เราควรหนีออกจากบ้านปะคือแบบรำคานไม่ไหวอะคือตอนนี้เราอยู่ก ท ม เราควรจะหนีกลับต่างจังหวัดดีปะมันไม่ไหวเอาจริงๆคือพ่อเราอะบ่นมาในห้องน้ำออะมันมีคาบยาม่วงที่เเราเอาป้ายปากไว้เพราะปากเราเป็นแพลแล้วยายเราเลยสวนขึ้นว่าให้เอายาม่วงไว้ป้ายปากไม่ใช่เอาไปเล่นพ่อเราเลยบอกว่าวันๆไม่ทำอะไรเลยเล่นและก็ทำตัวโสโครกไปวันๆและก้นอนคือกูอะอยู่บ้านทั้งวันกูก้อยู่มั้ยว่าตัวเราเองนี้ทำไรบ้างแต่พ่อเราไม่อยู่บ้านทั้งวันเขาจะไปรุ้ได้ไงว่าเราอะทำไรบ้างคือกูอยู่บ้านกูก้กวาดบ้านแล้วคือไม่เห้นแล้วมาพูดแบบนี้คือร้ายแรงที่สุดๆที่พ่อเราเคยพูดคือ 'ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกกูเลย'แล้วพวกแกคิดนะเว้ยที่พ่อเราพูดอะคำๆเดียวอะที่พูดออกมาไม่กี่พยางค์มันทำให้เด็กคนหนึ่งอะเก็บไปคิดทั้งคืนทั้งวันแล้วเด้กคนนั้นอะมันเป็นโรคซึมเศร้าที่คนในครอบครัวนี้ไม่รุ้เลยทุกครั้งที่พ่อด่าเราอะคำไม่กี่พยางค์มันทำให้เด็กคนนั้นเกือบฆ่าตัวตายพ่อเราเขาพูดออกมาเขาไม่รุ้สึกหรอกแต่คนฟังมันรู้สึกเว้ย