30 ปีที่ผ่านมา เราได้จากญี่ปุ่นมาแค่ไหน ก็แค่นั้นแหละครับ แค่เปลี่ยนหัวหน้า จากญี่ปุ่นมาเป็นคนจีน
มีข่าวให้น่าดีใจตื่นเต้น ว่าจะเข้ามาช่วยทำให้เกิดการจับจ่ายจ้างงาน แต่คนที่ได้จริงๆคือเจ้าของแผ่นดินให้เช่า
กับ Elite ที่ให้เช่านิคมอย่าง WHA รัฐก็ได้ภาษีโรงงาน
พร้อมช่วยกดค่าแรงขั้นต่ำ+จัดหามดงานไว้ให้ นักลงทุน พร้อมที่โรงงาน ส่วนมดงานได้แค่ค่าแรงขั้นต่ำเหมือนเดิม
เป็นแบบนี้ตลอดไป

ในขณะที่ญี่ปุ่น ยุโรป โลกที่หนึ่งผลักออก ล่าสุดก็สิงคโปร์  ธุรกิจเซมิคอนดักเตอร์ เจ้าของบอกว่า50ปีผลิตมาเริ่มไม่คุ้มกับสิ่งที่สิงคโปร์ได้รับ
สิงคโปร์ได้ภาษี แต่เงินที่เหลือไหลกลับประเทศผู้ถือหุ้น อย่างUMC ไต้หวัน กับ Fundของ UAE จะต่อรองค่าแรงก็ทำไม่ได้ เริ่มหาทางต่อรองแล้ว
ในขณะที่คนไทยเอง เฮเวลาอ่านข่าว แต่ลึกๆแล้วต้องถามว่าได้แค่ระยะหนี่งแค่นั้นใช่มั้ย อะไรคือความยั่งยืนของภาคอุตสาหกรรมไทย