สวัสดีค่ะ เรากับแฟนคบกันมาได้หลายปีแล้วค่ะ อายุห่างกันค่อนข้างมาก ถึง 14 ปี ปัจจุบันเราอายุ 25
ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ…ในเมื่อคน 2 คนที่รักกัน คบกันแต่ มันไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ ต่างก็ปรับก็แล้ว คุยก็แล้ว พยายามอย่างที่สุดแล้ว วันเวลาผ่านไป ปี สองปี สามปี มันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลย แต่กลายเป็นนับวันยิ่งแย่ เหมือนความสัมพันธ์ถอยหลัง มีอะไรหลายอย่างมันไปด้วยกันไม่ได้
และในหลายเรื่องเค้าไม่สามารถดูแลเราได้เลย เช่น เวลาเราเจ็บป่วยเข้า นอนโรงบาล เค้าก็ไม่สามารถมาดูแลเราได้เลย หรือ บางกรณีที่ฉุกเฉินที่เราต้องการเค้าไม่ได้มาอยู่ตรงนั้นกับเราได้เลย กลายเป็นคนอื่น หรือ เพื่อน ที่มาอยู่ในเวลาที่ต้องการ
ยิ่ง 2 ปีหลัง ธุรกิจเค้าโดนโกง เค้ามีปัญหาการเงิน มีหนี้สินมากมาย ทำให้ทุกอย่างยิ่งแย่กว่าเดิม เค้าขายทุกอย่างเท่าที่จะขายได้ กระทั้งรถ ทำให้เค้าไม่มีรถกลายเป็น ระยะเวลา 2 ปี ที่ผ่านมา เป็นเราที่ขับรถไปหาเค้า มันเป็นอะไรที่เหนื่อยมาก การที่เรากับเค้าจะได้เจอ ได้ใช้เวลาด้วยกัน แต่เราก็ทำได้ เราสู้ เราพยายาม เพราะคิดถึง รวมถึงวันสำคัญต่างๆ เค้าแทบไม่เคยมาอยู่ตรงนั้นกับเราเลย ไม่ว่าจะสุข หรือ ทุกข์ ต้องเป็นเราที่ดั้งด้นไปหา ทำทุกอย่าง พยายามพยายาม และพยายามสุดๆทุกสิ่งที่จะได้ใกล้ ละให้ดีขึ้น จนมันท้อ
การเจอกันจะทานอะไรที แค่ชาบู ยังคิดแล้วคิดอีกทั้งๆที่นานทีจะได้เจอกันอยู่ด้วยกัน เพราะถึงเค้าไม่มี เค้าก็ไม่ยอมให้เราออก แล้วในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา รวมถึงวิธีคิด แนวทางการใช้ชีวิต รวมถึงองค์ประกอบอื่นมันย่ำแย่มากขึ้นในวันนี้ ทุกวันนี้แสนทุกข์มากกว่าแสนสุข ทะเลาะกันมากขึ้น บ่อยขึ้น มีแต่ความเศร้า เสียใจ และผิดหวัง จนสภาพจิตเราตอนนี้กลายเป็นคนเหมือนไพโบล่า เดี่ยวดี เดี่ยวร้าย อารมฉุนเฉียว ประสิทธิภาพการทำงานต่ำลง มันเครียด มันทุกข์ไปหมด เราไม่เป็นตัวเองเลยจากที่สดใส มันเหมือนเหี่ยวเฉา คนรอบข้างทักทุกคนมาเป็นปีสองปี
แต่ถึงเป็นอย่างนี้มาหลายปี เราก็ยังยื้อ เราก็อดทน พยายาม ทุ่มเทสุดๆกับรักนี้ เพราะคำว่ารัก คำเดียวเลยจริงๆค่ะ แต่เหมือนหลอกตัวเองอยู่เลยค่ะ ว่าเดี่ยวมันก็ดีขึ้น เรากับเค้าจะผ่านมันไปได้ เค้าขอเวลาว่าจะทำให้ดีขึ้น ทั้งที่ก็ใช้เวลามานานหลายปี แต่มันก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย ละคิดว่าถ้าเลิกไป เราจะทำใจได้ไหม แค่ไม่ได้คุย ยังคิดถึงทรมาน ถ้าต้องจำใจเลิก สภาพเราจะเป็นยังไง เราจะเจอคนที่ห่วงใยเรา เข้าใจเราได้เหมือนเค้าไหม ทั้งๆที่ทุกวันนี้ก็ไม่มีความสุขเลย เค้าดูแลเราแทบจะไม่ได้ มีเหมือนไม่มีจริงๆ ทะเลาะแทบทุกวัน มีแต่ทุกข์ มันเหมือนให้ความหวังตัวเอง หลอกตัวเอง ว่าเราจะทำให้มันดีได้ มันจะดีขึ้น แต่ในความเป็นจริงมันแย่มากขึ้น แค่รักอย่างเดียวไม่เพียงพอจริงๆที่จะทำให้ถึงฝั่งฝัน ไม่เหมือนที่เรากับเค้าตั้งใจไว้ด้วยกัน
รู้สึกสงสารตัวเองมากๆค่ะ ว่าทำไมเราทุ่มเทอะไรขนาดนี้ รู้สึกว่ามันคงไม่ใช่แล้ว เรากับเค้าคงไม่ได้คู่กันจริงๆ และครั้งล่าสุดที่คุยกันถึงทุกปัญหาก็ทะเลาะกันจบท้าย เค้าพูดว่า ''เค้าคงไม่เหมาะสมกับเรา เค้าคงไม่ใช่ เพราะเค้าดูแล ให้ความสุขเราไม่ได้เลย ทุกวันนี้ทำอะไรก็ต้องใช้เงิน แต่เค้าแค่เงินจะพาเราไปกินอะไรดีๆ แค่จะนั่งรถมาหา ยังไม่มีเลย เค้าบอกให้เราทบทวน ถ้าเราอยู่กับเค้า เราลำบากแน่นอน เค้าไม่สามารถช่วย ซัพพอตอะไรได้เลย มีแต่ทำให้เสียใจ ให้ผิดหวัง รอคอย อยู่ไปคบไปมีแต่ทุกข์ ไม่เห็นแสงข้างหน้าเลย'' มันจุกเจ็บปวดเหลือเกินค่ะ เราก็รับไม่ไหวแล้ว มันสุดแล้วจริงๆ สุดท้ายทางที่ดีที่สุด มันคือ การจบความสัมพันธ์จริงๆใช่มั้ยคะ
ถ้ารักกันแล้วมีแต่ทุกข์ ไปกันไม่ได้ ถึงทางตัน ทางออกที่ดีที่สุดคือ เลิก ใช่มั้ยคะ
ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ…ในเมื่อคน 2 คนที่รักกัน คบกันแต่ มันไปด้วยกันไม่ได้จริงๆ ต่างก็ปรับก็แล้ว คุยก็แล้ว พยายามอย่างที่สุดแล้ว วันเวลาผ่านไป ปี สองปี สามปี มันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลย แต่กลายเป็นนับวันยิ่งแย่ เหมือนความสัมพันธ์ถอยหลัง มีอะไรหลายอย่างมันไปด้วยกันไม่ได้
และในหลายเรื่องเค้าไม่สามารถดูแลเราได้เลย เช่น เวลาเราเจ็บป่วยเข้า นอนโรงบาล เค้าก็ไม่สามารถมาดูแลเราได้เลย หรือ บางกรณีที่ฉุกเฉินที่เราต้องการเค้าไม่ได้มาอยู่ตรงนั้นกับเราได้เลย กลายเป็นคนอื่น หรือ เพื่อน ที่มาอยู่ในเวลาที่ต้องการ
ยิ่ง 2 ปีหลัง ธุรกิจเค้าโดนโกง เค้ามีปัญหาการเงิน มีหนี้สินมากมาย ทำให้ทุกอย่างยิ่งแย่กว่าเดิม เค้าขายทุกอย่างเท่าที่จะขายได้ กระทั้งรถ ทำให้เค้าไม่มีรถกลายเป็น ระยะเวลา 2 ปี ที่ผ่านมา เป็นเราที่ขับรถไปหาเค้า มันเป็นอะไรที่เหนื่อยมาก การที่เรากับเค้าจะได้เจอ ได้ใช้เวลาด้วยกัน แต่เราก็ทำได้ เราสู้ เราพยายาม เพราะคิดถึง รวมถึงวันสำคัญต่างๆ เค้าแทบไม่เคยมาอยู่ตรงนั้นกับเราเลย ไม่ว่าจะสุข หรือ ทุกข์ ต้องเป็นเราที่ดั้งด้นไปหา ทำทุกอย่าง พยายามพยายาม และพยายามสุดๆทุกสิ่งที่จะได้ใกล้ ละให้ดีขึ้น จนมันท้อ
การเจอกันจะทานอะไรที แค่ชาบู ยังคิดแล้วคิดอีกทั้งๆที่นานทีจะได้เจอกันอยู่ด้วยกัน เพราะถึงเค้าไม่มี เค้าก็ไม่ยอมให้เราออก แล้วในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา รวมถึงวิธีคิด แนวทางการใช้ชีวิต รวมถึงองค์ประกอบอื่นมันย่ำแย่มากขึ้นในวันนี้ ทุกวันนี้แสนทุกข์มากกว่าแสนสุข ทะเลาะกันมากขึ้น บ่อยขึ้น มีแต่ความเศร้า เสียใจ และผิดหวัง จนสภาพจิตเราตอนนี้กลายเป็นคนเหมือนไพโบล่า เดี่ยวดี เดี่ยวร้าย อารมฉุนเฉียว ประสิทธิภาพการทำงานต่ำลง มันเครียด มันทุกข์ไปหมด เราไม่เป็นตัวเองเลยจากที่สดใส มันเหมือนเหี่ยวเฉา คนรอบข้างทักทุกคนมาเป็นปีสองปี
แต่ถึงเป็นอย่างนี้มาหลายปี เราก็ยังยื้อ เราก็อดทน พยายาม ทุ่มเทสุดๆกับรักนี้ เพราะคำว่ารัก คำเดียวเลยจริงๆค่ะ แต่เหมือนหลอกตัวเองอยู่เลยค่ะ ว่าเดี่ยวมันก็ดีขึ้น เรากับเค้าจะผ่านมันไปได้ เค้าขอเวลาว่าจะทำให้ดีขึ้น ทั้งที่ก็ใช้เวลามานานหลายปี แต่มันก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย ละคิดว่าถ้าเลิกไป เราจะทำใจได้ไหม แค่ไม่ได้คุย ยังคิดถึงทรมาน ถ้าต้องจำใจเลิก สภาพเราจะเป็นยังไง เราจะเจอคนที่ห่วงใยเรา เข้าใจเราได้เหมือนเค้าไหม ทั้งๆที่ทุกวันนี้ก็ไม่มีความสุขเลย เค้าดูแลเราแทบจะไม่ได้ มีเหมือนไม่มีจริงๆ ทะเลาะแทบทุกวัน มีแต่ทุกข์ มันเหมือนให้ความหวังตัวเอง หลอกตัวเอง ว่าเราจะทำให้มันดีได้ มันจะดีขึ้น แต่ในความเป็นจริงมันแย่มากขึ้น แค่รักอย่างเดียวไม่เพียงพอจริงๆที่จะทำให้ถึงฝั่งฝัน ไม่เหมือนที่เรากับเค้าตั้งใจไว้ด้วยกัน
รู้สึกสงสารตัวเองมากๆค่ะ ว่าทำไมเราทุ่มเทอะไรขนาดนี้ รู้สึกว่ามันคงไม่ใช่แล้ว เรากับเค้าคงไม่ได้คู่กันจริงๆ และครั้งล่าสุดที่คุยกันถึงทุกปัญหาก็ทะเลาะกันจบท้าย เค้าพูดว่า ''เค้าคงไม่เหมาะสมกับเรา เค้าคงไม่ใช่ เพราะเค้าดูแล ให้ความสุขเราไม่ได้เลย ทุกวันนี้ทำอะไรก็ต้องใช้เงิน แต่เค้าแค่เงินจะพาเราไปกินอะไรดีๆ แค่จะนั่งรถมาหา ยังไม่มีเลย เค้าบอกให้เราทบทวน ถ้าเราอยู่กับเค้า เราลำบากแน่นอน เค้าไม่สามารถช่วย ซัพพอตอะไรได้เลย มีแต่ทำให้เสียใจ ให้ผิดหวัง รอคอย อยู่ไปคบไปมีแต่ทุกข์ ไม่เห็นแสงข้างหน้าเลย'' มันจุกเจ็บปวดเหลือเกินค่ะ เราก็รับไม่ไหวแล้ว มันสุดแล้วจริงๆ สุดท้ายทางที่ดีที่สุด มันคือ การจบความสัมพันธ์จริงๆใช่มั้ยคะ