โลมมารุตยุดมโน ลมเจ้าไยใจร้ายคล้ายยั่วเย้าส่งความเหงาเร้ารั้นวันเหน็บหนาวนภาคราค่ำคืนกลืนแสงดาวแขสกาวราวกลับเลือนลับไป ลมโลมร่างพร่างหนาวราวสะท้านสั่นเทิ้มยามลามลิ่วผิวลูบไล้โลมาลุกปลุกชันพร

เมื่อ-ก่อนเคยเอ่ยอ้อนเขียนกลอนรัก เมื่อ-ก่อนเคยท้วงทักสลักฝัน เมื่อ-ก่อนกาลผ่านห้วงหลายช่วงวัน เมื่อ-ก่อนนั้นใครเล่าที่เฝ้าเยือน เธอ-ใช่ไหมคอยเคียงไม่เลี่ยงหลบ เธอ-ใช่ไหมซ่อนซบแกล้งกลบเกลื่อน เธอ-ใช่

มองดาวเคลื่อนเกลื่อนฟ้าเวหาหาวระยิบแสงแววาวสกาวใสคนร้าวรวดปวดร่างอ้างว้างใจนอนระทมห่มไห้อยู่ในเรือนขาดคนหวงห่วงหาน่าอนาถใจแทบขาดบางคราวใครเล่าเหมือนนอนร้องไห้เหน็บหนาวอ้อนดาวเดือนขาดคนเยือนเยี่ยมเย้าส

มีคน 2 คนเป็นเพื่อนรักกันมาก ร่วมเดินทางไปในทะเลทราย… ระหว่างทาง เกิดมีปากเสียงกันรุนแรงทะเลาะกัน เพื่อนคนหนึ่งระงับอารมณ์ไม่อยู่…ตบหน้าอีกฝ่าย เพื่อนที่ถูกทำร้าย….เจ็บปวด…

ธารดาราดารดาษพาดขอบฟ้า ท้องนภาราตรีกระพริบแสง ยิบระยับวาววับดังจำแลง ฟ้าคงแปลงแสงส่องดารกา ดาวระยิบยิบย้อยพลอยจะร่วง ส่องแสงช่วงดาวดวงถวิลหา เหมือนหยาดเพชรพลอยพวงดวงชีวา ประดับหล้าส่งฟ้าพโยมบน สุกสว