สวัสดีค่ะ เราก็ไม่ได้อะไรมากแค่อยากมาระบายนิดๆหน่อยๆ เพราะไม่รู้จะหันหน้าไปคุยไปพูดกับใครจริงๆค่ะ เราอายุ21แล้วค่ะ ตอนนี้ท้องเดือนหน้าก็คลอดแล้วค่ะ เป็นลูกสุดท้องของพ่อกับแม่ เราแยกออกมาอยู่กับแฟน โดยที่บ้านแฟนกับบ้านแม่ห่างกันประมาน50-60กิโล ช่วงแรกๆที่แม่รู้ว่าเราท้องแม่โกรธเรามากเลยค่ะ บ่นเราสารพัด พอมาหลังๆเหมือนแม่จะปลง เรามาอยู่บ้านแฟนได้เข้าเดือนที่4แล้วค่ะ ค่าใช้จ่ายแฟนเป็นคนหามาทุกอย่าง เขาทำงานคนเดียว เราเป็นคนถือเงิน ทำกับข้าวซักผ้า บราๆๆ ตามหน้าที่ แต่พอใกล้คลอด เราอยากซื้อของเตรียมให้ลูกแต่ต้องมาคิดแล้วคิดอีก เพราะเวลาจะซื้ออะไรจะบอกแฟนตลอด แฟนเราก็จะบอกว่า อันนี้เปลือง อันนั้นมันเปลือง ซึ่งเราว่ามันก็สำคัญกับการใช้งานของลูกต่อและสามารถใช้ได้ในระยะยาว แต่เราก็เถียงอะไรไม่ได้เพราะเขาเป็นคนทำงานหาเงิน เวลาจะกินจะซื้อกับข้าวแต่ละครั้งเราก็ต้องคิดแล้วคิดอีกว่าถ้าซื้อไปจะเปลืองไหมตะคุ้มรึเปล่า จนเราไปคุยกับแม่ก็ระบายเรื่องพวกนี้ให้แม่เราฟังแม่เราเวลามาหาก็จะพาไปกินข้าว ซื้อของที่เราอยากกินตลอดค่ะ พอแม่จะกลับแม่ก็จะให้เงินติดตัวไว้ พอได้เงินมาเราก็ซื้อของที่อยากกินบ้าง ซื้อกับข้าวบ้าง เราร้องไห้กับเรื่องพวกนี้บ่อยมากเลยค่ะ รู้สึกว่าตัวเองพลาดมากๆที่ย้ายมาอยู่บ้านแฟน พลาดที่ท้องทั้งๆที่กำลังจะได้ทำงานดีๆ พอคิดๆแล้วมันก็เสียใจร้องไห้ อยากย้อนเวลากลับไป ถ้าตอนนั้นเราคงตัดสินใจไม่เก็บเด็กไว้ ตอนนี้เราคงมีเงินเก็บมีงานดีๆทำ มีเงินส่งให้แม่ใช้โดยที่เราไม่ต้องขอเงินแม่แบบนี้ ทุกครั้งเวลาแม่มาหาและกลับไปเราร้องไห้ทุกครั้งเลยค่ะ เหมือนไม่อยากห่าง  พอวันหยุดเสาร์-อาทิตย์เราก็นั่งรถกลับไปนอนที่บ้าน มันอาจจะลำบากหน่อย แต่เราสบายใจทุกครั้งที่ได้กลับบ้านเลยค่ะ  เดือนหน้าเราคลอดก็กะว่าพอฟื้นตัวเราจะกลับไปอยู่บ้าน ขายของเลี้ยงลูกเอง ยังดีกว่าอยู่บ้านแฟนแล้วมันรู้โดดเดี่ยวแบบบอกไม่ถูก เพราะเราตื่นมาตอนเช้าทำกับข้าวให้เขาไปทำงานแล้วก็นอนต่อ ที่บ้านก็อยู่แค่คนเดียวเขาไปทำงานตั้งแต่7โมงกลับมาอีกทีก็เกือบ6โมงเย็น กลับมาเราก็อยากเล่นอยากคุยกับเขา แต่เราก็เข้าใจว่าเขาเหนื่อยต้องการเวลาส่วนตัวผ่อนคลาย เราก็กลับมานอนอยู่ในห้อง เล่นโทรศัพท์ มีเวลาด้วยกันแค่ตอนจะกินข้าว และนอน เราเหนื่อยใจไม่ได้เหนื่อยกาย อยากคลอดลูกแล้วฟื้นตัวเร็วๆจะได้ทำงานสักที 😔😔