สวัสดีครับ(อันนี้ต้องขอบอกไว้ก่อนนะครับว่าจขกท.เป็นผู้หญิงแต่ติดใช้ครับกับผมไปแล้ว😅) ผมอยากจะปรึกษาเกี่ยวกับอาการทและพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของตัวเอง อย่างแรกเลย ผมจะเป็นคนที่ทะเลาะกับครอบครัวบ่อยมากครับ พวกเขาสามารถหาเรื่องทะเลาะกับผมได้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะโกรธใครมาหรืออารมณ์เสียมาจากไหนเขามักจะมาลงที่ผมเสมอเลยครับไม่ใช้ความรุนแรงก็ใช้คำพูดที่มันดูรุนแรง(ความคิดส่วนตัว) เช่นด่าขู่ว่าจะฆ่าทิ้ง
ไล่ให้ไปผูกคอตาย และใช่ครับผมชอบโดนเปรียบเทียบกับคนอื่นๆอยู่เหมือนกันและที่บ้านผมอาศัยอยู่กับตากับยายนะครับแม่และพ่อไปทำงานที่ต่างจีงหวัดอ้อละที่บ้านมีพี่น้องอีกสามคนด้วยครับ ด้วยความที่พ่อแม่อยู่ไกลเขาก็ไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับผมเลยครับเวลาแม่ผมโทรมายายมักจะเล่าในเรื่องที่ไม่ดีเกี่ยวกับตัวผมอยู่เสมอส่วนมากมักจะเป็นเรื่องที่ไม่จริงอะน่ะครับเช่นเรื่องทำงานบ้านทั้งๆที่มีพี่น้องอยู่ด้วยกันถึงสามคน แต่ผมกลับได้ทำงานบ้านหนักสุดและการเรียนของผมก็ไม่ได้สบายเช่นกัน ผมอายุแค่14ปีเองนะครับ ทุกๆวันการบ้านจากโรงเรียนจะมีอย่างน้อยสัก4-5วิชาครับแน่นอนครับว่ามันเหนื่อยมากซึ่งผมเป็นคนเรียนหนักอยู่แล้ว แล้วกลับบ้านมาจะต้องทำนู่นทำนี่แน่นอนว่ามันเหนื่อยมากตั้งแต่เกิดมาผมแทบไม่เคยได้รับคำชมเลยครับ เวลาที่แม่ถามอะไรเกี่ยวกับเรายายก็จะแย่งโทรศัพท์ไปพร้อมกับบ่นและหาข้อไม่ดีของเรามาว่าสารพัดครับซึ่งแม่ก็เชื่อยายแทนที่จะเชื่อลูกของตัวเอง ไม่ว่าจะเล่าให้ใครฟังเขาก็เล่าแต่เรื่องแย่ๆของผมให้คนอื่นฟังทั้งนั้น จนผมกลายเป็นเด็กไม่ดีในสายตาคนรอบข้างไปหมดแล้วครับตั้งแต่นั้นมาแม่ก็ชอบใช้อารมณ์และไม่รับฟังเหตุผลอะไรของผมและมักจะหาว่าผมเป็นฝ่ายผิดฝ่ายแย่และเอาลูกตัวเองไปเปรียบเทียบเสมอไม่เคยให้กำลังใจเลยครับบางทีเกรดตก ก็ถึงขั้นใช้กำลังก็มีครับเข้าเรื่องเลยนะครับอ่าเช่น เวลาทะเลาะกะครอบครัวเนี่ยผมจะรู้สึกดาวน์มากครับดาวน์แบบที่รู้สึกแย่แบบดิ่งลงไปเครียดและนั่งร้องไห้ตลอดเวลาเลยครับเดี๋ยวนี้อ่อนไหวกับคำพูดมากๆ จะชอบทำร้ายตัวเองบ่อยๆละการทำร้ายตัวเองแต่ละครั้งเลือดออกเป็นครึ่งแก้วได้เลยมั้งแต่ที่ทำแบบนั้นก็เหมือนการระบายนั่นแหละเพราะว่าผมไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้เนื่องจากเวลาเล่าให้ใครสักคนฟังเขาจะดูเหมือนไม่ค่อยสนใจและก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอกเรื่องปกติอะไรแบบนี้อะครับผมรู้สึกแย่มากเวลาได้ยินอะไรแบบนั้นครับเคยกินยาไปหลายครั้งมากครับ ครั้งละ20-40เม็ดเลยก็มี ความรู้สึกตอนนี้คือไม่อยากอยู่แล้วครับทรมาณกะอะไรแบบนี้มากๆมันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย แม้ว่าจะมีคนให้กำลังใจหรืออะไรก็ตามผมก็ไม่รู้สึกอะไรเกี่ยวกับการให้กำลังใจของพวกเขาเหล่านั้นเลยไม่รู้สึกอะไรเลยครับ ปัจจุบันผมไม่มีความสุขเลย ไม่รู้สึกสนุก เบื่อไม่อยากทำอะไร กินอาหารได้น้อยมาก นอนไม่ค่อยหลับ ชอบคิดมากครับและเหมือนจะร้องให้อยู่ตลอดเวลา เมื่อก่อนเป็นคนเข้าสังคมเก่งแต่ตอนนี้ไม่อยากเข้าสังคมเลยครับเรียกได้ว่าปลีกตัวออกมาจากสังคมเลย ผมแทบไม่คุยกับใครเลยครับเพราะกลัวว่าถ้าคุยแล้วเขาจะทำให้เรารู้สึกแย่
ไม่อยากให้ใครมายุ่งด้วยครับ แถมอารมณ์แปรปรวนแหละหงุดหงิดได้ง่ายเมื่อก่อนปากมากครับตอนนี้แทบไม่สนทนากับใครทั้งนั้น มันรู้สึกไม่ไหวแล้วครับเหมือนผมจะตายในเร็วๆนี้เป็นความรู้สึกที่ว่างเปล่ามาก โหวงเหวงในใจ ผมจะต้องทำไงหรอครับบอกใครก็ไม่ได้
อาการแบบนี้ควรทำอย่างไรดี?
ไล่ให้ไปผูกคอตาย และใช่ครับผมชอบโดนเปรียบเทียบกับคนอื่นๆอยู่เหมือนกันและที่บ้านผมอาศัยอยู่กับตากับยายนะครับแม่และพ่อไปทำงานที่ต่างจีงหวัดอ้อละที่บ้านมีพี่น้องอีกสามคนด้วยครับ ด้วยความที่พ่อแม่อยู่ไกลเขาก็ไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับผมเลยครับเวลาแม่ผมโทรมายายมักจะเล่าในเรื่องที่ไม่ดีเกี่ยวกับตัวผมอยู่เสมอส่วนมากมักจะเป็นเรื่องที่ไม่จริงอะน่ะครับเช่นเรื่องทำงานบ้านทั้งๆที่มีพี่น้องอยู่ด้วยกันถึงสามคน แต่ผมกลับได้ทำงานบ้านหนักสุดและการเรียนของผมก็ไม่ได้สบายเช่นกัน ผมอายุแค่14ปีเองนะครับ ทุกๆวันการบ้านจากโรงเรียนจะมีอย่างน้อยสัก4-5วิชาครับแน่นอนครับว่ามันเหนื่อยมากซึ่งผมเป็นคนเรียนหนักอยู่แล้ว แล้วกลับบ้านมาจะต้องทำนู่นทำนี่แน่นอนว่ามันเหนื่อยมากตั้งแต่เกิดมาผมแทบไม่เคยได้รับคำชมเลยครับ เวลาที่แม่ถามอะไรเกี่ยวกับเรายายก็จะแย่งโทรศัพท์ไปพร้อมกับบ่นและหาข้อไม่ดีของเรามาว่าสารพัดครับซึ่งแม่ก็เชื่อยายแทนที่จะเชื่อลูกของตัวเอง ไม่ว่าจะเล่าให้ใครฟังเขาก็เล่าแต่เรื่องแย่ๆของผมให้คนอื่นฟังทั้งนั้น จนผมกลายเป็นเด็กไม่ดีในสายตาคนรอบข้างไปหมดแล้วครับตั้งแต่นั้นมาแม่ก็ชอบใช้อารมณ์และไม่รับฟังเหตุผลอะไรของผมและมักจะหาว่าผมเป็นฝ่ายผิดฝ่ายแย่และเอาลูกตัวเองไปเปรียบเทียบเสมอไม่เคยให้กำลังใจเลยครับบางทีเกรดตก ก็ถึงขั้นใช้กำลังก็มีครับเข้าเรื่องเลยนะครับอ่าเช่น เวลาทะเลาะกะครอบครัวเนี่ยผมจะรู้สึกดาวน์มากครับดาวน์แบบที่รู้สึกแย่แบบดิ่งลงไปเครียดและนั่งร้องไห้ตลอดเวลาเลยครับเดี๋ยวนี้อ่อนไหวกับคำพูดมากๆ จะชอบทำร้ายตัวเองบ่อยๆละการทำร้ายตัวเองแต่ละครั้งเลือดออกเป็นครึ่งแก้วได้เลยมั้งแต่ที่ทำแบบนั้นก็เหมือนการระบายนั่นแหละเพราะว่าผมไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้เนื่องจากเวลาเล่าให้ใครสักคนฟังเขาจะดูเหมือนไม่ค่อยสนใจและก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอกเรื่องปกติอะไรแบบนี้อะครับผมรู้สึกแย่มากเวลาได้ยินอะไรแบบนั้นครับเคยกินยาไปหลายครั้งมากครับ ครั้งละ20-40เม็ดเลยก็มี ความรู้สึกตอนนี้คือไม่อยากอยู่แล้วครับทรมาณกะอะไรแบบนี้มากๆมันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย แม้ว่าจะมีคนให้กำลังใจหรืออะไรก็ตามผมก็ไม่รู้สึกอะไรเกี่ยวกับการให้กำลังใจของพวกเขาเหล่านั้นเลยไม่รู้สึกอะไรเลยครับ ปัจจุบันผมไม่มีความสุขเลย ไม่รู้สึกสนุก เบื่อไม่อยากทำอะไร กินอาหารได้น้อยมาก นอนไม่ค่อยหลับ ชอบคิดมากครับและเหมือนจะร้องให้อยู่ตลอดเวลา เมื่อก่อนเป็นคนเข้าสังคมเก่งแต่ตอนนี้ไม่อยากเข้าสังคมเลยครับเรียกได้ว่าปลีกตัวออกมาจากสังคมเลย ผมแทบไม่คุยกับใครเลยครับเพราะกลัวว่าถ้าคุยแล้วเขาจะทำให้เรารู้สึกแย่
ไม่อยากให้ใครมายุ่งด้วยครับ แถมอารมณ์แปรปรวนแหละหงุดหงิดได้ง่ายเมื่อก่อนปากมากครับตอนนี้แทบไม่สนทนากับใครทั้งนั้น มันรู้สึกไม่ไหวแล้วครับเหมือนผมจะตายในเร็วๆนี้เป็นความรู้สึกที่ว่างเปล่ามาก โหวงเหวงในใจ ผมจะต้องทำไงหรอครับบอกใครก็ไม่ได้