คือแฟนผมเธอจะไปเรียนต่อที่กทม.เพราะเขาอยากสอบหมอจุฬาเธออยากให้ผมไปกับเธอไปเรียนที่กทม.ด้วยกันผมรู้ทั้งรู้ว่าผมไปไม่ได้แต่กลับตอบเธอไปว่าผมไปกับเธอได้เพราะผมกลัวว่าถ้าผมไปไม่ได้ละเธอก็จะไม่ไปคือผมก็ไม่อยากให้เธอไปหรอกแต่นั่นมันอนาคตเธอผมเลยว่าจะพูดแบบนั้นต่อไปทุกวันนี้ผมเห็นเธอตั้งใจเรียนละผมก็รู้สึกดิ่งๆผมก็คิดตลอดว่าความรักมัธยมต้นมันเป็นไปไม่ได้หรอกแต่ผมก็เลือกที่จะมองข้ามละมาทำให้มันดีดีกว่าแต่ว่าผมก็กลัวว่าเธอจะสอบติดแต่ผมก็อยากให้เธอสอบติดมีชีวิตที่ดีกว่าอยู่กับผมผมทั้งไม่ส่งงานเธอก็กลัวผมติด ร ทำงานให้ผมบางอันที่เธอพอทำได้ผมไม่อยากเสียคนอย่างเธอไปจริงๆแต่นั่นมนันอนาคตเธอละผมควรเคลียกับความรู้สึกตัวเองยังไงดีครับ