ที่เรารู้สึกอึดอัดใจคือเรากับแม่มาอาศัยพี่ชายกับพี่สะใภ้อยู่และเราก็ยังเป็นคนว่างงาน+เด็กซิ่วด้วยเรารู้สึกเกรงใจและเราเป็นคนช้าๆเนื่อยๆออกแนวขี้เกียจ แต่ก็ทำนะทำเท่าที่ทำเป็นและทำได้ ปัญหาไม่ได้มีแค่นั้นแม่เราเขาอยากให้เราเป็นการเป็นงาน(งานบ้าน)ตลอดเวลาทั้งๆที่เราก็มีเรื่องส่วนตัวของเราด้วยไม่ใช่แค่งานบ้าน แม่จุกจิกทุกเรื่องตั้งแต่ย้ายมาอยู่บ้านกับพี่เราก็เข้าใจอยู่ว่ามา อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย แต่เขาจุกจิกจริงๆแถมบางทีเขาพูดไม่ดีใส่เราจนเราอารมณ์เสียไม่อยากทำอะไร พอเราไม่ทำเขาก็ทำประชดใส่เรามันโคตรหมดอารมณ์มากๆ แล้วคือเราเป็นคนชอบคิดมากอยู่แล้วด้วยก็ต้องมาระแวงว่าพี่กับพี่สะใภ้เขาจะคิดยังไงกับเราเพราะเราก็โตแล้วด้วย ถ้าถามว่าทำไมไม่หางานถ้าเกรงใจ แม่เหมือนเดิมที่ไม่ให้ทำเพราะต้องไปรับส่งหลานและอยู่เป็นเพื่อนแม่พี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่ดูสิ่งที่แม่ทำมันทำให้เหลืออดจริงๆอ่ะจนไม่อยากอยู่ในหลายๆเรื่อง เลยคิดว่าจะไปหาเพื่อนหางานทำที่กรุงเทพดูแต่ดันกลัวว่าตัวเองจะไม่สู้งานจะใช้ชีวิตไม่ได้ในสมองเรามีแต่เรื่องกลัว รู้สึกขัดแย้งกันในหลายๆอย่าง ในหัวตีกันไม่หยุดทั้งกลัวทั้งเครียด เราควรทำยังไงดีคะ