ผมอายุ 20 
ผมรู้สึกเหนื่อยไปหมดทุกอย่างเลย
เคยอยากทำชอบทำกับสิ่งที่ชอบในสิ่งที่รัก แต่ตอนนี้เบื่อที่จะลงมือทำ 
เคยมีความฝัน แต่ตอนนี้มันมองไม่เห็นทางที่จะไปถึง
เคยมีความสุขกับการทำอะไรสักอย่าง แต่ตอนนี้จะยิ้มยังยากเลย
จะทำอะไรก็เบื่อไปสะหมด มันรู้สึกดาว์นแบบบอกไม่ถูก 
สิ่งที่ผมหวังให้มันเป็น มันไม่เคยสมหวังเลย
ที่ผมไม่คุยกับพ่อแม่เรื่องแบบนี้ เพราะผมรู้ว่า พวกเขาก็เหนื่อยกับงานอยู่แล้ว  ทำไมต้องมาเหนื่อยกับเรื่องไร้สาระของผมอีก
ผมไม่อยากให้พวกเขาเครียดกับเรื่องของผม

ทั้งเครียด ทั้งเหนื่อย 
ร้องไห้ตัวคนเดี่ยวในห้อง
มันทรมานที่เราไม่เหมือนเมื่อก่อน ที่เคยยิ้มมากกว่านี้
บางครั้งคิดว่า ไอสิ่งที่เราเป็นแค่เด็กมีปัญหา เพราะถ้าพูดให้ใครฟังมันก็แค่เรื่องเด็กๆ
What the fak I suppose to be 
What the fak I suppose to do
ผมไม่มีเพื่อนให้คุย ไม่มีเพื่อนให้ปรึกษา 

มันตลกตรงที่ เราพยามไม่เศร้า พยามหัวเราะ พยามเป็นคนปกติ แต่ไม่นานอาการแบบนี้ก็กลับมา
ผมอิจฉาอะไรหรือป่าว ใช่ 
แต่ผมไม่ได้อิจฉาที่คนอื่นเขามีของนูนนี้และผมอยากได้
ที่ผมอิจฉาคือ ผมอิจฉาที่พวกเขามีความสุข แต่ทำไมผมไม่มีความสุขแบบพวกเขาบ้าง 
ผมอิจฉาที่พวกเขามีเพื่อน เล่นกับเพื่อนๆ หัวเราะกับเพื่อนๆ แต่ผมไม่มีเพื่อนนอกจากเงาของตัวผมเอง

ผมอยากไปหาหมอจิตแพทย์นะ แต่ไม่ได้มีเงิน
ผมอยากเป็นปกตินะ แต่มันยากเหลือเกิน