คือเราตอยนี้ยังอยุ่ม.5แล้วจู่ๆเรามีความคิดถึงการที่เราต้องเรียนมหาลัย ซึ่งจุดนั้นเราเริ่มกังกลเริ่มคิดต่างๆนาๆว่า ถ้าเราไปเรียนมหาลัยใครจะดูแลพ่อแม่เราเพราะเราเป็นลูกเดียวไม่ค่อยมีญาติพี่น้องที่เดียวกัน แล้วคิดถึงว่าถ้าเราจบมหาลัยพ่อแม่เราก็อายุ ประมาณจะเกือบ50กับ50ต้นๆ ซึ่งแบบเรากังวลเพราะพ่อแม่เราก้มีโรคประจำตัวด้วย พอคิดได้ประมาณนี้ก็เสียใจเรื่องราวที่ผ่านมาคือพ่อแม่เราชวนไปไหนก้ไม่ได้ไปด้วย ชวนถ่ายรูปหรือใช้งานอะไรเรา เราก็บ่นว่าร้ายพูดจาไม่ดีใส่ท่านต่อว่าร้ายคือตอนนั้นยอมรับเลยว่ามันแย่มาก ซึ่งช่วงนั้นเราก้เป้นโรคซึมเศร้าด้วยคำพูดของพ่อแม่ที่พูดจาแรงๆเซนซีทรีฟแรงมากเอ้ะอะร้องไห้ แต่พอมาคิดดูดีๆอีกทีคือพ่อแม่เราก็ดีกับเราในบางส่วน ซึ่งพอมาคิดเวลาเราใกล้จะไปเรียนมหาลัยแล้ว เราก็อยากทำดีกับพ่อแม่ให้ได้มากเพราะเรานึกถึงว่าถ้าโตไปคงให้เวลาร่วมกับครอบครัวน้อยลงแล้ว +กับอายุท่านที่เริ่มแก่ลงเรื่อยๆ ตอนเราจะเรียนจบก็ปาไปจะประมาณ50ต้นๆ+โรคอีกTT เลยคิดถึงการจากไปของท่านและก็รู้สึกผิดที่ทำไม่ดีก้คือคิดไปแล้วล่วงหน้า อีกอย่างเราก็กลัวแม่เราเหงาะพราะแม่เราก้เป้นโรค +อ่านหนังสือไม่ออกกลัวเค้าไม่รุ้อะไรแล้วจะไม่มีใครให้ถามตอนพ่อไม่อยู่ ซึ่งเราคิดว่าถ้าเรียนมหาลัยหรือจบไปทำงานคงใช้เวลากับครอบครัวน้อยเเน่ๆ เราอยากทำงาน้ลี้ยงครอบครัวให้สุขสบาบ มีบ้านเป็นของตัวเองอยุ่ด้วยกัน 3 คน ตอนนั้นเราบอกพ่อว่าหนูจะหาอาชีพที่ทำให้พ่อแม่สุขสบาย อยากรีบหางานทำ ตอนนั้นพ่อก้บอกว่า ไม่ต้องห่วงกุหรอก ห่วงตอนอายุหลัง60เถิด ถึงตอนนั้นพวกกุคงจะไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ตอนนั้นตามตาพุ่งซึมเลยค่ะ