ผมกับเค้ามีลูกด้วยกัน1คนลูกชาย เราอยู่ด้วยกัน5ปี คือผมต้องบอกก่อนว่าผมกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่อายุ9ขวบ แหละมันคือสาเหตุที่ทำให้พ่อแม่แฟนเขาไม่ค่อยชอบผม เพราะผมแทบจะไม่มีอะไรเลยจนก็จน ต่างกับบ้านเขาที่ค่อยข้างมีฐานะกลางๆไม่ถึงกะรวยมาก อีกอย่างผมทำลูกเขาท้องโดยที่พ่อแม่เขาไม่เห็นด้วยเลย เขาเกือบเอาแฟนผมไปทำแท้งแต่ผมห้ามไว้ก่อน แต่สุดท้ายอยู่กันไปพ่อแม่เขาทำเหมือนไม่ค่อยพอใจผมเท่าไหร่ทั้งๆที่ลูกก็คลอดออกมาแล้ว แม่แฟนผมนี้ออกอาการชัดว่าไม่ค่อยชอบ ผมเลยพาแฟนหนีมาอยู่บ้านตัวเองที่ไม่มีอะไรเลย สุดท้ายแม่แฟนโทรมากล่อมให้แฟนพาลูกหนีผม แฟนผมก็ไปจริงๆโดยที่ไม่ฟังเหตุผลผมสักคำเลย เธอทำเหมือนหมดรักผมแล้ว ผมเลยยอมปล่อยเขาไป ตอนนั้นลูกผมพึ่งได้10เดือนกับ25วันเอง ผมจ่มปักอยู่กับความทุกข์เสียใจร้องให้อยู่เป็นปีๆจนทำให้เป็นโรคซึมเศร้า ทุกวันนี้อาการโรคซึมเศร้ามันก็ยังไม่หายมันส่งผลต่อการใช้ชีวิตผมมาก ทุกครั้งที่มีความเงียบเข้ามาผมจะนึกถึงเธอเสมอนึกถึงวันที่เธอทิ้งผมไปเสมอจนมันทำให้ผมเจ็บปวดมากอยากร้องให้ตลอดเวลา ทั้งที่เลิกกันมาก็7ปีแล้ว อีกอย่างที่ทำให้เจ็บปวดมากคือตอนนั้นเธอเลิกกับผมไปแค่3เดือนเธอไปนอนเอากะคนอื่นจนเขาให้คนนั้นมันขอเธอเป็นเมีย อีกอย่างบ้านผู้ชายคนนั้นอยู่ใกล้กันกับบ้านแฟนผมห่างกันแค่100เมตร ผมใจสลายมากในตอนนั้น เพราะผมแฮกเฟสเธอได้ผมเข้าไปอ่านแชทที่เธอนัดไปหาผู้ชายคนนั้นแล้วก็คุยกันว่ามีอะไรกัน ผมแทบอยากผูกคอตายแต่ผมคิดเห็นหน้าลูกผมเลยทำไมลง ทุกวันนี้ผมต้องอยู่กับโรคซึมเศร้าแหละอาการที่เจ็บปวดทรมาน ผมอยากให้เพื่อนๆบอกวิธีอยู่กับมันหรือให้หายขาดจากอาการนี้ได้มั้ยครับ