สวัสดีค่ะ ตามหัวกระทู้เลย น้องชายเราอายุ15ปีค่ะ ห่างกับเรา2ปีนิดๆ เพราะโดนเลี้ยงมาด้วยกันวัยใกล้กันน้องเลยไม่เห็นหัวเราค่ะ พูดคำหยาบด่าเราตลอดเหมือนเป็นเพื่อนจนบางทีไม่ไหวจริงๆเราสอนอะไรพูดดีๆเขาไม่ฟังเลยค่ะ หงุดหงิดง่ายมาก การเรียนไม่เอา พอถามเรื่องอนาคตว่าจะเอายังไงก็ตอบไม่ได้ค่ะที่บ้านไม่ได้คาดหวังให้น้องเรียนสูงเลยค่ะแค่อยากรู้ว่าเขาจะจัดการชีวิตตัวเองยังไง แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือแค่ ไม่รู้ ขี้เกียจอ่ะ คงไม่ทำ มหาลัยก็ไม่อยากต่อด้วย พอถามว่าทำไมก็ตอบว่าขี้เกียจ วันๆกลับมาก็อยู่แต่กับเพื่อนเขาในเกม คุยดิสคอร์ดกันทั้งวัน เราเองก็เล่นเกมนะคะ พี่ชายเราที่ตอนนี้อายุ22แล้วถึงเขาจะเล่นเกมเหมือนกันแต่เราสองคนจัดการอนาคตตัวเองได้ แต่น้องเรามองแค่ภาพตรงนั้นค่ะเอามาอ้างตอนทำพฤติกรรมไม่ดีว่าพี่ๆทำแบบนั้นทำไมไมม่นู่นนี่บ้าง ซึ่งพ่อกับแม่ก็บอกนะคะว่าแต่ละคนไม่เหมือนกัน พ่อแม่เราพยายามไม่ใช้อารมณ์พยายามฟัง แต่พอเขารับฟังแล้วน้องเราก็เปลี่ยนแค่วันสองวันค่ะแล้วก็กลับมาทำอีก เช่นพ่อแม่ลองตั้งเวลาเล่นเกมคอม เก็บล็อคเข้าตู้เรียบร้อยให้เขาสนใจเรื่องอื่นบ้าง สิ่งที่ได้คือเขาหงุดหงิดก้าวร้าว ไม่ฟังใคร ขึ้นเสียงใส่ทุกคนแล้วเราที่เป็นพี่คนกลางคือคนที่ไม่เคารพมากที่สุดค่ะ ชอบมาขึ้นเสียงใส่เราขู่จะทำร้ายเราด้วยกำลังบ้าง เขากลัวพี่ชายค่ะเพราะวัยห่างกัน7ปี แม้แต่กับแม่เขาก็ตะคอกค่ะ มีแค่พ่อกับพี่ชายที่เขาไม่กล้าทำแบบนั้น คงเพราะเห็นว่าเรากับแม่เป็นผู้หญิงที่สู้เขากลับไม่ได้ นานวันก็ยิ่งแย่ค่ะ ล่าสุดขับมอเตอร์ไซค์ไปนอกบ้านไปหาเพื่อนที่กินเหล้าเสพกัญชาสูบบุหรี่แอบไปค่ะ แต่เขาไม่ได้ยุ่งกับเหล้ากับยานะคะ แค่ไปสูบบุหรี่ จนตอนนี้น้องเราติดบุหรี่ไฟฟ้าค่ะ รวมๆแล้วคือ หัวรุนแรง ก้าวร้าว ขู่ใช้กำลัง ติดบุหรี่ ติดเกม เป็นหนักมาก จนตอนนี้พ่อเราก็ท้อกับการแก้นิสัยเขาแล้วค่ะ พี่ชายเราคุยเรื่องบุหรี่ไปกี่รอบเขาก็แอบไปซื้อมาอีกทุกรอบ เราไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่เหมือนเขาผลักความผิดและโทษคนอื่นที่เขาเป็นแบบนี้ ไม่รับผิดชอบกับสิ่งที่ตัวเองทำและไม่รู้ว่าตัวเองควรไม่ควรทำอะไร ต้องพูดก่อนเลยค่ะว่าที่บ้านไม่เคยกดดันเขาเรื่องเกรดเลยว่าต้องดีกว่านี้ๆนะ ขอแค่เขาไม่ติดศูนย์ แต่เขาก็ทำไม่ได้ค่ะติดศูนย์8วิชาเมื่อเทอมที่ผ่านมาแต่แม่เราก็ไม่ยอมแข็งข้อสักทีไปโอ๋เขาจนเขามองว่า เออ ขนาดนี้แล้วก็ยังไม่มีใครว่าอะไร แม่เราตัวดีเลยค่ะ ตามใจกับพฤติกรรมแย่ๆของน้องเราพูดกับแม่หลายครั้งมาแต่เขาเองก็ไม่ยอมเปลี่ยนแล้วก็มาบ่นกับเราตลอดตอนน้องทำตัวแย่ เราเหนื่อยและเบื่อจริงๆค่ะ เพราะตอนนี้เราก็เรียนไปทำงานเสริมไปหาเงินเลี้ยงข้าวน้องเลี้ยงข้าวคนในบ้านบ้างไม่รู้ว่าเพราะแบบนี้น้องเลยมองว่าพี่ดีกว่าแม่กับพ่อเลยรักพี่มากกว่า คิดว่าตัวเองไม่ถูกรักเพราะคนอื่นขัดใจสิ่งที่ตัวเองต้องการ เขาจะรู้มั้ยคะว่าโลกไม่ได้เป็นดั่งใจเขาตลอด เมื่อไหร่เขาจะเริ่มโตสักทีเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ก่อนขึ้นม.1แล้วค่ะ