สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอายุพึ่งจะ20 เราอยู่ปี2 เราเรียนคณะหนึ่งมันเป็นวิชาที่เราชอบนะในสมัยม.ปลาย แต่พอมาเรียนจริงๆเราไม่เข้าใจที่อาจารย์สอนเลยค่ะ คือยิ่งเรียนเรายิ่งรู้สึกว่าเราไม่รู้ ประกอบกับที่เมื่อเทอมที่แล้วเขาเรียนออนไลน์ทำให้เราไม่ค่อยมีเพื่อนเลย เราก็เลยไม่รู้จะถามใครดี หลังจากนั้นจากที่ไม่รู้เรื่องเปลี่ยนเป็นความไม่ชอบ เราไม่ชอบชอบแจ้งเตือนเวลาคะแนนสอบออก ยิ่งพอมาเห็นคะแนนเรายิ่งท้อเข้าไปใหญ่ จากตอนแรกที่อยากไปเรียน เรารู้สึกว่าเราไม่อยากไป เราเริ่มรู้สึกแย่ เราก็ชอบเก็บเรื่องพวกนี้มาฝัน บางครั้งชอบสะดุ้งตื่นตอนกลางคืนฝันว่าคะแนนสอบน้อยบ้าง ฝันว่าติดเอฟบ้าง       พอเราตั้งใจจะอ่านวิชานี้ แต่ทำไปสักพักเราก็เริ่มเบื่อ ไม่อยากทำ ไม่อยากไปเรียน ไม่อยากไปไหน  เราเคยโทรไปหาแม่กับยายเราเล่าเรื่องคะแนนให้เขาฟัง คือตอนนั้นเราร้องไห้ หลังจากนั้นเขาก็มาหาเราที่หอพัก เราคุยกับเขาหลายอย่าง ยายเราก็บอกว่าถ้าไม่ไหวก็พอก็ได้ ไปทำงานกับแม่ แต่ว่าเราอะก็ยังอยากเรียนต่ออยู่ เพราะว่าพอมาคิดดูว่าถ้าอยู่ต่ออีก2ปีกว่ามันจะดีกว่าเราทิ้งตรงนี้ไปแล้วเราอาจจะเสียใจทีหลัง อาจจะเสียใจมากกว่า2ปี เสียทั้งเงินเสียทั้งเวลาไม่ได้อะไรกลับมาสักอย่าง เราเชื่อที่บ้านเราก็คงคาดหวังกับเราอยู่ แต่เขาก็ไม่อยากให้เราลำบากใจ แต่ยิ่งเป็นแบบนั้นเรายิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิม เราคิดว่าเราจะตั้งใจมากขึ้น แต่เราก็ทำไม่ได้ ยิ่งเราพยามยามจะจุดไฟมากเท่าไหร่มันยิ่งรู้สึกเหมือนว่ามันจะค่อยๆดับลงไปเรื่อยๆ  หลังจากนั้นเราก็รู้สึกดิ่งกว่าเดิม จากที่เราไม่อยากไปเรียนคือกลายเป็นไม่อยากทำอะไรเลย สมองเรามันชอบคิดตลอดว่าทำไม่ได้ๆๆ เราร้องไห้บ่อยมาก เกือบทุกวัน เคยมีครั้งหนึ่งเป็นวันหยุดยาว เรากลับไปที่บ้าน คือมันดีมากเราลืมเรื่องทุกอย่างไปหมดเลย แต่พอใกล้วันกลับเราก็รู้สึกไม่อยากกลับมาที่หอ เรารู้สึกว่าเวลามันสั้นมาก หลังจากที่เรากลับมาเราก็กลับมาเราก็เป็นเหมือนเดิม ร้องไห้ ไม่อยากทำอะไร ไปเที่ยวไม่สนุกเหมือนเมื่อก่อน  กิจกรรมยามว่างที่เราทำคือมันน่าเบื่อไปหมด  เราเลยเริ่มคิดแล้วว่าเราจะเป็นซึมเศร้าหรือเปล่า  แต่ว่าเราไม่ได้มีความคิดอยากฆ่าตัวตาย  เราคิดว่าถ้าเราตายคนที่บ้านเราจะเสียใจขนาดไหน เราคิดว่าถ้าตายการ์ตูนสมัยเด็กที่ตอนนี้ยังไม่จบมันจะจบยังไง  เรายอมรับว่าเรากลัวที่จะตาย เราก็เลยสับสนว่า อารมณ์ความรู้สึกตอนนี้ที่เรากำลังเป็นอยู่คืออะไร เราเป็นเป็นซึมเศร้าไหม หรือเราแค่หมดไฟจนเราคิดไปเองคนเดียว