สวัสดีครับอย่างที่หัวกระทู้เลยผมเกลียดครอบครัวและญาติตัวเองเหตุเป็นเพราะเขาไม่ไว้ใจผมรวมถึงอคติกับผมคือเมื่อก่อนผมเคยหนีเรียนแล้วเคยทำให้พวกท่านลำบากมามากตอนนั้นอยู่ประมาณป.3-4 จนไม่ได้เรียนอีกเลยจนผมได้แก้ตัวเรียนกศน.แต่แล้ว มันก็มีปัญหาขึ้นด้วยว่าที่ผมอาจเป็นโรคทางจิตหรือโรคซึมเศร้าอันนี้ไม่แน่ชัดผมเริ่มพูดคนเดียวแล้วก็เริ่มมีโลกส่วนตัวมากขึ้นจนมีวันนึงย่าผมด่าผมว่าไม่ทำอะไรเลยอยู่แต่ที่เดิมตอนนั้นผมก็ไม่ได้ทำอะไรเพราะว่าตอนนั้นผมใส่หูฟังอยู่ด้วยเลยไม่สนใจแต่พอหูฟังผมพังทุกอย่างก็เริ่มถาโถมญาติแต่ละคนก็เริ่มทำอะไรรุนแรงขึ้นด่าแรงขึ้นบางคนถ้าผมไม่ยอมทำอะไรเล็กๆน้อยๆให้ก็มาตีผมเอาไม้มาตีด้วยยิ่งผมต่อต้านผมยิ่งเจ็บตัว ผมอยู่กับแรงกดดันมาตลอด 11 ปี จนถึงตอนนี้ผมเริ่มเปลี่ยนไปอีกแบบผมเริ่มคิดอยากฆ่าคนในบ้านรวมถึงญาติ อันนี้คือความรู้สึกที่ว่าพออีกฝ่ายไม่ฟังเรา ผมก็จะไปอยู่เงียบแต่ผมนั่งกัดฟันแล้วคิดอยากจะบีบคอคนๆนั้นให้ตาย พอผ่านไปได้พักนึงผมก็สงบลง ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าควรทำไงแล้ว เมื่อก่อนผมร้องไห้ทุกครั้งเวลาผมโกรธหรือผมโดนแรงกดดันหนักๆ แต่ตอนนี้ผมเอือมกับคนในบ้านและญาติๆ ผมเบื่อจนผมอยากจะตายไปให้ได้ เอาจริงมันก็เป็นทัศนคติผมแหละ เพราะพวกเขาทำดีกับผมนะ(ไม่ก็ย่าที่ผมอยู่กับแก) แต่เวลาพวกแกไม่มีเหตุผลคือผมไม่ชอบจริงๆเอาจริงผมก็เถียงพวกแกนะเพราะว่าผมไม่ชอบด้วยเพราะมันไม่ใช้หลักความจริง แต่พวกแกก็ด่าผมด้วยคำว่าไม่ฟังผู้ใหญ่ เอาจริงผมอยากหนีมากอยากหายไปจากครอบครัวนี้มาก แต่ด้วยสภาพร่างกายและสภาพจิตใจผมตอนนี้มันไม่เอื้ออำนวยผมเลยกลัว รวมถึงผมเป็นโรคกลัวการเข้าสังคมด้วย มันจะมีอาการเหงื่อออกตอนอยู่หน้าคนเยอะๆและก็ตัวสั่น รวมถึงกลัวสายตาคนอื่นด้วย ผมเกลียดครอบครัวที่เกิดรวมถึงเกลียดญาติตัวเอง ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ สิ่งเดียวที่ทำให้ผมยังอยู่คือไล่ตามความฝันตัวเองแล้วก็อยากอยู่กับเพื่อนๆที่ช่วยผมแต่ถึงกระนั้นแรงถาโถมของคนที่เรียกว่าครอบครัวก็หนักจนไม่ไหวแล้ว

*บางครั้งหรือบางคำที่ผมพิมพ์ไปอาจตกหล่นไปบ้างเพราะผมไม่รู้ว่าจะจัดการกับเรียงอะไรแบบนี้ได้ยังไงเพราะมันอาจจะขาดๆเกินๆไป ก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ