เรามีเรื่องอยากปรึกษาทุกคนคือเราไม่มีเพื่อนคบเราจะเริ่มเล่าตั้งเเต่เราอยู่ ม.1 ตอนนั้นคือเราอยู่กับเพื่อนที่เป็นเด็กเรียนหน่อยๆ ตอนเเรกๆคือเพื่อนเราดีกับเรามาก เเต่อยู่ดีๆเพื่อนก็คอยเเกล้งเรา ลืมบอกว่าเพื่อนในกลุ่มมี5คนทุกคนคือมาเเกล้งเเต่เรา เราก็ยอมให้เขาเเกล้ง เพราะเราไม่มีทางเลือก เเต่ละวันคือเราโดนเเกล้งทุกวันพอเพื่อนเห็นเราร้องไห้ทุกคนก็ขำกันอย่างสนุก เเต่ไม่เคยมีใครรู้ว่าในใจเราทรมานมากเเค่ไหน อยากตอบโต้กลับเเต่ก็ได้เเค่คิด จนมาวันนึงเราทนไม่ไหวจริงๆเเล้วเราเลยออกมาจากกลุ่ม เเล้วเราได้ไปเจอเพื่อนที่ดีกับเรามากเราตอนนั้นคือเราดีใจมากที่ตัดสินใจออกมาจากกลุ่มเพื่อนที่คอยเเกล้งเราทุกวัน เเต่ความสุขก็อยู่กับเราไม่ได้นาน 
โรงเรียนปิดเทอม จากที่เคยสนิทกันก็ค่อยๆหายไปทีละคน พอเราขึ้น ม.2 มันติดกับโควิดพอดีโรงเรียนเราเลยสั่งปิด เราก็ได้เเต่เรียนอยู่ที่บ้าน ตอนม.2คือเราดีมากที่ไม่ต้องไปโรงเรียน 
มาปัจจุบันเราอยู่ ม.3 เราพยายามหาเพื่อน
ชวนคนอื่นคุย เเต่ก็ไม่มีใครมายุ่งกับเรา
เเล้วก็มีเพื่อนในห้องเราให้สมมุติว่าชื่อเอ
เอเป็นเพื่อนที่ดูเฟลนลี่เเละเพื่อนมีเยอะคนในโรงเรียนก็รู้จักเอกันเกือบครึ่งโรงเรียนทั้งรุ่นน้องรุ่นพี่ ม.3จะมีกิจกรรมเยอะมาก
เเต่มันใกล้จะปัจฉิมเเล้วอีกเเค่ไม่กี่เดือน
เอก็เดินมาบอกเราว่าเดี๋ยวช่วยหาเพื่อนป่าว
เพราะเห็นว่าไม่มีใครคบ ถ้าถึงวันปัจฉิมจะไม่มีคนเอาของมาให้ เราเกลียดคำเเบบนี้มาก
เราเคยคิดนะทำไมเราถึงไม่เหมือนคนอื่นที่มีเพื่อนไปไหนก็ได้ไปด้วยกันเเต่ต่างจากเราที่ไม่มีเพื่อน เราก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่มีคนมาเล่นกับเรา เราก็พยายามทักคนอื่นก่อนนะทำทุกอย่างเเต่มันก็เหมือนเดิม