ให้ 8/10 หนัง Dark Comedy – Drama ที่คว้ารางวัล Palme d'Or มาจากงาน Cannes Film Festival 2022 และว่ากันว่า เมื่อหนังฉายจบในเทศกาลแล้ว ผู้ชมต่างพร้อมใจกันปรบมือยาวนานถึง 8 นาทีเต็ม เล่าเรื่องราวของคู่รักนายแบบ – นางแบบที่ได้รับตั๋วฟรีให้ไปใช้ชีวิตบนเรือสำราญท่ามกลางเหล่ามหาเศรษฐี ที่บางทีความรวยก็ไม่อาจซื้อการหายป่วยหรือความอยู่รอดปลอดภัยได้ จึงทำให้พวกเขาต้องไปติดอยู่บนเกาะที่จะเป็นกึ่งๆ เกาะสวาทแต่ไม่ใช่หาดสวรรค์ ผลงานกำกับและเขียนบทของ Ruben Östlund ผู้กำกับที่คว้ารางวัลจากเทศกาลคานส์ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 4
 
หนังเล่นประเด็นเสียดสี “ความเท่าเทียมกัน” ที่แท้จริงเเล้ว “ไม่มีความเท่าเทียมกัน” ได้อย่างขำในแบบที่สะใจและบันเทิงสุดๆ ทั้งในเรื่องของการแบ่งชนชั้นที่ผู้คนต่างโลกสวยแสร้งว่า “ไม่มี” แต่ที่จริงนั้นก็ “มี” แค่ปากไม่อยากเกริ่นกันออกมา ความสุขบนความทุกข์คนอื่น คนสุขในเวลาของคนอื่น วนเวียนมันอยู่อย่างนั้นเหมือนชื่อหนัง สามเหลี่ยมของความเส้า ก็ยังหมายโยงถึงรักสามเศร้าด้วยเช่นกัน หนังแขวะไปทุกวงการ สังคม และการเมือง หว่านไปหลายอาชีพ เชื้อชาติ และเพศ รวมไปถึงเรื่องความรักชีวิตคู่ครอง ที่ผู้ชมไม่ว่าเพศไหนอายุเท่าไหร่ก็สามารถเข้าถึงได้ เพราะต่างมีทุกมุมมองในแบบของตัวเอง ผิดก็ผิด ไม่ผิดก็ไม่ผิด ถูกก็ถูก ไม่ถูกก็ไม่ถูก นั่นเอง โดยหนังจะนำเสนอให้เราเห็นใน 2 จุดนี้ตลอดทั้งเรื่อง ชนิดที่เรียกได้ว่าเป็นธีมเรื่องหลัก 

ต่อไปนี้ข้างล่างมีเนื้อหาสปอยส์ที่ไม่อยากซ่อน

ในเมื่อธีมเรื่องเป็นอย่างที่เขียนไปด้านบน บทสนทนาจึงกัดกันยึบยับตลอดเรื่อง ทั้งกัดแบบยิบๆ จิ๊บๆ จนไปถึงขั้นกัดเจ็บๆ  อย่าง “แบรนด์ High End ต้องถ่ายแบบทำหน้าดูถูกลูกค้า” ส่วนแบรนด์บ้านๆ นั้นต้องยิ้มเบิกบาน เพราะคนที่ไม่รวยไม่มีสิทธิ์เล่นตัว เพียงแต่ยิ้มรับ รวมไปถึงเราจะพบเห็นตัวละครและพฤติกรรมมากมายที่ขัดกันในตัวเขาหรือเหตุการณ์นั้นๆ เอง และความประหลาดความเอาแต่ใจของคนที่ชินกับการใช้เงินสั่ง  
 
นางแบบและนายแบบรวยรูปแต่จนทรัพย์ ที่ถ่ายรูปทำท่ากินอาหารมากมาย แต่กินจริงไม่ได้ เพราะพวกเขาคือนายแบบนางแบบ ทั้งในเรื่องที่เกี่ยงกันว่า ใครควรเป็นคนจ่ายเงินกันแน่เวลาไปเดทกัน โดยหนังตั้งคำถามว่า หากผู้หญิงหาเงินได้มากกว่าผู้ชาย แล้วผู้ชายยังเป็นผู้ที่สมควรทำการเลี้ยงผู้หญิงอยู่อีกหรือ
 
กัปตันเรือที่อยู่บนเรือสำราญ แต่ไม่เคยสำราญ ที่แม้กระทั่งทานอาหารร่วมโต๊ะกับแขกลูกค้าบนเรือที่ได้รับเสิร์ฟอาหารเป็นคอร์สหรูหรา แต่จานของเขากลับได้เพียงอาหาร Junk Food ประจำชาติอเมริกา
 
มหาเศรษฐีที่รวยมาจากสิ่งปฏิกูลของมนุษย์ที่ทุกคนรังเกียจ แต่เขากลับทำเงินได้อย่างมหาศาล หรือทำเงินจากการฆ่าล้างทำลายกัน รวยจากการสูญเสียของผู้อื่นด้วยการผลิตอาวุธขาย... รวยแต่ไม่สามารถรักษาโรคให้หายขาด รวยแต่ซื้อความรักไม่ได้   
 
คนผิวสี ไม่ได้หมายถึงว่า เขาต้องเป็นโจรสลัด หรือเป็นคนไม่ดีเสมอไป เราก็คน เขาก็คน ทำอาชีพอื่นเหมือนเราๆ ก็ได้เหมือนกัน... เงินไม่ได้ทำให้อยู่รอดในทุกสถานการณ์ แต่ความสามารถต่างหากที่แท้ทรู แต่ถ้าความสามารถที่มีอยู่ไม่ถูกที่ถูกสังคมแวดล้อม ก็ไร้ความหมายเช่นกัน 
 
และความรักที่ปากบอกว่า “รัก” นั้น ยั่งยืนจริงแท้เพียงใด….

ป.ล. นี่เป็นการให้คะแนนจากความคิดเห็นส่วนตัวเท่านั้น ซึ่งแต่ละคนมีมุมมอง ความชอบ ความคิด ประสบการณ์ สิ่งที่เจอหรือรู้สึกในช่วงที่ดูหนังเรื่องนั้นๆต่างกัน คะแนนของแต่ละเรื่องมาจากการเปรียบเทียบหนังใน Genre เดียวกัน จึงไม่สามารถไปเปรียบกับคะแนนเรื่องอื่นที่เป็นหนังคนละ Genre ได้ เมื่อคุณไปดูแล้วคุณอาจจะชอบหรือไม่ชอบก็ได้ ไม่มีอะไรถูกหรือผิด ทุกคนไม่จำเป็นต้องมีความคิดเห็นเหมือนกันค่ะ

สามารถอ่าน Review หนังเรื่องอื่นๆได้ที่เพจ Movies Stalker ค่ะ  https://www.facebook.com/MoviesStalker