ส่วนตัวตอนนี้คิดว่าการใช้ชีวิตช่วงม.ปลาย มัน…
ไม่รู้จะเอาคำว่าอะไรมาใช้ คือมันแย่มาก ในทุกๆเรื่อง เรื่องเรียน เรื่องเพื่อน ไหนจะครอบครัว การเงิน ไหนจะอนาคต ตอนนี้ถ้าให้เลือกระหว่างใช้ชีวิตต่อ กับตาย เลือกตายยังดีกว่า
เปรียบเทียบชีวิตตัวเองตอนนี้ ฉันคือลูกหมาจรจัดที่กำลังจมลงบ่อน้ำกรด
ครอบครัวให้เงินนานๆให้ที ไอ่เราก็เป็นเด็ก16-17อะเนาะ ก็ไม่มีเงินมากก็อยากมีเงินเก็บทีละนิดทีละหน่อย พอครอบครัวรู้ ในหัวที่คิดคือ 'เออดีของมัน มันรู้จักเก็บเงิน…บลาๆๆ' แต่ความเป็นจริงคือโดนขู่เอาเงิน พอบอกไม่ให้แล้วโกหกไปว่าใช้หมดแล้วอะไรสาระพัด กลับโดนตอบกลับมาว่า 'นั่นแหละเก็บไว้เยอะๆ เก็บไว้ใช้งานศพ' "โตไปขอให้ได้ดิบได้ดี!!!(ด้วยน้ำเสียงและท่าทางประชดชัดเจน)"
เราก็เข้าใจว่าอยากได้เงินแต่ขอแค่5บาท10บาทยังไม่ได้จากคุณเลย เราก็อยากได้ของเรา เราอุส่าจะเก็บเงินซื้อเอง เห้อ…
เรื่องเพื่อนกับที่โรงเรียนทีแรกก็เริ่มปรับตัวได้แล้ว เริ่มรู้ว่าต้องทำตัวยังไง แต่พอเกิดอุบัติเหตุ ขาดเรียนไป4เดือน ตามงานทางออนไลน์ ขออะไรเพื่อนก็ไม่ให้ นี่จะเปิดเทอม2ละ คือไม่กล้าไปโรวเรียนเลยไม่รู้จะไปทำไม ทีแรกว่าจะฝืนใจไปอะไรจะเกิดไว้ไปเจอกันดาบหน้า แต่มาเจอข่าวในประเทศตัวเองแล้วเริ่มเครียดทุกอย่างมันกลับมา เกิดอุบัติเหตุเรื่องนี้จำได้ขึ้นใจเลย แต่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าตัวเองยังจำอะไรไม่ได้บ้าง คือเราเป็นเด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่เนาะ เขาเลิกรากัน แล้วเราก็ได้อยู่กับตายาย พ่อแม่เขาแยกกันอยู่ รวมเราด้วยไม่ได้อยู่กับใครเลย แล้วตายายกะปู่ย่า แรกๆก็แย่งเราพอเราเดือดร้อนทั้งที่ไม่เคยขออะไร เราขอนิดขอหน่อยก็หายจากเราไปเลย เปลี่ยนไปแบบหายไปเลย ในสภาพครอบครัว ไม่สิ สภาพตัวเราเป็นแบบนี้เราก็ต้องทน ตอนเช้าของทุกวันเราไม่ได้กินข้าวไปโรงเรียน เพราะเราตื่นมาเราก็ทำนั่นทำนี่แล้วกว่าจะทำเสร้จก็7:10-15 แล้ว ถ้าทำอีกก็คงไม่ทันรถรับส่งโรงเรียน ทุกวันเรากินข้าวที่โรงเรียนตอนเที่ยง พอกลับบ้านมา เราไม่ได้กินอะไรอยู่แล้วเพราะที่บ้านไม่ได้ทำอะไรไว้ให้กินแล้วเราก็มานั่งทำงานการบ้าน พร้อมวางแผนว่าพรุ่งนี้ทำอะไรบ้าง เราตื่นมา ล้างจาน ซักผ้า กวาดบ้าน เก็บห้อง แล้วทางย่าก็โทรมา โทรมาหลายวันติดต่อกันแล้วแหละ ว่ามานะ ทำบุญให้ปู่อะไรบลาๆ เราก็ว่าครับๆ วันนั้นเที่ยงวันเสาร์ เรากินข้าวล่าสุดเที่ยงที่โรงเรียนวันศุกร์ เราพึ่งกวาดบ้าน ซักผ้า ล้างจานเสร็จ ย่าโทรมาอีกรอบว่า มาๆ (โทรมาเร่งหรืออะไรยี่แหละ) เราตอบไปว่าครับๆเดี๋ยวอีกสักชัวโมงกว่าๆออกไป เราก็ไปเก็บห้อง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เราจับผ้าตัวโปรดมา แล้วคิดว่าจะใส่ตัวนี้ไป กับเสื้อสีขาว แล้วใส่เสื้อแขนยาวทับ คือกางเกงตัวนั้นบาง เพราะเราขี้ร้อน แล้วจู่ๆมีอารมณ์ไหนไม่รู้คิดขึ้นมาว่า เปลี่ยนเป็นกางเกงวอมดีกว่าหนาดี เราก็เปลี่ยน สรุปได้ กางเกงวอมหนา รองเท้าคู่โปรด เสื้อยืดสีขาว เสื้อแขนยาวสีเทาหนา พอจะออกไปมีความรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้ เลยเกือบที่นอนอย่างดี(พับเก็บเรียงสวย) พอออกไปเอากุญแจ ใจสั่นรู้สึกไม่อยากไปแล้ว ไม่เอา แต่ด้วยความที่ว่าไปหาย่าแล้วจะไปเอางานที่ฝากเพือนไว้ เพราะวันศุกร์ฝนตก แล้วกลับรถรรไม่ทันเลยมากับน้องที่รู้จัก กลัวงานเปียกเลยฝากไว้กับเพื่อน เราเลยว่าจะไปหายาาดีไหม แน่ยังไงก็ต้องไปเพราะต้องไปเอางานกับเพื่อน เลยถามตา'ตา!! ไปหาย่าดีไหม เขาโทรมาตอนเที่ยงนี่เอง ตาเลยว่า'ไปเส้!! ไปหาเขาหน่อย' ใจสั่นมือสั่นกว่าเดิม ใจคอไม่ดี โทรไปถามแม่ 'ไปดีไหมแม่ ย่าโทรมาอีกแล้ว เขาโทรมาตามหลายวันแล้วไม่ได้ไปสักที' แม่บอก'ไปสิอยากไปก็ไป' เราเงียบไปสักพัก แล้วถามแม่อีกครั้ง 'จะดีหรอแม่ แม่ตอบ'ดีสิจะเป็นอะไร' เราก็บอกตาว่า ทำไมมีความรู้สึกไม่อยากไปเลย ใจมือสั่นๆยังไงไม่รู้ 'ตาเลยว่าขับรถดีๆ เราไม่อยากไปจริงๆเลยโทรไปถามย่าว่า 'เสร้จรึยังครับ ยังให้ไปหาอยู่ไหม' ย่าว่า 'เออมาๆ'
เราเลยจำใจขับรถไปหา(เราขับรถไม่แข็งนะ ให้พี่น้องแถวบ้านสอนมา4-5คนหลายรอบ ) ขับไปเรารู้ตัวเองแลวว่าใจลอย รู้สึกควมคุมตัวเองไม่ได้ คือเราอะจะหยุดแต่ร่างกายมันขับไปเอง แล้วพอจะถึงที่เกิดเหตุ เราวูบแต่ครึ่งตาซ้ายล่างยังเห็นนอกนั่นมืดสนิดไปแล้วอีกสักพักตาซ้ายล่างก็มืดแล้วได้ยินเสียงในหัวดัง โครม!!!!! ตาเราดำมืดสนิทมองไม่เห็น ตื่นมาอยู่ในโพรงหญ้าข้างทางเงียบเรียบเรียงสติสักพักแล้วถามตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นมองไม่เห็นรถตัวเองอยู่ข้างล่างทาง ข้างต้นเสา สภาพยับแตกหมด แล้วเราก็ว่ากูเอาโทรสับมาด้วยโทรเรียกตามาช่วย แต่พอจับขึ้นมา โทรสับงอพับครึ่ง เราก็ว่าทำไมเป็นแบบนี้ว่ะ เราก็เลยตะโกนว่า มีใครอยู่ไหมครับ ช่วยหน่อยครับ อยู่2รอบได้มั้ง มีสาวน้อยสองคนวิ่งมา พี่เป็นอะไรมากไหมคะ ผมเลยตอบไปว่า เจ็บนิดหน่อยครับ แต่ที่รู้สึกคือชาไปทั้งตัว แล้วพอจะลุกขึ้นน้องเขาว่าอย่าพึ่งนะคะ เราก็ไม่เชื่อคิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไรพอเอามือดันพื้นขยับขาขวาไม่ได้ เลยนอนลงน้องเขาถามว่าพี่เจ็บไหมคะนั่น แล้วน้องอีกคนต่อว่า ๆโรงบาลๆ 1669 1669 น้องอีกคนถามผมว่า ให้โทรเรียกรถพยาบาลเลยไหมคะ ผมเลยว่าอย่สงพึ่ง คือผมจะให้ครอบครัวผมมาถึงก่อนค่อยเลยให้น้องเขาโทรหาครอบครัว อะไรบลาๆ โทรตาม รอๆๆๆ ผมก็ว่าเริ่มเจ็บขึ้นเรื่อยๆ เลยบอกน้องครับโทรเลย พ่เจ็บ ก็รอรถไป ชมครึ่งพอ รถกำลังจะมาถึงน้ำมันรถรพ.หมด แต่น้องบอกเราว่า ๆ รถกำลังจะมาแล้วนะ อยู่หมู่บ้านใกล้ๆ เพื่อนน้องอีกคน ด้วยความพึ่งรับน้องรหัสไป น้องมาน้องก็จับเงิน150 เติมให้รถ รพไป อะไรผ่านไปเยอะเครียดสุดๆ คนนั่นคนนี้ก็ไม่มีอยู่ข้างๆแล้ว ท้อแท้หัวใจ เหนื่อยกายเหนื่อยใจ เหนื่อยสุดๆ เห้อ
ไม่มีอะไรหรอกครับอยากระบาย อยากคลาดเครียด เลยมาเล่าความพยายามใช้ชีวิตของตัวเองให้ฟัง มีเรื่องหนักกว่านี้อีกตั้งเยอะแต่พักไว้ ไปละครับ ใครมีอะไรพอแนะนำหรืออะไรคิดว่าจะทำให้ดีขึ้นก็บอกได้นะครับ ตอนนี้ผมเริ่มเดินได้แต่ยังขาอ่อนอยู่ อย่าพูดถึงเรื่องวิ่งนะครับ แค่เดินเร็วก็ยากแล้วคับ
ชีวิต??
ไม่รู้จะเอาคำว่าอะไรมาใช้ คือมันแย่มาก ในทุกๆเรื่อง เรื่องเรียน เรื่องเพื่อน ไหนจะครอบครัว การเงิน ไหนจะอนาคต ตอนนี้ถ้าให้เลือกระหว่างใช้ชีวิตต่อ กับตาย เลือกตายยังดีกว่า
เปรียบเทียบชีวิตตัวเองตอนนี้ ฉันคือลูกหมาจรจัดที่กำลังจมลงบ่อน้ำกรด
ครอบครัวให้เงินนานๆให้ที ไอ่เราก็เป็นเด็ก16-17อะเนาะ ก็ไม่มีเงินมากก็อยากมีเงินเก็บทีละนิดทีละหน่อย พอครอบครัวรู้ ในหัวที่คิดคือ 'เออดีของมัน มันรู้จักเก็บเงิน…บลาๆๆ' แต่ความเป็นจริงคือโดนขู่เอาเงิน พอบอกไม่ให้แล้วโกหกไปว่าใช้หมดแล้วอะไรสาระพัด กลับโดนตอบกลับมาว่า 'นั่นแหละเก็บไว้เยอะๆ เก็บไว้ใช้งานศพ' "โตไปขอให้ได้ดิบได้ดี!!!(ด้วยน้ำเสียงและท่าทางประชดชัดเจน)"
เราก็เข้าใจว่าอยากได้เงินแต่ขอแค่5บาท10บาทยังไม่ได้จากคุณเลย เราก็อยากได้ของเรา เราอุส่าจะเก็บเงินซื้อเอง เห้อ…
เรื่องเพื่อนกับที่โรงเรียนทีแรกก็เริ่มปรับตัวได้แล้ว เริ่มรู้ว่าต้องทำตัวยังไง แต่พอเกิดอุบัติเหตุ ขาดเรียนไป4เดือน ตามงานทางออนไลน์ ขออะไรเพื่อนก็ไม่ให้ นี่จะเปิดเทอม2ละ คือไม่กล้าไปโรวเรียนเลยไม่รู้จะไปทำไม ทีแรกว่าจะฝืนใจไปอะไรจะเกิดไว้ไปเจอกันดาบหน้า แต่มาเจอข่าวในประเทศตัวเองแล้วเริ่มเครียดทุกอย่างมันกลับมา เกิดอุบัติเหตุเรื่องนี้จำได้ขึ้นใจเลย แต่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าตัวเองยังจำอะไรไม่ได้บ้าง คือเราเป็นเด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่เนาะ เขาเลิกรากัน แล้วเราก็ได้อยู่กับตายาย พ่อแม่เขาแยกกันอยู่ รวมเราด้วยไม่ได้อยู่กับใครเลย แล้วตายายกะปู่ย่า แรกๆก็แย่งเราพอเราเดือดร้อนทั้งที่ไม่เคยขออะไร เราขอนิดขอหน่อยก็หายจากเราไปเลย เปลี่ยนไปแบบหายไปเลย ในสภาพครอบครัว ไม่สิ สภาพตัวเราเป็นแบบนี้เราก็ต้องทน ตอนเช้าของทุกวันเราไม่ได้กินข้าวไปโรงเรียน เพราะเราตื่นมาเราก็ทำนั่นทำนี่แล้วกว่าจะทำเสร้จก็7:10-15 แล้ว ถ้าทำอีกก็คงไม่ทันรถรับส่งโรงเรียน ทุกวันเรากินข้าวที่โรงเรียนตอนเที่ยง พอกลับบ้านมา เราไม่ได้กินอะไรอยู่แล้วเพราะที่บ้านไม่ได้ทำอะไรไว้ให้กินแล้วเราก็มานั่งทำงานการบ้าน พร้อมวางแผนว่าพรุ่งนี้ทำอะไรบ้าง เราตื่นมา ล้างจาน ซักผ้า กวาดบ้าน เก็บห้อง แล้วทางย่าก็โทรมา โทรมาหลายวันติดต่อกันแล้วแหละ ว่ามานะ ทำบุญให้ปู่อะไรบลาๆ เราก็ว่าครับๆ วันนั้นเที่ยงวันเสาร์ เรากินข้าวล่าสุดเที่ยงที่โรงเรียนวันศุกร์ เราพึ่งกวาดบ้าน ซักผ้า ล้างจานเสร็จ ย่าโทรมาอีกรอบว่า มาๆ (โทรมาเร่งหรืออะไรยี่แหละ) เราตอบไปว่าครับๆเดี๋ยวอีกสักชัวโมงกว่าๆออกไป เราก็ไปเก็บห้อง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เราจับผ้าตัวโปรดมา แล้วคิดว่าจะใส่ตัวนี้ไป กับเสื้อสีขาว แล้วใส่เสื้อแขนยาวทับ คือกางเกงตัวนั้นบาง เพราะเราขี้ร้อน แล้วจู่ๆมีอารมณ์ไหนไม่รู้คิดขึ้นมาว่า เปลี่ยนเป็นกางเกงวอมดีกว่าหนาดี เราก็เปลี่ยน สรุปได้ กางเกงวอมหนา รองเท้าคู่โปรด เสื้อยืดสีขาว เสื้อแขนยาวสีเทาหนา พอจะออกไปมีความรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้ เลยเกือบที่นอนอย่างดี(พับเก็บเรียงสวย) พอออกไปเอากุญแจ ใจสั่นรู้สึกไม่อยากไปแล้ว ไม่เอา แต่ด้วยความที่ว่าไปหาย่าแล้วจะไปเอางานที่ฝากเพือนไว้ เพราะวันศุกร์ฝนตก แล้วกลับรถรรไม่ทันเลยมากับน้องที่รู้จัก กลัวงานเปียกเลยฝากไว้กับเพื่อน เราเลยว่าจะไปหายาาดีไหม แน่ยังไงก็ต้องไปเพราะต้องไปเอางานกับเพื่อน เลยถามตา'ตา!! ไปหาย่าดีไหม เขาโทรมาตอนเที่ยงนี่เอง ตาเลยว่า'ไปเส้!! ไปหาเขาหน่อย' ใจสั่นมือสั่นกว่าเดิม ใจคอไม่ดี โทรไปถามแม่ 'ไปดีไหมแม่ ย่าโทรมาอีกแล้ว เขาโทรมาตามหลายวันแล้วไม่ได้ไปสักที' แม่บอก'ไปสิอยากไปก็ไป' เราเงียบไปสักพัก แล้วถามแม่อีกครั้ง 'จะดีหรอแม่ แม่ตอบ'ดีสิจะเป็นอะไร' เราก็บอกตาว่า ทำไมมีความรู้สึกไม่อยากไปเลย ใจมือสั่นๆยังไงไม่รู้ 'ตาเลยว่าขับรถดีๆ เราไม่อยากไปจริงๆเลยโทรไปถามย่าว่า 'เสร้จรึยังครับ ยังให้ไปหาอยู่ไหม' ย่าว่า 'เออมาๆ'
เราเลยจำใจขับรถไปหา(เราขับรถไม่แข็งนะ ให้พี่น้องแถวบ้านสอนมา4-5คนหลายรอบ ) ขับไปเรารู้ตัวเองแลวว่าใจลอย รู้สึกควมคุมตัวเองไม่ได้ คือเราอะจะหยุดแต่ร่างกายมันขับไปเอง แล้วพอจะถึงที่เกิดเหตุ เราวูบแต่ครึ่งตาซ้ายล่างยังเห็นนอกนั่นมืดสนิดไปแล้วอีกสักพักตาซ้ายล่างก็มืดแล้วได้ยินเสียงในหัวดัง โครม!!!!! ตาเราดำมืดสนิทมองไม่เห็น ตื่นมาอยู่ในโพรงหญ้าข้างทางเงียบเรียบเรียงสติสักพักแล้วถามตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นมองไม่เห็นรถตัวเองอยู่ข้างล่างทาง ข้างต้นเสา สภาพยับแตกหมด แล้วเราก็ว่ากูเอาโทรสับมาด้วยโทรเรียกตามาช่วย แต่พอจับขึ้นมา โทรสับงอพับครึ่ง เราก็ว่าทำไมเป็นแบบนี้ว่ะ เราก็เลยตะโกนว่า มีใครอยู่ไหมครับ ช่วยหน่อยครับ อยู่2รอบได้มั้ง มีสาวน้อยสองคนวิ่งมา พี่เป็นอะไรมากไหมคะ ผมเลยตอบไปว่า เจ็บนิดหน่อยครับ แต่ที่รู้สึกคือชาไปทั้งตัว แล้วพอจะลุกขึ้นน้องเขาว่าอย่าพึ่งนะคะ เราก็ไม่เชื่อคิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไรพอเอามือดันพื้นขยับขาขวาไม่ได้ เลยนอนลงน้องเขาถามว่าพี่เจ็บไหมคะนั่น แล้วน้องอีกคนต่อว่า ๆโรงบาลๆ 1669 1669 น้องอีกคนถามผมว่า ให้โทรเรียกรถพยาบาลเลยไหมคะ ผมเลยว่าอย่สงพึ่ง คือผมจะให้ครอบครัวผมมาถึงก่อนค่อยเลยให้น้องเขาโทรหาครอบครัว อะไรบลาๆ โทรตาม รอๆๆๆ ผมก็ว่าเริ่มเจ็บขึ้นเรื่อยๆ เลยบอกน้องครับโทรเลย พ่เจ็บ ก็รอรถไป ชมครึ่งพอ รถกำลังจะมาถึงน้ำมันรถรพ.หมด แต่น้องบอกเราว่า ๆ รถกำลังจะมาแล้วนะ อยู่หมู่บ้านใกล้ๆ เพื่อนน้องอีกคน ด้วยความพึ่งรับน้องรหัสไป น้องมาน้องก็จับเงิน150 เติมให้รถ รพไป อะไรผ่านไปเยอะเครียดสุดๆ คนนั่นคนนี้ก็ไม่มีอยู่ข้างๆแล้ว ท้อแท้หัวใจ เหนื่อยกายเหนื่อยใจ เหนื่อยสุดๆ เห้อ
ไม่มีอะไรหรอกครับอยากระบาย อยากคลาดเครียด เลยมาเล่าความพยายามใช้ชีวิตของตัวเองให้ฟัง มีเรื่องหนักกว่านี้อีกตั้งเยอะแต่พักไว้ ไปละครับ ใครมีอะไรพอแนะนำหรืออะไรคิดว่าจะทำให้ดีขึ้นก็บอกได้นะครับ ตอนนี้ผมเริ่มเดินได้แต่ยังขาอ่อนอยู่ อย่าพูดถึงเรื่องวิ่งนะครับ แค่เดินเร็วก็ยากแล้วคับ