งั้นก็มาเข้าเรื่องกันเลยคับที่ผมเป็นอยู่ตัวผมก็ไม่เข้าใจเท่าไรผมก็อยู่คนเดียวมานานจนไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหนจนมีคนมาถามว่าอยู่คนเดียวไม่เหงาบางหรอแต่ผมกับไม่เข้าใจที่เขาถามเลยผมกับคิดว่าความเหงามันเป็นแบบไหนจนผมเริ่มได้เข้าหาผู้คนได้บอกเล่าเรื่องมากมายในชีวิตได้พูดได้คุยแล้วสนุกไปกับมันแต่ในเวลาเดียวกันผมกับรู้สึกตัวคนเดียวมากยิ่งขึ้นไม่มีใครเข้าใจในตัวผมเลยเรื่องที่ผมเล่ากับเป็นเรื่องสนุกสำหรับคนอื่นแม้แต่คนในครอบครัวก็ยังไม่เข้าใจในตัวผมๆยอมเปลี่ยนแม้แต่ตัวตนที่ผมเป็นให้เข้ากับคนอื่นแม้จะไม่ชอบจนผมเองก็เริ่มไม่เข้าใจแล้วว่าผมเป็นคนยังไงชอบอะไรยิ่งเข้าหายิ่งออกห่างจากความเป็นคนผมเริ่มพูดน้อยลงแม้ผมจะเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้วมันกับมากยิ่งขึ้นจนผมไม่คิดจะพูดกับใครอีกเลยไม่คิดที่จะเปิดใจให้ใครอีกมีแต่คนเข้ามาแล้วทำร้ายความรู้สึกของผมซำๆแต่ผมกับไม่รู้สึกเจ็บกับมันเลยมันกับทำให้ผมรู้สึกดีมันอาจเป็นเพราะผมเจอมันมาทั้งชีวิตจนผมไม่เข้าใจแล้วว่าความเจ็บมันคืออะไรมีแต่ความว่างเปล่าที่มากขึ้นในจิตใจผมๆกับกายเป็นคนที่ไม่ชอบอะไรเลยพอกับมาอยู่คนเดียวกับมีความสุขมากขึ้นสนุกกับตัวเองมากขึ้นแต่ผมกับรู้สึกว่างเปล่าแต่ก็ไม่เหงาในเวลาเดียวกันหรือจริงๆแล้วผมคือความเหงาหรือความว่างเปล่ากันแน่หรือจริงๆแล้วผมก็แค่กลัวเจ็บอีกแต่สำหรับการอยู่คนเดีวยมันอาจดีที่สุดแล้วก็ได้เพราะยังไงก็ไม่มีใครมาเติมเต็มความว่างเปล่าในใจผมได้ที่ขาดหายไปกว่า10ปี ก่อนที่จะไปผมยังไม่ได้บอกผมยังไม่เคยมีแฟนเลยแม้คนจะชอบบอกว่าผมหน้าตาดีแต่สำหรับผมมันก็แค่คำโกหก