ต้องบอกก่อนเลยว่าตั้งแต่เด็กจนโตผมโดนทิ้งมาตลอดจนเป็นความเคยชิน ตอนประถมผมเคยมีแกงค์เป็นหัวหน้าแกงค์เป็นจุดเริ่มต้นทำให้เกิดแกงค์แต่สุดท้ายก็โดนคนในแกงค์นินทาให้เตะผมออกจากแกงค์ เจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยครั้ง จนเป็นความเคยชิน เพื่อนสนิทสมัยประถมที่แต่เดิมอยู่กันแค่สองคนพอคนที่สามเข้ากลายเป็นเราที่โดนทิ้ง จนไม่กล้ามีเพื่อน ตอนขึ้นมัธยมคิดไว้เลยว่า จะไม่มีเพื่อนเด็ดขาด เราตั้งกำแพงไว้สูงมาก ไม่กล้าไว้ใจใคร ไม่กล้าเชื่อใจใคร คนเดียวมาตลอด แม้แต่ครอบครัวผมยังไม่ค่อยได้รับความอบอุ่นเลย อยู่มัธยมแบบนี้มาหนึ่งปี จน ม.2
มีคนคล้ายประเภทผมเลย คล้ายผมมาก อยู่คนเดียว มัวซั่วบ้าง เดียวไปอยู่กับคนนู้ เดียวไปอยู่กับนี้ ผมก็เหมือนกันอยู่มั่ว เดียวไปกับคนนี้ เดียวไปกับนู้ เดียวไปอยู่กับแกงค์นี้ แล้วมีอยู่บ่อยครั้งที่เราอยู่แกงค์มั่วๆ แล้วบังเอิญมาอยู่แกงค์เดียวกันในเวลาเดียวกัน ตอนแรกก็ได้ลองเปิดใจคุยกัน นิดหนึ่ง ตั้งคำถาม อยู่ดีๆมันดันถูกใจผมมั้ง เลยเรียกร้องหาผมตลอด แต่ก็อย่างที่บอกผมตั้งกำแพงไว้สูงไม่กล้ามีเพื่อน ตอนแรกก็หนีมันตลอด
พอหลังๆมันช่วยผมตลอดเลย แคร์ผมตลอด สุดท้ายก็ใจอ่อนอยู่กับมัน จากที่อยู่มั่วซัวเรา อยู่กันสองคน ติดตัวตลอด แต่ผมเองพอได้ไปคุยกับเพื่อนใหม่บ่อยๆ
มันดันออกอาการหึง หวง สะงั้น ตอนแรกยอมรับว่าสนุก ที่ได้เห็นมันเป็นแบบนั้น บางทีเวลาเพื่อนใหม่ชวนผมไปไหนผมก็ไปโดยทั้งๆทีมีเพื่อนสนิทผมอยู่ใกล้ๆ ผมก็ไปแบบไม่ได้ชวนเขา ตอนนั้นรู้สึกสนุกน่ะหัวเราะ ที่ได้เล่นความรู้สึกมัน ตอนนั้นผมมั่นใจ เชื่อใจมัน ว่ามันไม่ทิ้งผมแน่ๆเลยกล้าทำแบบนั้น มันก็อยู่แบบนั้น ไม่ทิ้งผมไปไหน จนหลังๆรู้สึกว่ามันแคร์ผมน้อยลงผมเลย ไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว แต่พอเลิกปุป
กลายเป็นมันที่ลากคนที่สามเข้ามา มันเล่นกับความรู้สึกผมบ้าง ผมนี้แบบโอ้ เช*** จุกชิบบบ เจ็บใจ หึง หวง จริง มันทำแค่ครั้งเดียวผมก็น้อยใจมันแล้ว ไม่คุยกับมัน มันเศร้าแบบซึมเศร้ามากในวันนั้น
วนลูบแบบนี้ จนสอบวันสุดท้าย วันสอบตอนนันน่าจะเป็นวันสุดท้ายที่เราอยู่ด่วยกัน ต่างคนต่างเข้าใจ เลยไม่มีใครทำอีกแล้ว พออยู่ด้วยกันมันสบายใจ มันสุขใจ แต่ก็อึดอัดไปด้วย ตรงทีเราต่างก็ไม่กล้าคุยกัน ได้แค่อยู่ใกล้ๆ แค่คุยกันยังไม่ไหวเลย พอตอนกลับบ้าน ปิดเทอมไป1เดือน เปิดเทอมมา มันพยายามมาคุยกับผมปกติ ชวนลงล่าง ชวนไปห้องน้ำ แต่การชวนของมันคือ ชวนปุปยิ้ม แล้วเดินไปแบบไม่ได้รอ แค่มันเป็นแบบนี้ผมก็สบายใจแล้วแหละ หลังจากนั้นผมไปนั่งคุยกับเด็กในห้อง มันมาเป่าหูผมว่าครูให้เด็กห้องผมไปเอาสมุด แล้วมันก็เดินไป ตอนนั้นกะจะกวนต**มันนิดหนึ่ง ก็พูดไปว่า ขี้เกียจ แล้วล้อเลียน มันก็แบบเออ เรื่องของ พอพักกลางวันผมไปหามันที่ห้องมันนั่งอยู่หน้าห้องตอนนั้นจะไปนอนตักมันหนีผมเข้าห้องไปคุยกับเพื่อนในห้องมัน ตอนนั้นผมน้อยใจมันเลยลงล่างไปก่อน เลยพึ่งคิดได้ว่า ทำไมเป็นแบบนี้อีกแล้วว่ะ อ่อมันน้อยใจผม จนวันต่อๆมา เพื่อนคนที่สามของมันก็มาล่ะ มันก็ไปอยู่กับคนที่สามตลอดเลย ผมก็ทน แต่ก็น้อยใจ ผมเลยชวนเด็กในห้องมันลงล่างไปหาไรกิน แล้วทิ้งมันไว้กับคนที่สามของมัน กลัวว่าถ้าชวนมันเดียวมันจะชวนคนที่สาม เพราะเวลามันมีคนที่สามแล้วเราเดินกันสามคน ผมจะกลายเป็นคนที่โดนทิ้งตลอด ผมทำแบบนี้เรื่อยๆ แต่เวลาผมชวนมันไปไหนมันก็ไปน่ะ จนมาอาทิตย์ก่อน
ผมชวนมันไปไหน มันบอกไปเหอะ ไม่ไป ไปแหละ แต่พอคนอื่นชวนมัน มันไปน่ะปกติ ยกเว้นผมชวน ผมก็ขอโทษอะไรไปแล้ว ตอนชวนมันแล้วมันบอกไม่ไป ผมลากมันจักจี้มันทุกที มันก็หัวเราะ ยิ้ม แต่ก็ไม่ไปอยู่ดี จน ณ ตอนนี้ผมพอแล้ว ไม่เรียกร้องหามันแล้ว เข้าใจมันทุกอย่างแล้วทำไมมันถึงเป็นแบบนั้น มันพยายามลืมผม มันกลัวว่าถ้ากลับมาอยู่กับผม เดียวมันก็เจ็บอีก ณ ตอนนี้ก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน
แต่ก็กลัวว่าสักวัน มันพยายามจะกลับมาคุยชวนผมปกติ เพราะถ้าอยู่ในจุดนั้นผมคงไปต่อไม่ถูก ถ้ากลับไปก็กลัวตัวเองโดนทำร้ายจิตใจอีก ร้องให้กับเรื่องนี้ไปนับไม่ถ้วนแล้ว ความรู้สึกผมก็ช้ากว่ามันด้วย พอมันผ่านความรู้สึกนั้นไป ความรู้สึกผมจะตามไปหลังมัน จากกำแพงที่ผมตั้งไว้สูง ยิ่งสูงเข้าไปอีก ส่วนตัวผมมันรู้สึกเจ็บกว่าการโดนแฟนทิ้ง อกหัก สะอีก ตรงทีว่าถ้าแฟนทิ้ง อกหัก เราก็ยังมีเพื่อน แต่นี้เสียเพื่อนเราไม่เหลือใครแล้ว ปล.เรื่องนี้มีความเป็นมาเยอะกว่านี้อีกอั้นนี้ผมย่อสุดๆแล้ว
ปล.อีกรอบ555555 นี้เป็นกระทู้แรกน่ะครับไล่เรียงความเป็นมาไม่ถูกหรือทำให้งงยังไงก็ขอโทษ