เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร พูดได้ แต่ทำยากอยู่นะ คันนนนน!!!!

เราเพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่ต้องต่อสู้กับตัวเองอย่างหนัก ว่าจะ “เอาคืน” ดีมั้ย … เหมือนมีตัวเราสองตัวทะเลาะกัน ว่าจะดีหรือจะชั่ว

บอกก่อนว่าด้วยบุคลิกลักษณะ เราเป็นคนน่าแกล้ง ดูติ๋มๆ ไม่สู้คน พูดเพราะ เป็นมิตร + ไม่เคยทำร้ายใครก่อน***

ก็เลยมักจะมีคนเข้ามารังแก หรือคุกคาม (ที่เจอคือ แบบยาวนานเป็นปีไม่หยุด เราก็อดทนเกิ๊น) ที่ทนเพราะ เรามักจะถูกปลูกฝังจากสภาพแวดล้อมให้ ยอมๆ ไปเถอะ หรือ ช่างมัน อยู่ห่างๆ เขา (แต่เราก็บอกให้เขาหยุดนะ)

 … พอเขาไม่หยุด เราก็จะคอยเก็บหลักฐานอะไรต่างๆ ที่ถูกกระทำ แบบเงียบๆ (กะว่าถ้าเมิงตุกติกเมื่อไหร่ เตรียมตัวตายยยย เมิงตายแน่ อย่าให้กรูได้แปลงร่าง) … 

เราก็รู้นะ ว่าหลักฐานอะไรต่างๆ ที่เรามี มันสามารถทำลายหน้าที่การงานเขาได้ หรือทำให้เขาอับอายต่อสังคม … หรือสามารถทำให้เขาอยู่ได้ไม่สุขอีกเลย หรืออาจจะฝังใจ สะพรึงลืมไม่ลงไปตลอดชีวิต

แต่สุดท้าย …. เราก็เลือกที่จะไม่ทำ .. 

พอคนที่รังแกเรารู้ ว่าเราเอาจริง หรือมารู้ทีหลังว่าเขาเข้าใจเราผิด… เขาก็ดีกับเราขึ้นเยอะ (จากที่เคยแกล้ง หรือกระฟัดกระเฟียดทุกครั้งที่เจอ ก็ค่อยๆ ซอฟลง แต่ไม่ถึงกับปกติ)

แต่พอเห็นหน้าคนพวกนี้ทีไร เราอยากจะ กระทืบ อยากจะเอาหลักฐานปริ้นท์แล้วไปปาหน้า … อยากจะตามไปล้อจนเขาทนไม่ไหว ให้เป็นประสาทตาย

แต่เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร เราก็เข้าใจ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นลอยๆ หรอก… เราก็คงเคยไปทำเค้าไว้ ก็เลยต้องเจอแบบนี้
เราคงทำถูกแล้วใช่ไหม ตอนนี้คนพวกนั้นก็ไม่กล้ากับเราแล้ว ... เค้าก็คงได้รับบทเรียน (ไปอทิษฐานจิตและขออย่าให้เจอคนแบบนี้อีกไม่ว่าชาติไหนๆ)

เราเองก็สัญญาว่า จะไม่ให้ตัวเองถูกกระทำจนสุดทางอย่างนี้อีก เพราะเวลาเอาคืน มันเหมือนปล่อยให้คนอื่นเขาผิดเต็มๆ แต่เราถูก จนเรากลัวว่าสุดท้ายเราจะทำลายคนอื่น และสิ่งที่กลับมามันจะร้ายแรงกว่าที่เราคิด

ใครมีประสบการณ์แนวนี้ แชร์กันได้นะคะ