เราอายุ 18 ปี ค่ะ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเครียดบ่อย คิดเยอะ พอมาเจอเรื่องแบบนี้ไม่รู้จะทำไงดีเลยคะ เราอยู่กับแม่และก็พ่อเลี้ยง ตั้งแต่ ม.2 รู้สึกว่าแม่รักเราน้อยลงไปรึป่าวหรือเราคิดไปเอง ตั้งแต่แม่อยู่กับพ่อเลี้ยงแม่เริ่มไม่สนใจเราปล่อยเรา มีครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเรา อยู่ ม.3 ช่วงเดือนพฤศจิกายน-ธันวาคม พ่อเลี้ยงเราไปทำงานต่างจังหวัด แล้วแม่เราก็อยู่บ้านนี้แหละ แต่พอหลังๆสัก 3-4 วันบอกกับเราว่า จะไปอยู่กับพ่อเลี้ยงที่ทำงานต่างจังหวัด เราเลยถามว่าไปทำไม แล้วหนูละ แม่ก็ตอบว่า ไปดูแลพ่อเลี้ยง และตอบกับเราว่า เราโตแล้วอยู่บ้านคนเดียวได้ ตอนนั้นเราตกใจมากห้ะจพให้เราอยู่บ้านคนเดียว พอพ่อแม่ไปแล้วเราก็อยู่บ้านคนเดียว ตั้งประมาณ2 เดือน ท้อมากค่ะ ขับรถไปโรงเรียนคนเดียว ช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็ทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านอาหาร เหนื่อยมากแทยไม่ได้พักเลยค่ะ แม่ไม่ค่อยส่งเงินให้เรา แม่ก็สั่งนู้นนี่นั้น แล้วเราก็ต้องอยู่คนเดียว เราไม่สบายไข้ขึ้น แม่ไม่สนใจเราด้วยซ้ำ แม่เคยแช่งให้เราไปตาย กับพ่อเลี้ยง
ด่าแรงมาก เรารับไม่ได้สุดร้องไห้แล้วก็ปลอบตัวเอง แม่ไม่เคยถามเราเลยว่าเราต้องการออะไร บางทีเราก็อยากได้ความรักจากแม่บางอยากให้แม่กอดเราบ้างแค่นั้นเอง เราทำงานแม่ชอบมายืมตังเราขอตังเราพอเวลาไม่มีหรือไม่ให้ก็จะบอกว่าแค่นี้ก็ให้ไม่ได้กูแม่นะตังแค่นี้เอง แต่ตังค์แค่นี้สำหรับเรามันมีค่านะ เรทำงานได้ไม่กี่บาทเอง เสาร์อาทิทย์ วันละ100บาท เวลาเราอยากได้อะไรเราไม่เคยขอแม่เลย ซื้อเองตลอด แม่ชอบด่าเราต่อหน้าคนอื่น เราอายมากค่ะ แล้วก็ชอบตะคอกเราต่อหน้าคนอื่นให้เราเสียหน้า เราเคยถามแม่ว่า แม่ไม่อายบ้างหรอทำแบบนี้ แม่บอกว่ากูไม่อาย ตัวกูครอบครัวกูไม่ต้อง กูด่าได้มากกว่านี้อีก แล้วก็ด่าเราว่ารู้งี้ไม่น่าคลอดออกมาให้เจ็บxีเลย คือเราผิดมากหรอ แม่จะชอบมองว่าเราไม่ดีสักอย่าง ทำอะไรก็ไม่เคยได้ดั่งใจ อะไรก็ด่า เราเรียนพอไปได้เกรด 3+ทุกเทอม ขยันทำงาน หาเงิน เก็บเงิน งานบ้านก็ทำบ้าง 
ข้อเสียของเราคือเราชอบเล่นเกม ความฝันเรา เราอยากเป็นพวกสร้างสรรค์เกี่ยวกับเกมมาก เพราะเราโตมากับเกม แม่ไม่เคยเข้าใจ เลย ท้อมากค่ะ ต้องนอนกอดตัวเองร้องไห้ตลอด ทุกวันนี้แม่ก็ยังคงเป็นแบบนี้เหมือนเดิมค่ะไม่เปลี่ยน (ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ หวังว่าข้อความที่ทุกคนอ่านจะช่วยเป็นแรงพลักดันให้ทุกคนว่ายังมีคนที่มีปัญหาชีวตมากกว่าเราอีกเพราะฉะนั้นสู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้ค่ะเดียวมันก็จะผ่านไปได้ด้วยดี)