ทุกคืนชอบร้องไห้ ชอบนึกเรื่องที่เศร้าตลอด พอกลางวันถ้าเห็นหรือได้ยินในสิ่งที่มันมาทำให้กระตุ้นความรู้สึกเสียใจข้างในก็จะรู้สึกร้องไห้อย่างหนักจนลืมสิ่งภายนอกมันโคตรแย่มากมันเสียใจที่สุด เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อวันที่2มีนาคม65แล้วพยายามทำใจพยายามไม่นึกและปล่อยวางพยายามคิดในแง่ดีๆแต่ทำไม่เคยได้จนทำให้ตอนนี้กลายเป็นคนที่ไม่ชอบโลกภายนอกอนาคตมันมืดไปหมดมองไม่เห็นเลยไปสมัครงานไปทำงานก็มันจะรู้สึกกระอักกระอวนมันอธิบายไม่ได้เลยแม้แต่เพื่อนหรือคนที่เข้ามาคุยด้วยตอนนี้มันไม่อยากคุยไม่อยากเจอกลายเป็นหลังๆมานี่แม่แต่คนในบ้านก็ไม่ค่อยได้ให้เห็นหน้าชอบอยู่คนเดียวแต่ก่อนไม่เคยล็อคห้องเดียวนี้ล็อคห้องอยู่คนเดียวตลอดชอบบรรยากาศมืดๆเงียบๆคนเดียวแล้ว เคยพูดกับแม่ว่าเบื่อโลกเบื่อทุกสิ่งรู้สึกตัวเองไม่มีประโยชน์อะไรเลย เคยพูดหลายคนแล้วคนที่รับรู้ความรู้สึกจริงๆมันไม่มีเลย ตัวเราเองก็รู้ว่าตัวเองเป็นแบบนี้แล้วก็พยายามแล้วแต่ไม่สามารถข้ามผ่านมันไปได้เลย การแค่รู้สึกผิดหวังแค่ครั้งเดียวโดยการที่ตั้งความหวังเอาอนาคตตัวเองไปไว้กับคนที่ไว้ใจพอผิดหวังมันโคตรเสียใจมาก อยากหาหมอน่ะแต่ไม่รู้จะเริ่มยังไงแล้วไม่ออกจากบ้านมาเป็นเดือนแล้วไม่อยากไปไหนโคตรไม่ชอบตัวเองเลย ไม่มีข้อดีแล้ว