็จะหมอบลงไปกับโต๊ะ ไม่ก็หันเข้าหาข้างฝา
แม่บอกว่าฉันเป็นโรคจิตค่ะ สงสัยจะจริง
ที่เล่ามาเสียยาวนี่
เพราะตอนนี้ฉันก็กำลังเซ็งจัดเพราะฝนเจ้ากรรมนี่แหละ
ตกได้ตกดี ตกมาตั้งแต่
ตีหนึ่งเมื่อคืน ไม่พอ ยังลากยาวมาถึงตอนเช้านี้อีก ดูสิ
บ้านฉันเปิดเป็นร้านขายของชำ และที่หน้าร้านก็เปิดเป็นมุมขายอาหารประเภท
ข้าวกล่องและแกงถุง
สำหรับคนทำงานที่ต้องรีบเร่งออกจากบ้าน จนไม่มีเวลาทำอาหารเช้า และสำหรับ
เด็กๆที่ต้องทานอาหารเช้าก่อนไปโรงเรียน
จริงๆฉันเพิ่งเปิดร้านนี้ได้แค่สองอาทิตย์ค่ะ
พี่ชายฉันนะซีตัวต้นคิด
เขาย้ายมาอยู่ก่อน
และเห็นว่า ตรงจุดนี้
มีคนทำงานพลุกพล่าน
บ้านเช่า ห้องเช่าก็หลายโซน แต่ไม่มีใครขายอาหารเลย
ฉันกับแม่ก็เลยต้องมานั่งอยู่ตรงนี้ไงคะ
ฉันมองฝ่าเม็ดฝนหน้าร้านออกไปบนท้องถนน คงเพราะฝน ผู้คนก็เลยบางตา
นั่นสิ ใครจะอยากมาเดินเวลาฝนตกอย่างนี้กันเล่า ทุกวันป่านนี้
ฉันจะเก็บร้านเรียบร้อย และเข้าไปประจำเคาน์เตอร์ด้านในแล้ว แต่วันนี้แม้ข้าวกล่องจะหมดไปแล้ว
แต่แกงในถาดก็ยัง
เหลือครึ่งๆอยู่ถึงสองถาด
คนทำงานก็ขึ้นรถรับส่งไปกันหมดแล้ว
เฮ้อ...
กำลังคิดอะไรเพลินๆ
ฉันก็เห็นผู้ชายร่างสูง
ในชุดเครื่องแบบลายพราง กางร่มเดินมาจากอีกฝั่งถนน
ฉันมองเครื่องแบบกับท่าเดินของเขาแล้วก็คาดเดาว่า เขา' น่าจะ '
เป็นทหารอะไร ทหาร
บก? ทหารเรือ? ทหารอากาศ? แต่เอ๊ะ!..
ทำไมฉันจะต้องสนใจด้วยเล่า จะเป็นทหารอะไรก็ช่างบ้านเธอสิ
ไม่ได้ชอบคนในเครื่อง
แบบสักหน่อย ชอบเก๊ก เกลียด
เขาเข้ามาในร้านแบบเงียบมากก่อนหมุนร่มในมือไล่น้ำ แล้วนำไปวางแอบกันเกะกะที่ข้างร้านด้านหนึ่ง
ท่าทางดูเป็นธรรมชาติ
จนฉันมองเพลินจนไม่ได้ลุกขึ้นทำหน้าที่ ที่แม่ค้าควรกระทำ
" ผมมาสาย ยังมีอะไรเหลือให้กินไหมครับ "
คำพูดธรรมดาแต่..รอยยิ้มนั่น โอ้โห..
ฉันเคยเห็นคนหล่อยิ้ม
มาเยอะนะ แต่คนหน้าตาธรรมดาที่ยิ้มแล้ว โครตหล่อแบบใครคนนี้ ฉันว่า ฉันต้องเพิ่งเคยเจอแน่ๆ
เลย ทั้งปาก ทั้งตา..
แย่แล้วฉัน
พอเห็นฉันไม่ตอบเขาก็เลิกคิ้วแบบสงสัยก่อน
จะขยับเข้ามาใกล้อีกนิด
" ครับ "
นั่นแหละฉันจึงได้สติ
" อะ..ขอโทษค่ะ คือ..
กับข้าว ยังมีอยู่ค่ะ
ผัดวุ้นเส้น กับผัดพริกถั่ว "
" โอ้ ..ดีจังของโปรดผม งั้นขอผัดพริกถั่วกับไข่ดาวได้ไหมครับ "
" ค่ะ "
ฉันรีบงกๆเงิ่นๆไปที่เตา
แก๊ส ก่อนจะถามเขาว่า
" ชอบไข่ดาวแบบไหนคะ ขอบเกรียมลาวา
แบบโรงแรมหรือ.."
" ขอไข่แดงสุกๆครับ "
ตานี่ นี่ยังไงนะ พูดเฉยๆก็ได้ ทำไมต้องยิ้มด้วย หัวใจฉันเต้นเร็วไม่รู้หรือไง
ฉันรีบก้มหน้าก้มตาทอดไข่ พยายามจะไม่มองเขาอีก แต่ปากก็
ถามว่า
" ทานที่นี่หรือใส่กล่องคะ "
" ที่นี่ครับผม "
แล้วเขาก็ขยับไปนั่งที่โต๊ะด้านหนึ่ง โดยหันด้านข้างให้ฉัน
และฉันก็เพิ่งนึกได้ว่า
ตั้งแต่เปิดร้าน ยังไม่เคยมีลูกค้าเข้ามานั่ง
ทานเลยแม้แต่คนเดียว
ทุกคนจะขอให้ใส่ถุง
ใส่กล่อง ทั้งหมด นี่เขา
เป็นลูกค้าคนแรกเชียวนะที่มานั่งทาน
แล้วฉันก็ได้รู้ว่า สายตาฉัน วนเวียนแอบมองเขากินข้าว
แบบ..ห้ามตัวเองไม่อยู่ได้ยังไงก็ไม่รู้..
เขากินค่อนข้างเร็ว แต่เรียบร้อย แล้วก็เงียบกริบมาก เหมือนช้อนไม่ได้แตะกับจานเลยด้วยซ้ำ
ฉันมองเพลินจนถึงกับ
สะดุ้งเมื่อเขาหันขวับมาสบตาแบบกะทันหัน
ยิ้มอีกแล้ว ตาคนนี้นี่
ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ที่...เพิ่งรู้ตัวว่าจ้องเขาจนถูกจับได้
" ก่อนไปอบรม ผมยัง
ไม่เห็นร้านคุณเลยนะครับ เพิ่งเปิดหรือ "
" ค่ะ..เข้าอาทิตย์ที่สองเองค่ะ อาหาร ..เป็นยังไงบ้างคะ "
" อร่อยมากครับ ผมชอบรสนี้ เครื่องแกงหอมมาก "
" เราตำเองค่ะ นายแม่
ไม่ชอบให้ซื้อ "
" ดีจัง..รับทำปิ่นโตไหมครับ ผมอยากผูกปิ่นโตมื้อเย็น "
อะ...เออ..ฉันกลอกตา
งงๆ ฉันทำอาหารขายแค่ช่วงเช้านะคะ ไม่ได้เปิดทั้งวัน
สงสัยสีหน้าฉันจะบอก
เขาก็เลยยิ้มใส่ตาฉัน
ก่อนบอกเบาๆว่า
" ผมทานง่ายครับ
น้ำพริก ผัก อะไรก็ได้
เพราะช่วงเย็น มันจะยุ่งๆ บางทีก็เหนื่อย ถ้า
มีปิ่นโตไปส่งผมก็ ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องเตรียมอะไร บางทีก็ตื่นสายด้วยครับ "
นั่นสิ เขาเป็นทหารนี่คงต้องมีเข้าเวรดึกบ้าง ต้องมีงานนอกบ้าง
ไหนยังต้องเตรียมโน่นนี่ ถ้ายังโสด ก็คือต้องทำอะไรทุกสิ่งอย่างเอง
" คุณทหาร พักอยู่ที่ไหนหรือคะ "
ถามไปแล้วก็แอบตกใจ แหม..เขาจะว่าฉันละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวเขาไหมนี่
" ห้องพักแถวโซนสี่นี่เองครับ "
" ฉันเคยรู้มาว่าข้าราชการมีสวัสดิการ
บ้านพักด้วยนี่คะ "
" ครับ แต่..ผมสะดวกแบบนี้มากกว่า นะครับ
ช่วยทำปิ่นโตให้ผมหน่อย นึกซะว่าช่วยผมเถอะ"
แหม....
เป็นคุณ ได้ฟังคำพูดแบบนี้ คุณใจแข็งไหว
ไหมคะ
นี่เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้น
เมื่อเกือบสิบปีมาแล้ว
ละ ตอนนี้..เขา
อยู่ไหนนะหรือ
โน่น..ไง..วิ่งไล่เตะลูกฟุตบอลอยู่ในสนามกับ
เด็กชายอีกสองคนนั่น
หลังจากที่เขามาขอคบ
กับฉันอีกหกเดือนต่อจากนั้น และแต่งงานกันในอีกสองปีต่อมา
และในวันแต่งงานนั่น
แหละที่ความลับของฉันแตก ตอนพิธีกรถามว่า ใครรักใครก่อน
และเขาสารภาพว่า
น่าจะเป็นเขา เพราะ..
หลังจากกินกับข้าวฝีมือฉันทุกวันเป็นเวลากว่าสามเดือน เขาก็เริ่มคิดไม่ซื่อกับแม่ครัว
จนต้องไปสารภาพรักในที่สุด
แต่..นั่นไม่ใช่จุดพีค
หรอก เรื่องอะไรฉันจะยอม ก็..ฉันรักเขาตั้งแต่ยิ้มแรกของเขาเชียวนะ และฉันก็ไม่อายที่จะบอกหรอก
เพราะถึงยังไงฉันก็ได้แต่งงานกับเขาแล้วนี่นะ
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
เป็นยังไงบ้างครับ
ในวันฝนพรำเวอร์ชั่น
ของคุณน้องสาว(ลูก
น้า)ของผมเอง
พอผมบอกว่าจะเอาไปเขียนเป็นเรื่องสั้น
เขารีบมากำกับบทให้เองเลยครับ หน้าด้าน..
อ่า..ใจดีจังเลย ว่ามั้ย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะครับ
...ในวันฝนพรำ โครงการชื่อเดียวเอี่ยวทุกเรื่อง
จะมีใครชอบบรรยากาศเวลาฝนตก
ไหม โดยเฉพาะช่วงที่รถติดอยู่บนถนนนี่
คุณว่ามันโรแมนติกไหม
ฉันเป็นคนหนึ่งแหละ
ที่ไม่ชอบ อ้อ..ต้องบอกว่าเกลียดเลยมากกว่า มันอึดอัด
มันชื้นแฉะ มันเซ็ง
มันทำให้ฉันไม่มีความสุข ยิ่งถ้าฝนตกแล้วมีฟ้าแลบฟ้าร้องด้วยนะ
อยากจะร้องไห้
ฉันกลัวจริงๆนะ ก็ตอนยังเด็ก ฟ้าเคยผ่าต้นไม้หน้าบ้านฉัน แบบจะๆ
แสงมันเข้าตาจนหน้ามืดเลยนะ ตั้งแต่นั้น
พอเจอฟ้าร้องฟ้าแลบ
ฉันจะต้องหาผ้าหรืออะไรคลุมหัวไว้ บางทีหาอะไรไม่ได้ก็จะหมอบลงไปกับโต๊ะ ไม่ก็หันเข้าหาข้างฝา
แม่บอกว่าฉันเป็นโรคจิตค่ะ สงสัยจะจริง
ที่เล่ามาเสียยาวนี่
เพราะตอนนี้ฉันก็กำลังเซ็งจัดเพราะฝนเจ้ากรรมนี่แหละ
ตกได้ตกดี ตกมาตั้งแต่
ตีหนึ่งเมื่อคืน ไม่พอ ยังลากยาวมาถึงตอนเช้านี้อีก ดูสิ
บ้านฉันเปิดเป็นร้านขายของชำ และที่หน้าร้านก็เปิดเป็นมุมขายอาหารประเภท
ข้าวกล่องและแกงถุง
สำหรับคนทำงานที่ต้องรีบเร่งออกจากบ้าน จนไม่มีเวลาทำอาหารเช้า และสำหรับ
เด็กๆที่ต้องทานอาหารเช้าก่อนไปโรงเรียน
จริงๆฉันเพิ่งเปิดร้านนี้ได้แค่สองอาทิตย์ค่ะ
พี่ชายฉันนะซีตัวต้นคิด
เขาย้ายมาอยู่ก่อน
และเห็นว่า ตรงจุดนี้
มีคนทำงานพลุกพล่าน
บ้านเช่า ห้องเช่าก็หลายโซน แต่ไม่มีใครขายอาหารเลย
ฉันกับแม่ก็เลยต้องมานั่งอยู่ตรงนี้ไงคะ
ฉันมองฝ่าเม็ดฝนหน้าร้านออกไปบนท้องถนน คงเพราะฝน ผู้คนก็เลยบางตา
นั่นสิ ใครจะอยากมาเดินเวลาฝนตกอย่างนี้กันเล่า ทุกวันป่านนี้
ฉันจะเก็บร้านเรียบร้อย และเข้าไปประจำเคาน์เตอร์ด้านในแล้ว แต่วันนี้แม้ข้าวกล่องจะหมดไปแล้ว
แต่แกงในถาดก็ยัง
เหลือครึ่งๆอยู่ถึงสองถาด
คนทำงานก็ขึ้นรถรับส่งไปกันหมดแล้ว
เฮ้อ...
กำลังคิดอะไรเพลินๆ
ฉันก็เห็นผู้ชายร่างสูง
ในชุดเครื่องแบบลายพราง กางร่มเดินมาจากอีกฝั่งถนน
ฉันมองเครื่องแบบกับท่าเดินของเขาแล้วก็คาดเดาว่า เขา' น่าจะ '
เป็นทหารอะไร ทหาร
บก? ทหารเรือ? ทหารอากาศ? แต่เอ๊ะ!..
ทำไมฉันจะต้องสนใจด้วยเล่า จะเป็นทหารอะไรก็ช่างบ้านเธอสิ
ไม่ได้ชอบคนในเครื่อง
แบบสักหน่อย ชอบเก๊ก เกลียด
เขาเข้ามาในร้านแบบเงียบมากก่อนหมุนร่มในมือไล่น้ำ แล้วนำไปวางแอบกันเกะกะที่ข้างร้านด้านหนึ่ง
ท่าทางดูเป็นธรรมชาติ
จนฉันมองเพลินจนไม่ได้ลุกขึ้นทำหน้าที่ ที่แม่ค้าควรกระทำ
" ผมมาสาย ยังมีอะไรเหลือให้กินไหมครับ "
คำพูดธรรมดาแต่..รอยยิ้มนั่น โอ้โห..
ฉันเคยเห็นคนหล่อยิ้ม
มาเยอะนะ แต่คนหน้าตาธรรมดาที่ยิ้มแล้ว โครตหล่อแบบใครคนนี้ ฉันว่า ฉันต้องเพิ่งเคยเจอแน่ๆ
เลย ทั้งปาก ทั้งตา..
แย่แล้วฉัน
พอเห็นฉันไม่ตอบเขาก็เลิกคิ้วแบบสงสัยก่อน
จะขยับเข้ามาใกล้อีกนิด
" ครับ "
นั่นแหละฉันจึงได้สติ
" อะ..ขอโทษค่ะ คือ..
กับข้าว ยังมีอยู่ค่ะ
ผัดวุ้นเส้น กับผัดพริกถั่ว "
" โอ้ ..ดีจังของโปรดผม งั้นขอผัดพริกถั่วกับไข่ดาวได้ไหมครับ "
" ค่ะ "
ฉันรีบงกๆเงิ่นๆไปที่เตา
แก๊ส ก่อนจะถามเขาว่า
" ชอบไข่ดาวแบบไหนคะ ขอบเกรียมลาวา
แบบโรงแรมหรือ.."
" ขอไข่แดงสุกๆครับ "
ตานี่ นี่ยังไงนะ พูดเฉยๆก็ได้ ทำไมต้องยิ้มด้วย หัวใจฉันเต้นเร็วไม่รู้หรือไง
ฉันรีบก้มหน้าก้มตาทอดไข่ พยายามจะไม่มองเขาอีก แต่ปากก็
ถามว่า
" ทานที่นี่หรือใส่กล่องคะ "
" ที่นี่ครับผม "
แล้วเขาก็ขยับไปนั่งที่โต๊ะด้านหนึ่ง โดยหันด้านข้างให้ฉัน
และฉันก็เพิ่งนึกได้ว่า
ตั้งแต่เปิดร้าน ยังไม่เคยมีลูกค้าเข้ามานั่ง
ทานเลยแม้แต่คนเดียว
ทุกคนจะขอให้ใส่ถุง
ใส่กล่อง ทั้งหมด นี่เขา
เป็นลูกค้าคนแรกเชียวนะที่มานั่งทาน
แล้วฉันก็ได้รู้ว่า สายตาฉัน วนเวียนแอบมองเขากินข้าว
แบบ..ห้ามตัวเองไม่อยู่ได้ยังไงก็ไม่รู้..
เขากินค่อนข้างเร็ว แต่เรียบร้อย แล้วก็เงียบกริบมาก เหมือนช้อนไม่ได้แตะกับจานเลยด้วยซ้ำ
ฉันมองเพลินจนถึงกับ
สะดุ้งเมื่อเขาหันขวับมาสบตาแบบกะทันหัน
ยิ้มอีกแล้ว ตาคนนี้นี่
ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ที่...เพิ่งรู้ตัวว่าจ้องเขาจนถูกจับได้
" ก่อนไปอบรม ผมยัง
ไม่เห็นร้านคุณเลยนะครับ เพิ่งเปิดหรือ "
" ค่ะ..เข้าอาทิตย์ที่สองเองค่ะ อาหาร ..เป็นยังไงบ้างคะ "
" อร่อยมากครับ ผมชอบรสนี้ เครื่องแกงหอมมาก "
" เราตำเองค่ะ นายแม่
ไม่ชอบให้ซื้อ "
" ดีจัง..รับทำปิ่นโตไหมครับ ผมอยากผูกปิ่นโตมื้อเย็น "
อะ...เออ..ฉันกลอกตา
งงๆ ฉันทำอาหารขายแค่ช่วงเช้านะคะ ไม่ได้เปิดทั้งวัน
สงสัยสีหน้าฉันจะบอก
เขาก็เลยยิ้มใส่ตาฉัน
ก่อนบอกเบาๆว่า
" ผมทานง่ายครับ
น้ำพริก ผัก อะไรก็ได้
เพราะช่วงเย็น มันจะยุ่งๆ บางทีก็เหนื่อย ถ้า
มีปิ่นโตไปส่งผมก็ ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องเตรียมอะไร บางทีก็ตื่นสายด้วยครับ "
นั่นสิ เขาเป็นทหารนี่คงต้องมีเข้าเวรดึกบ้าง ต้องมีงานนอกบ้าง
ไหนยังต้องเตรียมโน่นนี่ ถ้ายังโสด ก็คือต้องทำอะไรทุกสิ่งอย่างเอง
" คุณทหาร พักอยู่ที่ไหนหรือคะ "
ถามไปแล้วก็แอบตกใจ แหม..เขาจะว่าฉันละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวเขาไหมนี่
" ห้องพักแถวโซนสี่นี่เองครับ "
" ฉันเคยรู้มาว่าข้าราชการมีสวัสดิการ
บ้านพักด้วยนี่คะ "
" ครับ แต่..ผมสะดวกแบบนี้มากกว่า นะครับ
ช่วยทำปิ่นโตให้ผมหน่อย นึกซะว่าช่วยผมเถอะ"
แหม....
เป็นคุณ ได้ฟังคำพูดแบบนี้ คุณใจแข็งไหว
ไหมคะ
นี่เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้น
เมื่อเกือบสิบปีมาแล้ว
ละ ตอนนี้..เขา
อยู่ไหนนะหรือ
โน่น..ไง..วิ่งไล่เตะลูกฟุตบอลอยู่ในสนามกับ
เด็กชายอีกสองคนนั่น
หลังจากที่เขามาขอคบ
กับฉันอีกหกเดือนต่อจากนั้น และแต่งงานกันในอีกสองปีต่อมา
และในวันแต่งงานนั่น
แหละที่ความลับของฉันแตก ตอนพิธีกรถามว่า ใครรักใครก่อน
และเขาสารภาพว่า
น่าจะเป็นเขา เพราะ..
หลังจากกินกับข้าวฝีมือฉันทุกวันเป็นเวลากว่าสามเดือน เขาก็เริ่มคิดไม่ซื่อกับแม่ครัว
จนต้องไปสารภาพรักในที่สุด
แต่..นั่นไม่ใช่จุดพีค
หรอก เรื่องอะไรฉันจะยอม ก็..ฉันรักเขาตั้งแต่ยิ้มแรกของเขาเชียวนะ และฉันก็ไม่อายที่จะบอกหรอก
เพราะถึงยังไงฉันก็ได้แต่งงานกับเขาแล้วนี่นะ
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
เป็นยังไงบ้างครับ
ในวันฝนพรำเวอร์ชั่น
ของคุณน้องสาว(ลูก
น้า)ของผมเอง
พอผมบอกว่าจะเอาไปเขียนเป็นเรื่องสั้น
เขารีบมากำกับบทให้เองเลยครับ หน้าด้าน..
อ่า..ใจดีจังเลย ว่ามั้ย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะครับ