ในปัจจุบัน รัฐสภาของไทยประกอบด้วย 2 สภา นั่นคือสภาผู้แทนราษฎรและวุฒิสภา ซึ่งในการพิจารณาร่างพระราชบัญญัตินั้น เมื่อมีการเสนอโดยคณะรัฐมนตรี สมาชิกสภาผู้แทนราษฎรและประชาชนผู้มีสิทธิเลือกตั้งตามจำนวนที่กำหนดตามรัฐธรรมนูญ ก็จะต้องนำเข้าสู่การพิจารณาและได้รับความเห็นชอบจากสภาผู้แทนราษฎร จากนั้นจึงนำเข้าสู่การพิจารณาและให้ความเห็นชอบโดยวุฒิสภา

แต่ถ้าเกิดกรณีที่สภาผู้แทนราษฎรครบวาระหรือถูกยุบ ก็จะส่งผลให้การประชุมวุฒิสภาไม่สามารถเกิดขึ้นได้ ส่งผลให้ร่างพระราชบัญญัติที่ยังค้างการพิจารณาอยู่ในชั้นของวุฒิสภาไม่สามารถพิจารณาต่อไปได้

มาตรา ๑๒๖ ในระหว่างที่ไม่มีสภาผู้แทนราษฎร ไม่ว่าด้วยเหตุสภาผู้แทนราษฎรสิ้นอายุ สภาผู้แทนราษฎรถูกยุบ หรือเหตุอื่นใด จะมีการประชุมวุฒิสภามิได้ เว้นแต่

(๑) มีกรณีที่รัฐสภาต้องดำเนินการตามมาตรา ๑๗ มาตรา ๑๙ มาตรา ๒๐ มาตรา ๒๑ หรือมาตรา ๑๗๗

(๒) มีกรณีที่วุฒิสภาต้องประชุมเพื่อทำหน้าที่พิจารณาให้บุคคลดำรงตำแหน่งใดตามบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญ

เมื่อมีกรณีตามวรรคหนึ่ง ให้วุฒิสภาดำเนินการประชุมได้ โดยให้ประธานวุฒิสภานำความกราบบังคมทูลเพื่อมีพระบรมราชโองการประกาศเรียกประชุมรัฐสภาเป็นการประชุมสมัยวิสามัญ และให้ประธานวุฒิสภาเป็นผู้ลงนามรับสนองพระบรมราชโองการ

ในกรณีตาม (๑) ให้วุฒิสภาทำหน้าที่รัฐสภา แต่การให้ความเห็นชอบตามมาตรา ๑๗๗ ต้องมีคะแนนเสียงไม่น้อยกว่าสองในสามของจำนวนสมาชิกทั้งหมดเท่าที่มีอยู่ของวุฒิสภา

ทั้งนี้ผมมีความเห็นว่าเราควรจะมีการแก้ไขเพิ่มเติมรัฐธรรมนูญ เพื่อให้การพิจารณาร่างพระราชบัญญัติสามารถเป็นไปด้วยความต่อเนื่อง โดยให้เพิ่ม (๓) คือ

(๓) มีกรณีที่มีร่างพระราชบัญญัติหรือการให้ความเห็นชอบพระราชกำหนดอยู่ในระหว่างการพิจารณาของวุฒิสภา

และขอให้เพิ่มวรรคสี่ของมาตรานี้ คือ

ในกรณีตาม (๓) ให้วุฒิสภาพิจารณาให้ความเห็นชอบพระราชกำหนดก่อน ส่วนร่างพระราชบัญญัติใดที่วุฒิสภาจะนำมาพิจารณา ต้องมีคะแนนเสียงไม่น้อยกว่ากึ่งหนึ่งของจำนวนสมาชิกทั้งหมดเท่าที่มีอยู่ของวุฒิสภา

คิดเห็นอย่างไรก็ลองเมนต์มาได้นะครับ