ปีนั้นอาแปะจำได้แม่นเพราะเป็นปีที่อาแปะจะได้ทำหน้าที่กัปตัน ขับเครื่องบินส่วนตัว..   ผู้โดยสารของอาแปะยังเป็นไซโกต (Zygote)อยู่เลย..
พอรู้ตัวว่าจะได้เป็นกัปตัน ทั้งดีใจทั้งเครียด  ดีใจที่จะได้เห็นผู้โดยสารคนแรกในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า 
...เครียดที่จะต้องรับผิดชอบชีวิตเค้า
...เครียดที่จะต้องรีบสร้างฐานะเก็บเงินใส่ถุงใส่ถังให้มากที่สุด เพื่อผู้โดยสารตัวน้อยจะได้มีอนาคตทีดี   
... เครียดว่าจะอบรมสั่งสอนให้เค้าเป็นคนดีได้ไหม
ฯลฯ
  จิปิถะเรื่องเครียดๆกับตำแหน่งกัปตัน แม้จะเป็นเครื่องบินส่วนตัว  ...  แต่เมื่อเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดี การเดินทางของผู้โดยสารตัวน้อยราบรื่น ไม่เคยเจออุปสรรคใดๆแม้กระทั่งตกหลุมอากาศก็ไม่เคยสักครั้ง..  เพราะอาแปะวางแผนการเดินทางไว้ดี...  จนบัดนี้เครื่องบินที่อาแปะเป็นกัปตันแลนดิ้งมาหลายปีแล้ว..

การเป็นกัปตันขับเครื่องบิน ยิ่งมีผู้โดยสารมากก็ต้องยิ่งทุ่มเทรับผิดชอบงานให้มากๆนะ..  อะไรที่เสียสละได้ก็ควรเสียสละเพื่อประโยชน์ของผู้โดยสารทั้งหมดทั้งมวล..    อย่าเห็นแก่ความสัมพันเครือญาติพี่น้องผองเพื่อน...ไรงี้...นะ..

อมิตพุทธ..

เวลาของชีวิตก็เหมือนน้ำค้างเนอะ..
เกิดมาได้แป๊บๆ พอสายก็สลายไปแล้ว..
ชีวิตนั้นสั้น  จะทำอะไรให้เป็นประโยชน์ได้ก็รีบๆทำ...เน้อ