ส่วนตัวสมัยก่อนตอนวัยรุ่น เป็นคนติดเพื่อนมาก แบบว่าวันๆแทบไม่เคยอยู่ติดบ้าน เหมือนตอนนั้นมองว่าเพื่อนคือทุกอย่างในชีวิต
พวกเราจะมีกันและกันไปจนวันตาย อะไรแบบนี้ 

แต่ปัจจุบันในวัยใกล้เลขสี่ กลับกลายเป็นคนรักสันโดษ ชอบอยู่คนเดียว ติดบ้านมากกกก และรำคาญเวลาที่ต้องอยู่ในสถานที่คนเยอะๆ เสียงดังๆ
ส่วนเพื่อนนี่ต้องบอกว่าปัจจุบันไม่มีเพื่อนสนิทเลย และไม่อยากมีด้วย เพราะไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวาย หรือรู้เรื่องส่วนตัวของตัวเองมากเกินไป

ส่วนเพื่อนสมัยก่อนที่เคยพูดว่าจะมีกันไปจนตาย ตอนนี้ต่างคนก็แยกไปมีวิถีชีวิตเป็นของตัวเองมีลูก ภรรยา หรือครอบครัวที่ต้องดูแล
คือมันค่อยๆเฟดออกจากกันไปเองโดยอัตโนมัติ แต่เวลาเจอกันโดยบังเอิญก็ทักทายกันได้ แต่ไม่ได้สนิทแนบแน่นกันเหมือนเดิมแล้ว

พอย้อนกลับไปมองตัวเองสมัยก่อนก็รู้สึกตลกเหมือนกัน เพราะตัวตนในตอนนั้นกับในตอนปัจจุบันนี้เหมือนกับเป็นคนละคนกันเลย
ตอนนั้นมองว่าการอยู่บ้านเป็นเรื่องน่าเบื่อ และขึ้เกียจตื่นเช้ามาก ไม่รู้จะตื่นไปทำไม

แต่ปัจจุบันถ้าไม่มีความจำเป็นแทบไม่อยากออกจากบ้านเลย และมีความสุขมาก กับการที่ได้ตื่นเช้า มานั่งชมนก ชมไม้ 
รู้สึกว่าถ้าได้ตื่นเช้าและเจออากาศดีๆ ก็เหมือนกับเป็นรางวัลชีวิตให้กับตัวเองแล้ว ยิ่งบรรยากาศยามเช้าหน้าหนาวนี่ยิ่งรู้สึกดีมากๆ

พออายุมากขึ้น มีนิสัยอะไรในตัวคุณที่เปลี่ยนไปจากสมัยก่อน แบบหน้ามือเป็นหลังมือบ้างมั้ยครับ
แบบว่าเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกันเลย อะไรแบบนี้

ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากครับ