สวัสดีค่ะ ตามกระทู้เลยค่ะ เราเรียนอยู่มหาลัยคณะบริหารธุรกิจสาขาบัญชีปี1ค่ะแต่ เราพึ่งได้ย้ายบ้านมา2-3วันแล้ว ก่อนย้ายบ้านเราอยู่ไม่ห่างจากมหาลัยมากส่วนมากจะนั่งมอไซค์ไปกะเพื่อนที่จะไปมหาลัยค่ะ มันสะดวกกว่า พอตั้งแต่เราย้ายบ้านมันไกลจากมหาลัยเรามากแต่ก็ใกล้กับที่ทำงานแม่เรานะคะ แต่แม่บอกกับเราว่าให้เราเลิกเรียนแล้วไปรอแม่กับพ่อที่ทำงานถึง2ทุ่ม กว่าเราจะถึงบ้านกินข้าวกว่าจะได้นอน ตื่นก็ต้องตื่นตี5ครึ่งเพื่อที่พ่อกับแม่จะไม่เข้างานสาย เราก้ต้องตื่นไปมหาลัยแต่บางวันเรามีเรียนบ่ายบ้างเราก้ต้องตื่นเพราะจะไม่มีใครมาส่งเราค่ะ บ้านเราจากบางนา มหาลัยเราอยู่นางเลิ้ง เราร้องไห้ตลอดและเครียดเพราะเรานอนพักผ่อนไม่เพียงพอ ตอนเช้าไม่อยากจะตื่นเลยค่ะ ค่ารถก็จะแพงมาก200-300 ขอแม่อยู่หอแม่ก้ไม่ให้ค่ะเพราะค่าใช้จ่ายเยอะมาก แต่เราคิดทบทวนว่าเราอยากไปอยู่กับแฟนเพราะฝั่งบ้านแฟนเราก้สงสารเราในการเดินทางหลายๆอย่าง บ้านแฟนเข้าใจเรามากค่ะ แตกต่างจากที่บ้านเราเลยที่ไม่เข้าใจว่าเราที่กำลังเรียนอยากลับบ้านไปพักผ่อน เพราะเราเรียนมันก้ใช้สมอง  แต่เราก้เข้าใจแม่เรานะคะว่าเป็นห่วงและการไปอยู่กับแฟนก้ไม่ดีเพราะเราเป็นผู้หญิง ผู้ชายจะได้เปรียบกว่ามั้งคะ แต่เราก้ไม่ได้แค่อยู่ไปวันๆหรืออะไรนะคะเราก็เรียนของเรา แฟนก็ไปทำงาน ทำหน้าที่ของเรากัน แต่เราไม่รู้จะพูดยังไงให้แม่เข้าใจเรา กลัวแต่เราจะไปอยู่กับแฟนเรามีอะไรกันแล้วพลาดท้องตามประสาพ่อแม่ที่คิดกัน แต่เราก็เรียนนะคะเราก็คิดด้วยว่าถึงถ้าจะมีไรกันก็ป้องกันอยู่แล้วค่ะ ซึ่งเราก็ยังไม่รีบที่จะมี เราอยากมีอนาคตก่อน แต่แม่เราไม่เข้าใจที่เราต้องอยู่บ้านแฟนซึ่งเราก็มีเหตุผลที่การเดินทางการไปเรียนของเรา เราเครียดมากๆค่ะเพราะเราไม่อยากอยู่แบบนี้ไปตลอดในชีวิตประจำวันนี้มันเหนื่อยการเดินทางค่ะ เราจะพูดยังไงดีให้แม่เราเข้าใจดีคะหรือว่ารู้สึกอะไรให้พูดตรงๆ(พิมไม่เข้าใจขอโทษด้วยนะคะ)