วันนี้เราบังเอิญไปเจอเพื่อนคนนึง
เรารู้สึกอายเพื่อน ไม่กล้าเข้าไปทัก
ไม่เจอกันนาน ต้องถามอยู่แล้วว่าทำอะไร ที่ไหน
เราอายที่จะบอกว่า เราตกงาน หางานอยู่
ซึ่งเพื่อนก็เรียนมาด้วยกันทำงาน ต่อโท จบแล้วกลับมามีงานทำที่ดี

เรารู้ว่าเพื่อนไม่คิดอะไร แต่เราอาย
เรารู้สึกอิจฉาเพื่ิอน (อิจฉาที่แปลว่าอยากมี อยากได้ อยากเป็น แบบเพื่อนบ้าง ชีวิตเขาดี ก็อยากมีชีวิตที่ดีแบบเขาบ้าง)
ไม่ใช่ว่าเราไม่พยายามนะ เราพยายามและอดทนมาก เพื่อที่จะมีงานทำที่ดี มีโอกาสดีๆเข้ามา แต่มันก็ไม่ได้สักที

เราเสียใจ
ไม่กล้าและไม่มีความมั่นใจ อายที่จะเจอเพื่อน อายที่จะบอกว่าอายุ34 - 35 แต่ยังตกงาน