ย่าเสียช่วงอายุ13ขวบ ช่วงป.5-ม.1 พ่อแม่ไปทำงานก่อสร้างที่กรุงเทพ ฝากเราไว้กับย่าและลุงพิการ(ลูกของย่า)ติดเตียง1คน ช่วงป.5ย่าอายุ 82ปี เราจำได้ว่าย่าหลังค่อมผมขาวถือไม้เท้า เดินแทบไม่ไหว ครอบครัวเราจนมาก มากๆ แทบไม่มีจะกิน เรามีหน้าที่แบกลุงน้ำหนัก80ได้ เพื่ออึ๊ ล้างก้น ทำกับข้าวให้กิน และคอยพลิกเวลาเขานอนท่านานๆ เพราะย่าทำไม่ไหว เราอยู่กัน3คน แบบนี้มา3ปี ลำบากมาก กินมาม่า1ห่อ แบ่งกัน3คน ซุปมะเขือ กับ น้ำพริกของโปรดลุง ไข่ต้มของโปรดย่า แต่เรามีความสุขมากในวัยเด็ก อายุ85ย่าเสีย เราอายุ13ปี ลุงเสียตอนอายุ60 เราอายุ17ปี ตอนนี้เราอายุ27ปี เรามีทุกอย่างการบ้านเงินทอง ของกินดีๆ เราคิดถึงย่ากับลุงทุกวัน นอนร้องไห้ตลอด ภาพจำมันชัดมาก มันตื้นมาก ไม่ต้องขุด จำเหตุการณ์ที่เราอยู่ด้วยกันได้ชัด มันลำบากเหลือเกิน ย่ากับลุง ยังไม่เคยกินอาหารดีๆเลย ยังไม่รู้เลยว่าบนโลกนี้มีหมูกะทะที่อร่อยๆด้วยนะ มีอาหารเยอะแยะดีๆ เต็มไปหมดเลย ย่ากับลุงยังไม่เคยได้ชิมเลย ทำไมย่ากับลุงยังไม่ทันได้สบายเลย ลำบากจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต  เสียใจมาก อยากให้ย่ากับลุงอยู่ข้างๆในวันนี้จัง ยังทรมานอยู่แทบทุกวัน มีความสุขก็เหมือนมีไม่สุด เพราะคนที่รักมาก ไม่ได้มีความสุขกับเราเลย ไม่รู้จะทำยังไงให้ตัวเองดีขึ้น