คือ เราเปิดใจคุยกับเขาไว้ว่าถ้าเกิดเราทะเลาะกันให้ลองทิ้งเวลาไว้สักพักเพราะทบทวนตัวเองก่อนเพราะเราชอบใจร้อนกัน(เราทั้งคู่เป็นคนใจร้อนแต่อีกฝ่ายเป็นคนร้อนกว่าเรามาก)เราเป็นคนที่ซึมง่ายมากเขาก็จะรอแต่ว่าว่าเอะอะก็เป็นแบบนี้บางทีคำพูดเขาแรงเขาชอบใส่อารมณ์เราเองทั้งน้อยใจทั้งโกรธที่ทำไมต้องพูดกันขนาดนี้ทำไมไม่ลองง้อหรือมาคุยดีๆกันก่อน เราเลยใส่อารมณ์กลับ(คือบางครั้งเราก็พูดดีๆกับเขาด้วยน้ำเสียงน้อยใจคงทำเขาไม่ชอบ)จนเราเองไม่ไหวเลยต้องใส่อารมณ์ทำให้ทะเลาะกันมากกว่าเดิมบางครั้งเราก็ไม่ไหวจริงๆถึงขั้นเก็บของกลับบ้านก็มีแต่หลังๆก็ไม่ทำแล้วเพราะเขาเลยขอเอาไว้ว่าเขาเองก็ไม่อยากให้เราไปไหนเขาก็เราเป็นอันตรายไม่ว่าจะกับตัวเองหรือคนอื่น(เราเป็นโรคซึมเศร้า)แต่บางทีเราก็เหนื่อยเราพยายามใจเย็นก็แล้วเขาก็เหมือนได้ใจพอเราใจร้อนใส่เขาก็ใจร้อนมากกว่าเดิมโดยไม่ห่วงควรรู้สึกเรา การกระทำที่เราอยู่ด้วยกันเจาก็เมินเฉยเราตลอดไม่มีกิจกรรมร่วมกันเลยไม่ว่าจะเรื่องไหนๆเราน้อยใจมากเรารู้ว่าเหมือนไม่ได้ความรักอย่างที่ควรใครหลายคนอาจคิดว่าเราอาจจะต้องการมากไปรึป่าว แต่ตอนนี้เราทั้งคู่เหมือนเป็นรูมเมจกันต่างคนต่างอยู่คนละมุมคนละที่คุยกันก็น้อยอาจจะมีไปกินข้าวแต่เป็นวันละมื้อ ชวนออกไปซื้อของมากินด้วยกันบางครั้งก็ไป พอซื้อกับมาก็บางครั้งก็นั่งกินดูหนังคนเดียวไม่ได้กินพร้อมกัน อาจจะมีแค่เรื่องนอนที่พอมีนอนกอดกันบ้างเป็นส่วนมาก