บางที… เราจะรู้สึกว่าตัวเองใช้ความรู้สึกมากกว่าสมอง ปล่อยให้ไส้ติ่งมาครองสติ คือ… สิ่งที่เราคิดว่าดีที่ควรทำ เราอาจทำไม่ได้ เช่น คิดบวกมองโลกในแง่ดีจะไม่ค่อยมี … สิ่งที่เราทนได้มาตลอดเราจะทนไม่ได้ เช่น ปกติเคยเห็นเพื่อนติเรื่องต่าง ๆ บ้านเรือน ถนนหนทาง คนที่ผ่านไปมา คนขับรถราที่ประพฤติตัวไม่ถูกกฏ คนไม่มีมารยาท ปกติเราก็จะไม่จิตตกอะไร
 
แต่วันที่ฮอร์โมนควบคุมวิญญาณเราอยู่ เราคิดในใจว่าเมื่อไหร่เวลาจะผ่านไป เราทนไม่ไหว ไม่มีอะไรในโลกนี้สวยงามเลยเหรอ นี่แดดออก ดอกไม้บาน กระรอกเล่นกัน ไม่สวยเลยเหรอ … เหมือนไม่อยากคบไม่อยากเจอเพื่อนคนนี้แล้ว ทั้ง ๆ ที่ปกติเราก็ดีกันอยู่

คนอื่นปกติ แต่เรานี่สิ แปลกประหลาดไปมากเลยไหม … เราคิดว่าคนอื่นมองเราโลกสวย เรียบร้อย … แต่เค้าอาจมองว่าเราแสบ ตัวร้ายต่างมากจากที่เราคิดไว้… เกริ่นยาวนิดนึง ไม่รู้เกี่ยวกับกระทู้มากไหม

---

การที่เราลองคิดดู ถามคนอื่นดู ทำให้เรารู้สึกดีขึ้นมาก จากที่เรากลัวว่าตัวเราจะมลทำให้คนอื่นผิดหวังเพราะเราไม่เหมือนที่เค้าคิดไว้ค่ะ กลัวว่า คนคุย เพื่อน หรือ ใคร ๆ จะเสียใจ ถ้าเราไม่ดีแบบที่เค้าคิด