รุ่นปู่ย่า พ่อแม่ผมมีลูก ก็มีความหวังว่า ยามแก่ชรา จะได้มีคนดูแล (ไม่ได้หมายถึงดูแลด้วยเงินนะ แต่ถ้ามีรายได้ดีมีเงินมาให้ก็จะดี) แต่หมายถึง มีลูกคอยดูแล พาไปหาหมอ หรือมาดูแลยามเจ็บป่วย หรือแม้แต่ตายไปแล้วจะได้มีลูกหลานมาทำศพ (อันนี้เขาคงไม่ได้คิดอะไรมากมาย เพราะตายไปแล้วก็คงไม่รับรู้อะไรแล้ว) หรือได้เจอลูกหลานมาเยี่ยมเยียนให้สุขใจ (หากไม่ได้อยู่ด้วยกัน)

และเขาก็มีความคิดต่อว่า เวลาเจอข่าว ลูกทิ้งพ่อแม่ให้อยู่อย่างลำบาก ไม่มาดูแล (อันนี้ไม่พูดถึงการมาเบียดเบียนเงินทอง หรือทำสร้างความทุกข์ให้พ่อแม่นะ เพราะอันนั้นน่าจะเรียกลูกอกตัญญูได้อย่างเต็มปาก) อย่างที่มีข่าว ลูกทิ้งพ่อแม่ไป ปล่อยให้พ่อแม่ป่วย ไม่มีใครพาไปหาหมอ หรือไม่ส่งเงินทองมาให้ ทำให้พ่อแม่ที่ไม่มีรายได้ดูแลตัวเอง อยู่อย่างลำบาก เช่น อยู่บ้านสังกะสี เก็บของเก่าขายแม้จะเดินไม่ค่อยไหว เขาก็จะต่อว่าออกมาว่ามีลูกไม่ดี 

ผมก็ยังเห็นคนส่วนใหญ่ไม่ว่าจะรุ่นใหม่หรือรุ่นเก่า เห็นข่าวประเภทนี้ แล้วก็ไปต่อว่าคนอื่นว่าเป็นพวกลูกอกตัญญู ทั้งๆ ที่ตัวเองก็มีความคิดว่า ไม่ได้ต้องการให้ลูกมาดูแลยามแก่ชรา ผมเลยสงสัยว่า ทำไมความคิดมันดูย้อนแย้ง ตัวเองมีความคิดว่า ไม่ต้องการให้ลูกมาดูแล แต่ไปต่อว่าคนอื่นว่าเป็นลูกอกตัญญู

อันนี้ไม่นับลูกประเภท เอาความเดือดร้อนมาให้ เช่น มาเอาเงินพ่อแม่ ติดยาทำร้ายพ่อแม่ อันนี้คือ ฟังเข้าใจได้ที่จะต่อว่าเขาว่าเป็นลูกอกตัญญู เพราะพ่อแม่เดือดร้อนและลำบากเพราะลูก