- เราขอพื้นที่เล็กๆ ตรงนี้ในการระบายนะคะ -

..ช่วงเวลาหนึ่ง
สมัยเรียนปวช.ได้คุยกับผู้ชายคนนึงที่เราชอบคนนึงแต่เราไม่ได้คบกันแล้วเลิกคุยกันไป เราไปคบกับคนใหม่ พอเรียนจบเราก้ไม่เคยคุยติดต่อกันอีกเลย ไม่ได้ติดตามหรือรู้เลยว่าเขาเป็นยังไงบ้าง..จนเราลืมของเขาไปแล้ว

ผ่านมา..แล้ว 5 ปี เราเพิ่งรู้ว่าผู้ชายคนนี้เขายังตามหาเรา เขาคอยถามไถ่จากเพื่อนๆเรา และหลังจากที่เขามาเขาเข้ามาแอดเฟสบุ๊คเรา เขาบอกว่า"เคยถามเพื่อนเขาที่อยุ่แถวบ้านเราว่ารู้จักแอ้ไหม" แต่เพื่อนเขาไม่รู้จัก
แล้วเขาก็เจอเพื่อนเราอีกคนว่า "ติดต่อแอ้อยู่ไหม" เพื่อนเราคนนั้นก็ให้ชื่อมาแอดเฟสบุ๊ค

วันที่เห็นเขาแอดมาทำให้ดีใจมากและลืมไปเลยว่าในช่วงนึงของเราเคยชอบเขา
และวันเวลาผ่านมาเรื่อยๆแค่ไม่นานเราได้คุยกัน เจอกัน รู้จักเขาขึ้นความรู้สึกดีๆมันเพิ่มขึ้นมา
แต่..เราก็ยังไม่หยุดสร้างกำแพงของตัวเองเพราะเรากับเขาต่างศาสนา เราไม่รู้เลยว่าต้องทำยังไง ไม่ยอมรับความรู้สึกเอง ไม่รู้เลยว่าตัวเองรู้สึกกับเขามากไปขนาดไหน ทั้งๆที่คิดถึงเขาตลอดและรู้ว่ามีนิสัยไม่ต่างกัน
เพราะเรารู้ว่าเขาก็คุยอยู่กับคนอื่นเหมือนกันเราอ่านการแชทของเขาและมันทำให้เรายิ่งเกิดความไม่มั่นใจในเขาและพยายามตัดใจมันทำให้เราน้อยใจ แต่เขาก็พยายามมาบอกเราในเฟสว่าจะ"มีเราคนเดียว รักเรา"
..เขาถามเราไม่เคยตอบเขาแบบเต็มปากเลยว่ารักเขาไหม ไม่เคยพูดว่าคิดถึง..
ดราต่างคนต่างไม่ค่อยพูดความรู้สึกตัวเอง เราปากแข็งเหมือนกัน ฟอร์มจัดเหมือนกัน และมันทำให้ไม่รู้เลยว่าเขารู้สึกยังไง เรารู้สึกตรงกันไหม เราสำคัญกับเขาไหม..?

จนวันนี้..เราพูดกันว่าจะมาเจอกัน เรานัดกัน
เขาทักเฟสมาแต่เราไม่ยอมตอบ พอดึกรู้สึกอยากโทรหาเขามากแต่ฟอร์มจัดไม่ยอมโทรอีก
จนถึงตอนเช้า..ทุกอย่างมันไม่ทันไปแล้ว
เราแก้ไขไม่ได้แล้ว มันสายไปหมดแล้ว มันเกิดขึ้นเร็ว จากนี้...
ที่เคยนัดกัน..ไม่มีแล้ว..เราไม่ได้เจอกันแล้ว
เขาได้จากไปแล้ว..ตลอดกาล
ทุกอย่างที่เราอยากพูด ทุกความรู้สึก ประโยคสุดท้ายที่ทั้งเขาและเราต่างไม่เคยได้ยิน เขาไม่อยู่ให้รับรู้แล้ว เราได้แต่พูดออกไปหมดว่ารักเขา คิดถึงเขาตลอด อยากคุยกับเขา เราพูดแล้วแต่มันสายเกินไป..เขาไม่อยู่ให้รับฟังแล้ว
เราทำได้แค่บอกลาเขาไปพร้อมน้ำตา "หลับให้สบายนะ ขอให้สู่สุขตินะ"

คืนที่ 3 ที่เขาจากไป เขามาหาเราตามสัญญา เขามาเพื่อลาเราเป็นครั้งสุดท้ายสัมผัสสุดท้าย

ทุกวันนี้ทุกครั้งที่หลับตาทุกครั้งที่ตื่นมาเราคิดถึงเขา ทั้งหมดที่เคยทำด้วยกันมายิ่งผ่านไปเท่าไหร่รายละเอียดที่อยู่ในความทรงจำมันชัดเจนมากกว่าเดิม มากกว่าตอนเขาอยู่อีก
- เราสำคัญกับเขาบ้างไหม? เธอรักเราไหม? ประโยคที่ไม่เคยถาม เพื่อนๆคิดว่าเขาเห็นเราเป็นคนสำคัญไหมค่ะ

ทั้งหมดมันทำให้เรารู้เลยว่า..เรามีเขามาตลอด เขาจะยังอยู่ในใจเรา เราทำบุญให้เขาถึงจะต่างศาสนาแต่มันเป็นสิ่งนึงตอนนี้ที่เราทำได้และเราก็สบายใจขึ้น
- เราไม่รู้เลยว่าเราควรต้องทำยังไง
เราเสียสูญไปพักนึงเลย แต่ตอนนี้เริ่มทำใจได้แล้ว
เราไม่คร่ำครวญร้องไห้ไม่เรียกเขา แต่ยังคงคิดถึงเขา ที่ทำอยุ่ตอนนี้ควรเลิกคิดถึงเขาไหม มันจะทำให้เขาไม่สบายไหม -