เรื่องนี้ผ่านมาหลายปีแล้วครับแต่ผมก็ยังภูมิใจในสิ่งที่ผมทำ ย้อนไปในวัยเด็กตอนนั้นผมพึ่งเข้า ม.1 ด้วยความที่ผมเป็นเพศที่สาม ทำให้มักจะโดนรังแกเป็นประจำ มีคนแกล้งผมหลายคนมากแต่ที่ผมจำไม่ลืมเลยคือต้อมเพราะต้อมคือหัวโจก(ถ้าพิมพ์ผิดขออภัย)ที่ชวนเพื่อนๆมาแกล้งผม ต้อมจะรังแกผมเป็นประจำทุกวัน ทั้งเอารองเท้าผมไปซ่อน ไถเงินผมจนบางวันผมต้องเดินกลับบ้าน จับผมแก้ผ้าในห้องน้ำ สาดน้ำใส่ห้องน้ำในขณะที่ผมทำธุระอยู่ ฉีกสมุดการบ้านผมทิ้ง รุมทำร้ายผมทุกวันทั้งเตะทั้งต่อย ทั้งกระทืบ บังคับผมอ้าปากแล้ว
น้ำลายลงปากผมและบังคับให้ผมกลืนถ้าไม่ทำจะโดนทำร้ายร่างกาย หนักสุดคือจับผมไปขังในห้องเก็บอุปกรณ์หลังห้องเรียน(หลังห้องจะมีห้องเคยเอาใส่เก็บพวกอุปกรณ์ทำความสะอาด)ต้อมจับผมไปขังในห้องนั้นผมดิ้นเพื่อที่จะออกจนแขนไปขูดกับตะปูจนหนังหลุด
เลือดอาบเป็นแผลเป็นจนถึงทุกวันนี้ หลังจากเหตุการณ์นั้นผมจึงย้ายโรงเรียนกลางคัน เหตุการณ์ที่ผมเจอกลายเป็นฝันร้ายผมมาถึงทุกวันนี้ ตั้งแต่วันที่ผมลาออกจากโรงเรียนผมตั้งปณิธานเอาไว้ว่าจะต้องแก้แค้นให้จนได้ ผมจำชื่อจริงของต้อมได้ไม่มีวันลืม ผมรอ6ปีจนขึ้นมหาวิทยาลัย ผมไปที่เพจของโรงเรียนเก่าแล้วหาFacebookของต้อมจนเจอ ไปส่องชีวิตของต้อมช่างมีความสุขเหลือเกิน เหมือนไม่รู้สึกผิดในสิ่งที่ตัวเองเคยทำใว้เลย ผมส่องจนรู้ว่าต้อมจะเข้ามหาวิทยาลัยไหน ผมจึงทุ่มเทอ่านหนังสือเพื่อให้เข้าที่เดียวกันให้ได้ผมใช้แรงแค้นเป็นแรงผลักดันจนในที่สุดก็เข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับต้อมได้ เข้าคณะเดียวกันกับต้อม ผมจำได้เลยวันแรกที่เข้ามหาวิทยาลัยจะมีกิจกรรม ต้อมเป็นคนมาทักผมเองและขอโทษในสิ่งที่ผมและบอกกับผมว่าจะขอชดใช้ความผิดในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปด้วยการเป็นเพื่อนที่ดีกับผม ผมเลยแกล้งทำเป็นอภัยให้ หลังจากเข้าเรียนวันแรก ต้อมก็เข้ามาชวนผมคุย ชวน ผมไปกินข้าว มานั่งไกล้ๆ ผมแกล้งทำดีด้วยแต่ลับหลังผมเล่าเอาสิ่งที่ผมเจอมาเล่าให้แก๊งเพื่อนฟังและใส่ร้ายให้รุนแรงขึ้นหลายเท่า และแก๊งค์ผมก็เอาเรื่องไปบอกต่อ ปากต่อปากจนต้อมไม่มีใครเอา ผมเข้าใจดีว่าการไม่มีเพื่อนทั้งที่พึ่งเข้าปีหนึ่งมันทรมารแค่ใหน ใหนจะงานกลุ่มไหนจะสังคม ผมไม่หยุดแค่นั้นตอนนั้นต้อมเข้าเรียนคนแรกและผมตามมาพอต้อมอยู่กับผมสองต่อสอง ป้อมขอโทษผมอีกครั้งและขอให้ผมหยุดแต่ผมปฏิเสธและบรรยากาศเริ่มจะอึดอัดต้อมเลยเลยลุกออกจากห้อง ผมจึงใช้จังหวะนั้นทำสิ่งที่ ต้อมเคยทำใว้กับผม ผมลบไฟล์งานกลุ่ม(ที่ต้อมทำคนเดียวออกจากไอแพดของต้อม)โชคดีที่ผมจำวัน/เดือน/ปีเกิด ของต้อมได้ จังหวะที่ต้อมจะพรีเซ็นงาน ต้อมหาไฟล์งานไม่เจอ แล้วหันหน้ามาทางผมผมเลยทำหน้ากวนๆใส่ หลังจากวันนั้นตอนเย็นต้อมก็มักหาผมเพื่อให้ผมหยุด
https://www.picz.in.th/image/received-12860007820136652.yZJUNq
https://www.picz.in.th/image/received-13873267486952372.yZJlyZ
ผมจึงบอกไม่หยุดแถมแช่งต้อมไปด้วย หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เจอต้อมอีกเลย ป้อมบล็อกFacebookผม แต่ผมก็ตามไปส่องจนได้ จนรู้ว่าต้อมยอมซื่ว1ปี เพื่อหนีผม ผมรู้สึกเหมือนเดจาวูเลย เพราะตอนนั้นผมก็ย้ายโรงเรียนหนีตอนม.1
ผมคงไม่ลงทุนเอาอนาคตตัวเองตามไปแก้แค้นหรอกครับ แอบเสียดายนิดหน่อยถ้าต้อมไม่ย้ายหนีผมเตรียมแผนใว้แก้แค้นต้อมอีกเยอะเลย เสียดายซิ่งหนีไปซะก่อน
หลังจากซิ่ว ผมไม่ได้ติดต่อกับต้อมอีกเลยครับจนเวลาผ่านไป3ปี ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมไปส่องFacebookของต้อม จนรู้ว่าต้อมเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ถามว่าปัจจุบันผมยังแค้นมั้ยบอกเลยยังแค้นอยู่ แต่ก็ไม่ได้มากเท่าช่วงแรกๆแล้วเพราะแค้นไปก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเค้าตายไปแล้ว
รูปแผลเป็นที่ต้อมทำใว้กับผมครับ ดูเหมือนเล็กแต่วันนั้นหนังผมหลุดเลือดอาบแขนผมเลย
https://www.picz.in.th/image/IMG-20230427-212055.yZJpvn
เล่าประสบการณ์ เด็กที่เคยโดนบูลลี่ในอดีตใช้เวลา5ปีเพื่อแก้แค้นคนที่เคยบูลลี่ผมจนในที่สุดก็ทำสำเร็จ
เลือดอาบเป็นแผลเป็นจนถึงทุกวันนี้ หลังจากเหตุการณ์นั้นผมจึงย้ายโรงเรียนกลางคัน เหตุการณ์ที่ผมเจอกลายเป็นฝันร้ายผมมาถึงทุกวันนี้ ตั้งแต่วันที่ผมลาออกจากโรงเรียนผมตั้งปณิธานเอาไว้ว่าจะต้องแก้แค้นให้จนได้ ผมจำชื่อจริงของต้อมได้ไม่มีวันลืม ผมรอ6ปีจนขึ้นมหาวิทยาลัย ผมไปที่เพจของโรงเรียนเก่าแล้วหาFacebookของต้อมจนเจอ ไปส่องชีวิตของต้อมช่างมีความสุขเหลือเกิน เหมือนไม่รู้สึกผิดในสิ่งที่ตัวเองเคยทำใว้เลย ผมส่องจนรู้ว่าต้อมจะเข้ามหาวิทยาลัยไหน ผมจึงทุ่มเทอ่านหนังสือเพื่อให้เข้าที่เดียวกันให้ได้ผมใช้แรงแค้นเป็นแรงผลักดันจนในที่สุดก็เข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับต้อมได้ เข้าคณะเดียวกันกับต้อม ผมจำได้เลยวันแรกที่เข้ามหาวิทยาลัยจะมีกิจกรรม ต้อมเป็นคนมาทักผมเองและขอโทษในสิ่งที่ผมและบอกกับผมว่าจะขอชดใช้ความผิดในสิ่งที่ตัวเองทำลงไปด้วยการเป็นเพื่อนที่ดีกับผม ผมเลยแกล้งทำเป็นอภัยให้ หลังจากเข้าเรียนวันแรก ต้อมก็เข้ามาชวนผมคุย ชวน ผมไปกินข้าว มานั่งไกล้ๆ ผมแกล้งทำดีด้วยแต่ลับหลังผมเล่าเอาสิ่งที่ผมเจอมาเล่าให้แก๊งเพื่อนฟังและใส่ร้ายให้รุนแรงขึ้นหลายเท่า และแก๊งค์ผมก็เอาเรื่องไปบอกต่อ ปากต่อปากจนต้อมไม่มีใครเอา ผมเข้าใจดีว่าการไม่มีเพื่อนทั้งที่พึ่งเข้าปีหนึ่งมันทรมารแค่ใหน ใหนจะงานกลุ่มไหนจะสังคม ผมไม่หยุดแค่นั้นตอนนั้นต้อมเข้าเรียนคนแรกและผมตามมาพอต้อมอยู่กับผมสองต่อสอง ป้อมขอโทษผมอีกครั้งและขอให้ผมหยุดแต่ผมปฏิเสธและบรรยากาศเริ่มจะอึดอัดต้อมเลยเลยลุกออกจากห้อง ผมจึงใช้จังหวะนั้นทำสิ่งที่ ต้อมเคยทำใว้กับผม ผมลบไฟล์งานกลุ่ม(ที่ต้อมทำคนเดียวออกจากไอแพดของต้อม)โชคดีที่ผมจำวัน/เดือน/ปีเกิด ของต้อมได้ จังหวะที่ต้อมจะพรีเซ็นงาน ต้อมหาไฟล์งานไม่เจอ แล้วหันหน้ามาทางผมผมเลยทำหน้ากวนๆใส่ หลังจากวันนั้นตอนเย็นต้อมก็มักหาผมเพื่อให้ผมหยุด
https://www.picz.in.th/image/received-12860007820136652.yZJUNq
https://www.picz.in.th/image/received-13873267486952372.yZJlyZ
ผมจึงบอกไม่หยุดแถมแช่งต้อมไปด้วย หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เจอต้อมอีกเลย ป้อมบล็อกFacebookผม แต่ผมก็ตามไปส่องจนได้ จนรู้ว่าต้อมยอมซื่ว1ปี เพื่อหนีผม ผมรู้สึกเหมือนเดจาวูเลย เพราะตอนนั้นผมก็ย้ายโรงเรียนหนีตอนม.1
ผมคงไม่ลงทุนเอาอนาคตตัวเองตามไปแก้แค้นหรอกครับ แอบเสียดายนิดหน่อยถ้าต้อมไม่ย้ายหนีผมเตรียมแผนใว้แก้แค้นต้อมอีกเยอะเลย เสียดายซิ่งหนีไปซะก่อน
หลังจากซิ่ว ผมไม่ได้ติดต่อกับต้อมอีกเลยครับจนเวลาผ่านไป3ปี ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมไปส่องFacebookของต้อม จนรู้ว่าต้อมเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ ถามว่าปัจจุบันผมยังแค้นมั้ยบอกเลยยังแค้นอยู่ แต่ก็ไม่ได้มากเท่าช่วงแรกๆแล้วเพราะแค้นไปก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเค้าตายไปแล้ว
รูปแผลเป็นที่ต้อมทำใว้กับผมครับ ดูเหมือนเล็กแต่วันนั้นหนังผมหลุดเลือดอาบแขนผมเลย
https://www.picz.in.th/image/IMG-20230427-212055.yZJpvn