สวัสดีค่ะ คือเราอยากมาระบายเกี่ยวกับชีวิตของเราเอง เราเป็นคนนึงที่เคยมีแฟนซึ่งคบกันมา 3 ปี เราอยู่หอกับเขาตลอด 3 ปี เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยยอม ชอบเถียง จะเอาเหตุผลตัวเองเป็นหลักจนถึงวันที่เราเรียนจบ เราต้องอ่านหนังสือสอบมีเพื่อน ผช.มาขอนอนที่ห้องด้วยเพราะสถานที่สอบคือที่ที่เราเรียน (ให้เพื่อนผู้ชายนอนห้องของเพื่อน ผญ.อีกคนแล้วให้เพื่อนผญ.มานอนห้องเรา) ซึ่งเราก็บอกแฟนเราว่าเพื่อนมานอนห้องเธอก็นอนบ้านนะ เขาก็ไม่เข้าใจเราเลย โทรจิกโทรตามกลัวว่าเราจะไปมีอะไรกับเพื่อนผู้ชาย จนเราไม่ทนเราเลยเลือกที่จะมีคนอื่น ใช่ค่ะเรานอกใจเขา (เรื่องนี้เราผิดมากๆ เรายอมรับเลย) สุดท้ายเรากับเขาก็เลิกกันแยกย้ายกันไปเรียน เราก็คุยกับคนใหม่ เขาก็เรียนที่เดิม ไม่นานเราเลิกคุยกับคนคุย ส่วนเขามีแฟน เรายอมรับว่าเราเลิกกับเขาไปเราไม่เคยที่จะไม่คิดถึงเขาเลย เราทะเลาะกับคนคุยเรื่องเขาบ่อยมากๆ จนกลายเป็นว่ามันไปด้วยกันไม่ได้ สุดท้ายเรากลับมานั่งคิดถึงแฟนเรา ทั้งๆที่เราควรจะเสียใจเรื่องคนคุย จนวันนึงเขาเลิกกับแฟน แต่เรากลับมีคนคุยใหม่ เขากลับมาโทรมาบอกคิดถึงเรา จนเราสับสนว่าเราควรทำไงต่อ เรารักเขา เราคิดถึงเขา เพราะเราอยู่ทุกวันแบบมีความหวังว่าเขาจะกลับมาทั้งๆที่เรามีคนคุยอยู่ จนสุดท้ายเราเลิกคุยกับคนคุย เราเลือกที่จะกลับไปคุยกับแฟนเรา สุดท้ายเขาก็ไปโดยให้เหตุผลกับเราว่าเขารู้สึกกับเราไม่เหมือนเดิมแล้ว เขาบอกให้เราลองอยู่กับตัวเอง อยู่คนเดียวแบบเขา เขาสงสารเราที่เห็นเราเป็นแบบนี้ คือเราไม่รู้ว่าถ้าเขารู้สึกไม่เหมือนเดิมแล้วเขาจะพยายามกลับมาทำไมตั้งแต่เเรก แล้วคือตอนนี้เราควรรู้สึกยังไง? แบบไหน? มันเหมือนเราต้องกลับมาเริ่มต้นทำใจใหม่กับเรื่องที่เราหวังมาตลอด ขอบคุณค่ะที่อ่านเรื่องของเราจนจบ