เราเพิ่งบอกเลิกผู้ชายคนนึงที่เรารักมาก​มีความสุขมากที่ได้คุย​ได้เจอ​หรือ​ไปเที่ยวด้วยกัน​ นิสัยเค้าหลายๆอย่างเราชอบมาก​ รูปร่างหน้าตาก็ดี​ แต่ด้วยอะไรหลายๆอย่าง​ โดยเฉพาะ​เรื่องศาสนา​ ทำให้เราไปกันต่อยาก​ เต็มที่ก็ได้แค่คุยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน​ แต่พัฒนาความสัมพันธ์​ไปถึงขั้นเปิดตัวเป็นแฟน​หรือแต่งงาน​ ยากมาก​ ยากจนคิดว่าเป็นไปไม่ได้​

เช่น​ เราอยากพาเค้าไปกินอะไรอร่อยๆที่เราชอบกิน​ แต่เค้าไปด้วยไม่ได้เพราะข้อจำกัดเรื่องศาสนา​ เรื่องบางเรื่องก็คุยกันไม่ได้​ เพราะความเชื่อของเค้ากับเราไม่ตรงกัน​ เราไม่เชื่อเรื่องพระเจ้า​แต่เค้าเชื่อมาก​

เรารักเค้ามาก​ และ​ เราคิดว่าเค้าก็รักเรามาก​ เราสัมผัสได้​ เค้าเก็บรูปพร้อมลายเซ็นต์​เราไว้ในกระเป๋าตังค์​ เค้าชอบลงรูปสตอรี่ ในที่ที่เราไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ​ คอยถามเป็นห่วงเป็นใยเราเสมอ​

เราตัดสินใจบอกรักเค้า​ และบอกเลิกในเวลาเดียวกัน​ มันเป็นไปไม่ได้​ เราไม่อยากอึดอัดแบบนี้​ "คุณไม่ต้องบอกว่ารักเรา​เพราะเรารู้ว่าต่อให้ใจเราตรงกัน​ มันก็เป็นไปไม่ได้​ เราไม่อยากเปลี่ยนอะไรคุณ​ เราไม่อยากเปลี่ยนตัวเราเองด้วยเหมือนกัน​ เพราะงั้นเราควรเป็นเพื่อนกันดีกว่า"

เค้าตอบมาแค่​ โอเค​ ถ้ามีอะไรยังทักหาได้ตลอดนะ​

อยากร้องไห้​ เราเหมือนคนอกหักเลย​ แค่หวังว่าเค้าจะตอบอะไรมากกว่านี้ แต่ไม่เป็นไร​ เราต้องเดินต่อ แค่อยากหาที่ระบายเผื่อจะดีขึ้นเร็วๆ

เราคิดถึง​เค้ามาก​ อยากทักหา​แต่ไม่กล้าแล้ว​ กระวนกระวาย​ใจแปลกๆ หวังว่าเวลาคงทำให้เราดีขึ้น​แล้วกลับไปใช้ชีวิตแบบปกติได้ซักที

เอาจริงๆก็ไม่แน่ใจว่ามันคือความรักหรือป่าว​ ถ้ารักกันก็น่าจะสู้เพื่อกันและกันมากกว่านี้ แต่ช่วงเวลาที่เราใช้ร่วมกันมันมีความสุข​มาก​จนลืมโลกรอบข้างไปเลย

ช่างเถอะ​ ก้าวต่อไป​ ซักวันคงคงคิดถึงเค้าน้อยลงได้​