ตอนม.ต้นเราเคยโดนแบล็คเมล์จากแฟนเก่าค่ะ
เราอับอายมาก และนี่คือปมในชีวิตที่สลัดออกไม่ได้เลย

เรื่องนี้ผ่านมาจะ 10 ปีแล้วค่ะ ปัจจุบันเราเรียนจบป.ตรีใช้ชีวิตอยู่กับพ่อแม่ที่มีฐานะพอใช้ แต่ชีวิตไม่มีความสุขเหมือนต้องเกาะอยู่ข้างหลังพ่อแม่เพราะกลัวอดีตที่ผ่านมา ไม่กล้าออกมาเริ่มต้นด้วยตนเอง เราใช้ชีวิตเหมือนคนไม่มีตัวตน ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าลงมือทำอะไร ไม่กล้าพอที่จะเงยหน้ามาเผชิญหน้าความจริง ทั้งที่พ่อแม่พร้อมจะซับพอร์ตทุกเรื่อง ไม่ว่าจะอยากขายอะไรก็พร้อมลงทุนให้ แต่เรากลัวค่ะ เรากลัวจะมีคนจำเราได้และกลัวว่าเขาจะขุดอดีตของเรากลับมาอีก เพราะมันได้กลายเป็นdigital footprints ที่ไม่มีทางลบออกได้อีกแล้ว และมันเข้าไปอยู่ในความทรงจำของคนอื่นๆด้วย (ไม่ว่าจะจำได้หรือไม่ก็ตาม) เราได้แต่วนคิดซ้ำกับเรื่องนี้ไปมาจนหมดวัน ตอนเราเรียนป.ตรีมาช่วงนั้นเรามีความสุขมากเพราะมีเพื่อนใหม่ๆแต่ก็เท่านั้น จบมาสาขาที่เรียนไม่ตอบโจทย์ที่จะสามารถเลี้ยงปากท้องเราได้ ก็เหมือนเลือกทางผิดให้ตัวเองไปอีก แถมเรายังเราชอบไปเปรียบเทียบชีวิตตนเองกับผู้อื่นเพิ่มไปอีกยิ่งทำให้เราจมดิ่งมากกว่าเดิมทั้งที่ทุนชีวิตก็มีมากกว่าใครหลายคน คนอื่นก็ถามทำไมต้องเอาอดีตมาคิด ต้องยกเรื่องอดีตมารวมกับปัจจุบัน (แต่เขาไม่รู้นะคะว่าอดีตที่เราหมายถึงเรื่องโดนแบล็คเมล์มาโดยตลอด) ถามว่าทำไมต้องจำต้องเสียเวลาไปกับมัน ไม่เสียดายอนาคตดีๆเหรอ เราเสียดายค่ะ แต่ทุกครั้งที่เราจะลงมือทำอะไร มันจะมีปมนี้เขามาขวางกั้นทำให้ไม่กล้าทุกครั้ง เราอยากได้วิธีที่จะจบกับปมครั้งนี้เราอยากมีความกล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาใชีชีวิตในแบบที่เราได้แต่จินตนาการอยู่คนเดียวให้เป็นจริงสักที

เราจะลบปมนี้ออกไปยังไงดีคะ หรือเราต้องเป็นแแบนี้ตลอดไป