1.ผมนาย จ อายุ 16 เกิด 49 เรียนก่อนวัย เลขที่ 8 โรงเรียน วปท. อำเภอ วปท. จังหวัด มสค. ผมมีความกังวลมากกับการที่ต้องกลายเป็นผู้ใหญ่ในสังคมเพราะผมกลัวว่าถ้าโตไปแล้วจะไม่มีงานทำและกลัวทำให้พ่อแม่ผิดหวังปกติตั้งแต่ขึ้นมัธยมต้นผมมีเพื่อนชื่อ นาย ด. นาย ต. นาย ธ. ส่วนเพื่อนห้องกิฟท์ นาย บ. และ นาย ด. และเรียนดีตลอดได้เกรด 3 ขึ้นตลอดจนจบ มัธยมต้นและพอขึ้นมัธยมปลายปี 1 มาเป็นช่วงที่โรค C19 ระบาดผมได้เรียนออนไลน์และไม่ได้อยู่ห้องเดิมพวกเรา 40 คนอยู่ห้องที่มีแต่คนดูถูกว่าเป็นห้องที่มีแต่อันธพาลพวกเรียนไม่เก่งพวกไม่มีอนาคตพวกเราจบการศึกษามาได้รอด 27 ที่เหลือเกมหมด เกือบทุกคนล้วนออกจากโรงเรียนไปเรียนที่อื่นหรือบางคนไปหางานทำหรือบางคนตายเพราะมีโรค 2 นาย จ. ตายเพราะโดนรถชน กับ ต. ตายเพราะฆ่าตัวตายเพราะครอบครัวไม่รัก นาย ต. เป็นเพื่อนที่ผมสนิทที่สุดในห้องและนาย ด. กับนาย บ. ก็อยู่คนละห้องถึงจะสนิทกันมากแต่ก็ไม่มีเวลาว่างมาเล่นด้วยกันบ่อยๆ พูดง่ายๆคือตอนนี้ผม No Friends ถ้ามีตอนนี้ก็เรียกได้ว่าเพื่อนกินมากกว่า ตอนนี้ ม.5 แล้วแท้ๆ ก็ยังไม่มีเพื่อนในห้องเลยใกล้ขึ้น ม.6 แล้ว ผมไม่รู้ว่าอยากเป็นอะไรด้วยซ้ำตอนอยู่ม.ต้นยังอยากเป็นอัยการอะไรพวกนี้อยู่เลยพอมา ม.ต้น พึ่งรู้ว่ามันมีสิ่งที่เหมือนกระดาษที่เขาเรียกว่าเกียรติบัตรอีกและนาย บ. บอกว่าใช้ในการสมัครงานแถม ม.ปลายปี 2 ก็มีสิ่งที่ต้องมีในการหางานทำอีก คือ พอร์ทโฟลิโอ อีก ผมกังวลมากที่ขึ้นม.ปลายให้ทำอะไรแบบนี้แถมไปหา หมอก็บอกว่าผมเป็นโรคซึมเศร้าอีก ครั้งหนึ่งผมเคยโดนทำร้ายด้วยคำพูดและทางร่างกาย และตอนนี้ก็รักษาไม่หาย ตอนนี้ผมก็พอมีความหวังอยู่ว่า

2.อยากเป็นอะไรผมอยากเป็นนักพากย์หนังพากย์การ์ตูนด้วยเหตุที่ว่าผมชอบเสียงที่คนพากย์เขาสื่อด้วยคำพูดและได้ความสนุกปนความสุขปนความเศร้า แต่ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี สถานที่เรียนก็ไม่รู้มหาวิทยาลัยไหนก็ไม่รู้เงินค่าเทอมของมหาวิทยาลัยแพงมั้ยก็ไม่รู้ถ้ามีใครรู้อาชีพนี้บอกผมหน่อยผมอยากกลายเป็นนักพากย์และช่วยบอกผมด้วยว่าจะทำอาชีพนี้ได้ที่ไหนถ้าพวกคุณรู้ก็ช่วยได้มากเลยครับ