ที่ผ่านมาตั้งแต่ปี พศ.2542 - 2564 ก็ได้เสนอกล่าวธรรมไว้มากแล้วจึงเพลาลงเพราะมีหิริระอายต่อตนเองที่ยังเสพกามเมถุนอยู่
แม้ภายหลังระงับได้จนน้อยลง แต่ก็ยังพ้ายแพ้ด้วยออร์โมนโดนกระทู้จากสิ่งเร้าภายนอกจากสื่อต่างที่เข้าไปเห็นไปดูด้วยเป็นฆราวาสมีภรรยาอยู่ ก็ยังพ้ายแพ้กับการต้องเสพเมถุน จึงเห็นควรว่าควรเพลาๆ การเสนอและกล่าวธรรมลงในต้นปี 2565 จนกว่าจะข้ามพ้นไปจากการเสพกาเมถุนและการบำบัดความไคร่ด้วยตนเองไปได้
เริ่มปฏิบัติธรรมกำหนดกรรมฐานมากขึ้นๆ จนเกิดความกดดันตีกลับ ด้วยอาการเช่นนี้ได้เกิดขึ้นกับตัวเองมาแล้วตอนติดโควิทรอบแรกเมื่อปี พศ.2564 จนเข้าสู่การกักตัวในโรงแรม ซึ่งก็กำหนดภาวนาอยู่เนื่องโดยตลอดด้วย อินทรีย์ 5 ที่มีที่เจริญว่า.
สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นเป็นอนัตตา นั้นไม่ใช่เรา นั้นไม่ใช่ของเรา นั้นไม่ใช่ตัวตนของเรา ฯลฯ
จนวางจิตหายไปและด้วยฤทธิ์ยาแก้แพ้ เมื่อมีอาการตีกลับรับรู้อารมณ์ยังไม่รับรู้ร่างกาย แย้งขึ้นมาเองว่า ไม่ได้ ไม่มีตัวตนไม่ได้ ต้องมีตัวตนอยู่จึงได้ จนรับรู้ทั่วกาย จึงประหลาดใจตนเองอยู่ จะภาวนาอย่างไรต่อไป แต่ตนเองป่วยอยู่นะกินยาแก้แพ้ทำให้เบรอๆ มึนๆ อยู่ คงต้องเปล่าในการกำหนดภาวนาลงบ้างแล้วแหละ ไม่ต้องล้วงลึกจนแม้อยู่ในช่วงเหลือแต่ใจอย่างเดียวแล้วยังเพ่งสติภาวนากำหนดภาวนาอยู่ ปล่อยให้หลับไปเอง ไม่เกิดสภาวะการย้อนกลับที่เกิดขึ้น.
นั้นแหละได้เกิดสภาวะคล้ายแบบนั้นเกิดขึ้นอีกและไม่ได้อยู่ในช่วงป่วยไม่ได้กินยาแก้แพ้ จนฝื่นกำหนดภาวนาติดต่อกันเป็นเดือนๆ จนท้อ กาเมถุนเมื่อถึงเวลามันก็โดนกระตุ้นจนต้องเสพมันจนได้ จนต้องหาวิธีอื่นปล่อยไปให้ติด ชีรีจีนกำลังภายในทั้งชีรีอะเมชัน เน็ตฟิก ฟังเสียงอ่านนิยายจีนกำลังภายในเสีย ติดให้จนปล่อยให้ตนเองนอนดึกตี 2-3 จึงจะยอมเข้านอน ก็เพียงช่วยยืดเวลาการเสพเมถุนออกไปได้เพียงเท่านั้น แต่สุขภาพร่างกายโทรมลงไปมากด้วยอายุ 63 ปีไปแล้ว ทั้งเสพสือบันเทิง ทั้งปฏิบัติธรรมกำหนดภาวนา ทั้งอดนอน สุขภาพแย่ทั้งกายและใจตีกลับมากเลย(เตือน.คนแก่ไม่ควรทำอย่างนี้ อาจจะกู้กลับคืนการเสพติดการนอนดึกจนสุขภาพโทรมฟื้นกลับมาได้ยาก เป็นการทรมานตนเองเกินไป)
หมายเหตุ ภรรยามีปัญหาสุขภาพจึงมีปัญหาการมีเพศสัมพันธ์มาอย่างยาวนานแล้ว ทำให้เกิดโรคช่ำซ้อนขึ้นต้องทานยา
แต่เมื่อคราวถึงวาระของธรรมไหลไปสู่ธรรม เมื่อถอยจากสือบัญเทิงลงมาอดนอนน้อยลง ยังกำหนดภาวนาเนืองๆ ได้เริ่มเสนอธรรมในกระทู้ธรรมที่ผ่านมาด้วยธรรมส่วนนี้ จึงข้ามพ้นจากการเสพเมถุนหรือบำบัดความไตร่ได้อย่างเหมือนเดินผ่านไปเพียงเท่านั้น..
-----------------------------------------------------------
๔. อนุราธสูตร
ว่าด้วยสัตว์บุคคลไม่มีในขันธ์ ๕
...
...
[๒๑๐] พระผู้มีพระภาคตรัสถามว่า ดูกรอนุราธะ เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน
รูปเที่ยงหรือไม่เที่ยง?
อ. ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า.
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า?
อ. เป็นทุกข์ พระเจ้าข้า.
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือหนอ ที่จะตาม
เห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา?
อ. ไม่ควรเห็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า.
พ. เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เที่ยงหรือไม่เที่ยง?
อ. ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า.
พ. เพราะเหตุนี้แล ฯลฯ
----------------------------------------------------------
ด้วยธรรมส่วนนี้เห็นว่า ทุกข์จากการอยากเสพเมถุนมานานมากพอแล้ว เห็นโทษมามากแล้ว ควรปล่อยวาง คลายกำหนัดไปเสีย หลังจากนั้นพ้นไปจากการต้องเสพเมถุนหรือบำบัดความใคร่ เมือนเดินผ่านไปเพราะกำหนดกรรมฐานไปตามปกติ ปล่อยเวลาผ่านไปจนเห็นว่า อือ. เราไม่จำเป็นต้องเสพกามเมถุนแล้วนั้นเอง. ด้วยใจไม่ผลักดันจนไปเสพอีกแล้วนั้นะเอง
ที่ผ่านมาตั้งแต่ปี พศ.2542 - 2564 ก็ได้เสนอกล่าวธรรมไว้มากแล้วจึงเพลาลงเพราะมีหิริระอายต่อตนเองที่ยังเสพกามเมถุนอยู่
แม้ภายหลังระงับได้จนน้อยลง แต่ก็ยังพ้ายแพ้ด้วยออร์โมนโดนกระทู้จากสิ่งเร้าภายนอกจากสื่อต่างที่เข้าไปเห็นไปดูด้วยเป็นฆราวาสมีภรรยาอยู่ ก็ยังพ้ายแพ้กับการต้องเสพเมถุน จึงเห็นควรว่าควรเพลาๆ การเสนอและกล่าวธรรมลงในต้นปี 2565 จนกว่าจะข้ามพ้นไปจากการเสพกาเมถุนและการบำบัดความไคร่ด้วยตนเองไปได้
เริ่มปฏิบัติธรรมกำหนดกรรมฐานมากขึ้นๆ จนเกิดความกดดันตีกลับ ด้วยอาการเช่นนี้ได้เกิดขึ้นกับตัวเองมาแล้วตอนติดโควิทรอบแรกเมื่อปี พศ.2564 จนเข้าสู่การกักตัวในโรงแรม ซึ่งก็กำหนดภาวนาอยู่เนื่องโดยตลอดด้วย อินทรีย์ 5 ที่มีที่เจริญว่า.
สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นเป็นอนัตตา นั้นไม่ใช่เรา นั้นไม่ใช่ของเรา นั้นไม่ใช่ตัวตนของเรา ฯลฯ
จนวางจิตหายไปและด้วยฤทธิ์ยาแก้แพ้ เมื่อมีอาการตีกลับรับรู้อารมณ์ยังไม่รับรู้ร่างกาย แย้งขึ้นมาเองว่า ไม่ได้ ไม่มีตัวตนไม่ได้ ต้องมีตัวตนอยู่จึงได้ จนรับรู้ทั่วกาย จึงประหลาดใจตนเองอยู่ จะภาวนาอย่างไรต่อไป แต่ตนเองป่วยอยู่นะกินยาแก้แพ้ทำให้เบรอๆ มึนๆ อยู่ คงต้องเปล่าในการกำหนดภาวนาลงบ้างแล้วแหละ ไม่ต้องล้วงลึกจนแม้อยู่ในช่วงเหลือแต่ใจอย่างเดียวแล้วยังเพ่งสติภาวนากำหนดภาวนาอยู่ ปล่อยให้หลับไปเอง ไม่เกิดสภาวะการย้อนกลับที่เกิดขึ้น.
นั้นแหละได้เกิดสภาวะคล้ายแบบนั้นเกิดขึ้นอีกและไม่ได้อยู่ในช่วงป่วยไม่ได้กินยาแก้แพ้ จนฝื่นกำหนดภาวนาติดต่อกันเป็นเดือนๆ จนท้อ กาเมถุนเมื่อถึงเวลามันก็โดนกระตุ้นจนต้องเสพมันจนได้ จนต้องหาวิธีอื่นปล่อยไปให้ติด ชีรีจีนกำลังภายในทั้งชีรีอะเมชัน เน็ตฟิก ฟังเสียงอ่านนิยายจีนกำลังภายในเสีย ติดให้จนปล่อยให้ตนเองนอนดึกตี 2-3 จึงจะยอมเข้านอน ก็เพียงช่วยยืดเวลาการเสพเมถุนออกไปได้เพียงเท่านั้น แต่สุขภาพร่างกายโทรมลงไปมากด้วยอายุ 63 ปีไปแล้ว ทั้งเสพสือบันเทิง ทั้งปฏิบัติธรรมกำหนดภาวนา ทั้งอดนอน สุขภาพแย่ทั้งกายและใจตีกลับมากเลย(เตือน.คนแก่ไม่ควรทำอย่างนี้ อาจจะกู้กลับคืนการเสพติดการนอนดึกจนสุขภาพโทรมฟื้นกลับมาได้ยาก เป็นการทรมานตนเองเกินไป)
หมายเหตุ ภรรยามีปัญหาสุขภาพจึงมีปัญหาการมีเพศสัมพันธ์มาอย่างยาวนานแล้ว ทำให้เกิดโรคช่ำซ้อนขึ้นต้องทานยา
แต่เมื่อคราวถึงวาระของธรรมไหลไปสู่ธรรม เมื่อถอยจากสือบัญเทิงลงมาอดนอนน้อยลง ยังกำหนดภาวนาเนืองๆ ได้เริ่มเสนอธรรมในกระทู้ธรรมที่ผ่านมาด้วยธรรมส่วนนี้ จึงข้ามพ้นจากการเสพเมถุนหรือบำบัดความไตร่ได้อย่างเหมือนเดินผ่านไปเพียงเท่านั้น..
-----------------------------------------------------------
๔. อนุราธสูตร
ว่าด้วยสัตว์บุคคลไม่มีในขันธ์ ๕
...
...
[๒๑๐] พระผู้มีพระภาคตรัสถามว่า ดูกรอนุราธะ เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน
รูปเที่ยงหรือไม่เที่ยง?
อ. ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า.
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์หรือเป็นสุขเล่า?
อ. เป็นทุกข์ พระเจ้าข้า.
พ. ก็สิ่งใดไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีความแปรปรวนเป็นธรรมดา ควรหรือหนอ ที่จะตาม
เห็นสิ่งนั้นว่า นั่นของเรา นั่นเป็นเรา นั่นเป็นตัวตนของเรา?
อ. ไม่ควรเห็นอย่างนั้น พระเจ้าข้า.
พ. เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ เที่ยงหรือไม่เที่ยง?
อ. ไม่เที่ยง พระเจ้าข้า.
พ. เพราะเหตุนี้แล ฯลฯ
----------------------------------------------------------
ด้วยธรรมส่วนนี้เห็นว่า ทุกข์จากการอยากเสพเมถุนมานานมากพอแล้ว เห็นโทษมามากแล้ว ควรปล่อยวาง คลายกำหนัดไปเสีย หลังจากนั้นพ้นไปจากการต้องเสพเมถุนหรือบำบัดความใคร่ เมือนเดินผ่านไปเพราะกำหนดกรรมฐานไปตามปกติ ปล่อยเวลาผ่านไปจนเห็นว่า อือ. เราไม่จำเป็นต้องเสพกามเมถุนแล้วนั้นเอง. ด้วยใจไม่ผลักดันจนไปเสพอีกแล้วนั้นะเอง