สวัสดีครับพี่น้องชาวพันทิพย์ วันนี้ผมมีประสบการณ์ เรื่องเล่าเกี่ยวกับ การได้ไปทำงานออกกองถ่ายฝรั่งและได้มีโอกาสเจอกับนักเตะดังของทีมในดวงใจอย่าง Liverpool ก็เลยเอารูปถ่าย เรื่องราวมาฝากกันครับ เชิญรับชมครับ ^^
มีคนกล่าวไว้ว่า ชีวิตมันสั้นนัก คิดอยากทำอะไรแล้ว ให้ทำเลย อย่าไปรอ เพราะใครจะไปรู้ล่ะ พรุ่งนี้ ชั่วโมงหน้า หรือ หนึ่งนาทีหลังจากนี้ บางทีเราอาจจะไม่มีเวลาเหลืออยู่อีกก็ได้ ฉะนั้นอยากทำอะไรให้รีบทำซะ!
หลายคนเล่าว่า การตัดสินใจมาอยู่นิวยอร์ก ก็เป็นเหมือนกับการทำอะไรตามที่ใจฝัน อยากจะมาทำงานดีๆ มีชีวิตที่ลงตัวที่นี่ แต่บางทีชีวิตก็ไม่ได้อย่างที่ใจหวังเอาไว้ หลายคนหลุดวงโคจรความฝัน สถาปนาเป็นนักเรียนห้องครัวยาวไปๆ ก็มี บ้างก็ยังพอมีแรงจะฝัน ก็หาช่องทางลัดเลาะออกไปทำงานอย่างอื่นที่ตัวเองตั้งใจเอาไว้
อีกหนึ่งอย่างที่พิเศษที่นิวยอร์กก็คือ มันก็ทำให้เราได้มีโอกาสได้รับประสบการณ์ใหม่ แบบที่ไม่เคยนึกถึงมาก่อน ประสบการณ์ที่เกริ่นถึงก็คือ การที่ได้ทำงานร่วมกับคนเด่น คนดังระดับโลก และคราวนี้คือ เรื่องของโจ้ กับการได้ทำงานเป็น Staff ให้กับ Project ที่มี Luis Diaz นักฟุตบอลทีมชาติโคลัมเบีย และทีม Liverpool เป็น Presenter มาจะเล่าให้ฟังครับ
เรื่องมันมีอยู่ว่า พี่โจ้ของเรา ปรกติก็จะทำงานที่ร้านอาหารสัปดาห์นึงก็ 5 วัน แต่โจ้ก็มักจะหาเวลาว่าง ออกไปรับจ็อปทำงาน เป็นตากล้อง เป็นช่างภาพถ่ายนู่นนี่อะไรของมันอยู่เรื่อยๆ ถามมันว่าไม่เหนื่อยเหรอ มันบอกบอกว่า
“โคตรจะเหนื่อย วันๆ กูถือจานชามมากกว่าถือกล้องเสียอีก จิตวิญญาณศิลปินของกูก็เจือจางลงตามเวลา ถ้ากูไม่รับจ็อปพวกนี้บ้าง กูกลัวว่ากูจะลืมไปแล้วว่า กูมาที่นิวยอร์กทำไม!”
“แล้วมาทำอะไรที่นี่วะ?” ผมถาม
“มาตามความฝัน มาตามใจปรารถนา” โจ้ตอบหล่อๆ พอผมถามต่อว่า แล้วมันคืออะไร มันก็เอาแต่เก็กหล่อ ไม่ยอมเล่าให้ฟัง อ่ะๆ ๆ เรื่องของเอ็ง
โคร้ม! โจ้พรวดเข้ามาให้ห้องผมแบบไม่เคาะประตูเหมือนที่มันไม่เคยเคาะเป็นประจำ ก่อนจะโพล่งเสียงดังออกมาว่า “เฮ้ย กูได้งาน เป็น PA!” ผมเงยหน้าจากจอคอม หันไปมองหน้ามันถามว่า
"เป็นPA แล้วมันน่าดีใจตรงไหนวะ?” เพราะ PA ย่อมาจากคำว่า Production Assistant แปลเป็นไทยก็คือ ผู้ช่วยกองถ่าย ชื่ออาจจะฟังดูสวยหรู แต่ก็คือ ทำทุกอย่าง จะว่าเป็นแรงงานกองเลยก็ว่าได้ ตั้งแต่คอยเก็บกวาด วิ่งหาซื้อ ข้าวปลา เรียกว่ามีอะไรก็บอกให้ไปซื้อไปหาได้ ทำทุกสิ่งอย่าง อารมณ์ก็ประมาณ General Bae บ้านเรานั่นแหละ
“เงินดีหรอ?” ผมถาม
“ไม่ดีมาก แต่ดีกว่าร้านอาหารนิดนึงแล้วกัน แต่ๆๆๆๆ...” โจ้บอก ก่อนจะยิ้มเชิด พูดออกมาว่า “งานนี้ พระเอกคือ Luis Diaz นะโว๊ย!” ไอ้โจ้ยิ้มแก้มปริ สถาปณาเป็นเดอะค็อปรุ่นเก่าแก่ มาตั้งแต่ 20 กว่าปีก่อน มันมีเสื้อนอนลิเวอร์พูลสลักคำว่า Fowler ขวัญใจของเขาเอาไว้ ขนาดว่าเก่าเก็บ ขาดวิ่นๆ เหม็นน้ำลาย ใส่จนบูดแต่ก็ยังทิ้งไม่ลงจนทุกวันนี้
“เขาจะมาถ่ายโฆษณาที่นี่” โจ้บอกต่อ
“วันไหนวะ?” ผมถาม
“พรุ่งนี้!” โจ้ตอบ
“เฮ่ย เร็วอะไรเบอร์นั้นวะ” ผมบอกไป ก็ดีใจกับโจ้ด้วย ได้ทำงานที่รัก ได้เจอคนที่ชอบ แถมได้เงินอีกต่างหากด้วยแบบนี้ ไม่ไปดีใจกับมันจะให้ทำอะไร
“แต่ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ...” โจ้บอกเสียงดัง ก่อนจะบอกต่อว่า แต่หาคนทำงานแทนไม่ได้เลย ว่าแล้วก็ทำหน้าเศร้าแบบหมาเหงา คือปรกติ ชีวิตของพวกเรายอดมนุษย์ห้องครัวเนี่ย ถ้าอยากจะลาอะไร ก็แจ้งล่วงหน้าสักเดือน สักสัปดาห์นึง ก็ไม่มีปัญหาอะไรนักหรอก แต่นี่จะลางานแบบพรุ่งนี้เลย ไม่ทันตั้งตัว หาคนทำแทนไม่ทัน ไม่มีใครว่างมา Cover ให้โจ้ได้เลย
“โจ้รำพึง สุดท้ายก็เอาวะ ไงก็จะลาให้ได้ ครั้งหนึ่งในชีวิต แถมปรกติก็มีคนขาด คนสาย คนลากันออกจะบ่อย โจ้ไปช่วย Cover ให้ก็ออกจะบ่อย ทำไมพอถึงตาโจ้บ้าง จะขอลาบ้างไม่ได้ ว่าแล้วโจ้ก็โทรไปคุยกับเจ้าของร้าน คุยไปสักพักก็วางหูไปแบบหน้าเศร้าๆ ผมเห็นหน้าก็รู้แล้วล่ะ ว่าเขาไม่ให้ลา
“กูบอก Manager ไปว่าขอลา มีงานเข้า เป็นงานลูกค้าคนสำคัญที่ถ้าหาก cancel งานนี้ไป สายสัมพันธ์ก็อาจจะต่อไม่ติดได้” โจ้เล่า แต่หัวหน้าตอบกลับมาว่า ตอนนี้ร้านขาดคนมาก ถ้าโจ้ลาไป สายสัมพันธ์ระหว่างโจ้กับเขาก็อาจจะต่อกันไม่ติดได้
“เฮ้ย ขนาดนั้นเลยเหรอวะเนี่ย!” ผมอุทาน โจ้ก็คิดว่า จะเอาไงดีวะเนี่ย ลางานแบบนี้ เจ้าของร้านก็อาจจะไม่ชอบใจ เผลอๆ กลายเป็นลูกชัง อาจจะได้ลาออกแทน
ผมเห็นโจ้หน้าเครียดก็เลยแนะนำไปว่า “นี่ก็ซื่อเน๊อะ อยากจะลางานด่วน ยังอุตส่าห์โทรไปบอกเขาอีก เป็นกูนะ กูลาไปเลย บอกป่วย ดีเลย ได้ใช้วันลาป่วยด้วย ทำงานมาตั้งนานไม่เคยใช้ จบ! จะไปบอกความจริงให้แมร่งเหนื่อยทำไม๊” ผมด่ามันไป เพราะเรื่องลากะทันหันแบบนี้ พวกเจ้าของร้านไม่ค่อยอยากฟังนักหรอก ร้านยิ่งขาดคนอยู่ช่วงนี้ สู้บอกป่วยไปเลย จบเรื่อง อีกวันก็กลับไปทำงานใหม่
“กูสะ-ตอ-บอ-แหล๋ ไม่เก่งอย่างไง!” โจ้สวน ก่อนจะบอกว่า ไม่ชอบโกหกใคร “กูรีบบอกเขา อย่างน้อยก็ยังให้เขามีเวลาหาคนทำงานแทน ดีกว่าจะมาเงียบไปเลย แล้วต้องมาโกหกว่า ไม่สบาย นั่นไม่ใช่วิถีทางของกู”
“โธ๋ๆๆ พ่อเทพบุตร, พ่อน้ำใสใจจริง, พ่อใจนักเลง, เกิดในทุ่งลาเวนเดอร์ น่าไปเป็นผู้ว่านะ” ผมประชด
"ไม่เอาอ่ะ กูขี้เกียจ"
"ขี้เกียจลุยน้ำ?"
"ขี้เกียจไลฟ์ 555" โจ้ตอบตลกๆ ก่อนจะมานั่งครุ่นคิดหน้าเครียดอีกพักใหญ่ ก่อนจะประกาศออกมาเสียงดัง
“กูตัดสินใจแล้ว! ครั้งหนึ่งในชีวิต จะมาพลาดไม่ได้ โอกาสจะได้เจอ Diaz นักเตะ Liverpool ตัวเป็นๆ แบบนี้มันหาไม่ได้อีกแล้ว!” ว่าแล้วโจ้ก็โทรบอกเจ้าของร้านว่า ต้องขอลาจริงๆ ด้วยเหตุผลส่วนตัว ก่อนจะตอบมาแบบหล่อๆ ว่า “เอาเหอะ ถ้าจะโดนไล่ออกเพราะลางาน ทั้งที่แจ้งก่อนแล้วแบบนี้ ก็ไม่เป็นไร กูขอตกงานบนจุดยืนของตัวเอง ทำอะไรที่เราอยากทำดีกว่า ใครจะไปรู้วะ ชีวิตกูยังจะมีพรุ่งนี้อยู่หรือเปล่า” ว่าแล้วโจ้ก็ซ้อมร้องเพลง YNWA เป็นประจำสโมสร Liverpool สำเนียงเพี้ยนๆ มั่วๆ ของมันไป
วันเตรียมงานก็ไม่มีอะไรมาก โจ้ก็กลายร่างเป็นสารถีหนุ่ม ขับรถไปรับส่งคนนั้นคนนี้ ซื้อของนู่นนี่ยาวจนถึง สี่ทุ่ม แถมวันงานต้องแหกขี้ตาตื่นขับรถไปรับทีมงาน ตั้งแต่ตี 4
“เพื่อ Diaz กูทนได้” โจ้บอก ผมได้แต่ส่ายหน้า เป็นมากนะเมิงเนี่ย 555 ก่อนเริ่มงาน ทีมงานก็คุยกันว่า โดยนี่คือ Shad (ซัส) หัวหน้า ทีม PA ที่มีอยู่สี่คน ก่อนจะย้ำให้เตรียมพร้อมจะยุ่งได้เลย เพราะพี่ Diaz มีเวลาให้ ตั้งแต่ เก้าโมงถึงเที่ยงวันเท่านั้น ฉะนั้นหากมีอะไรเหลือเผื่อขาด ก็ต้องเตรียมตัวกันให้ดี
“โจ้ ช่วยขับรถไปซื้อ น้ำเปล่ามาให้อีก 2 ลังซิ” Shad บอกโจ้
“โจ้ ช่วยไปซื้อลูกบอลมาหน่อยซิ เอาสีนี้ ยี่ห้อนี้ๆ เท่านั้นนะ” Shad บอกโจ้
“โจ้ เดี๋ยวแวะซื้อ เสื้อ Hoodie มาให้ด้วยนะ เอา Size นี้ สีนี้ๆๆ ” Shad บอก ทุกครั้งที่ Shad บอกโจ้ออกตัวทันที เพราะอยากจะรีบๆ ไปซื้อ รีบกลับมาเจอ Diaz ให้เร็วที่สุด
จนเวลาประมาณ 10โมง ก็เห็นมีคนกรูกันเข้ามา ล้อมหน้าล้อมหลัง ดูก็รู้ว่าเป็น Diaz พร้อมทีมองค์รักษ์หน่วยคุ้มกัน 4 คน ล้อมหน้าหลัง ฝ่าฝูงขนเข้ามาใน Studio ถ่ายทำงาน
โจ้เห็นมีทั้งทีมงาน ทั้ง FC เดินเข้าไปขอถ่ายรูป ขอลายเซ็น บ้างก็จับมือ บรรยากาศก็ดูชิล สบายๆ เป็นกันเองดี โจ้ก็เลยออกตัวจะเข้าไปขอถ่ายรูปกับเขามั่ง
“โจ้ ช่วยไปซื้อที่สูบลมลูกบอลมาให้หน่อยซิ” Shad บอก เล่นเอาโจ้แตะเบรกเอี๊ยด! ไรวะ เมื่อกี้ให้กูไปซื้อลูกบอล เจือกไม่บอกมาว่าให้ซื้อที่สูบลมไปเลยล่ะ จะได้ไม่ต้องขับไปกลับสองรอบ ห่าน! โจ้ด่าในใจเสียงดัง ก่อนจะยิ้มรับคำ บอก Diaz ว่าให้รอโจ้ก่อนนะ เดี๋ยวรีบกลับมา ก่อนจะเร่งเครื่องออกไปที่ร้านเครื่องกีฬาทันที
หลังจากซื้อของเสร็จ ก็รีบเดินหน้าตั้งกลับมา เห็น Diaz กำลังเติมหน้าอยู่ โจ้รีบดึงสมุดพกเล่มเล็กๆ ประจำตัวออกมา ก่อนจะก้าวเข้าไปหา Diaz
ทันใดนั้นเอง “โจ้ ช่วยไปชั้นบน หิ้วอาหารว่างที่สั่งไว้ลงมาหน่อยซิ 35 ชุดนะ” เสียง Shad ลอยมาจากข้างหลัง โจ้หันไปตามเสียง ก่อนจะเรียกชื่อ Shad เป็นสำเนียงบริติช “ไอ้-สั๊ส!” Shad ได้ยินหันมาคิ้วขมวด ก่อนโจ้จะตอบ โน พล็อบแบล็ม! สำเนียงบริติชไปอีกดอก Shad เข้าใจว่าโจ้พูดติดสำเนียง British นี่เอง
หลังจากขนนู่น วิ่งนี่ แบกนั่นมาเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ถ้าจะเหลือคนในกองสักคนที่ยังไม่ได้กดรูปคู่ หรือ ไม่ได้ลายเซ็นต์พี่ Luis DIaz ล่ะก็ คงจะไม่พ้นเป็นไอ้โจ้นี่แหละ ถูกเรียกใช้งานตัลหลอด!
พอผู้ช่วยผู้กำกับบอก เบรค 5 นาที เท่านั้นแหละ โจ้ก็รีบปราดเข้าไปหา Diaz ทันทีเลย ไอ้ Shad ก็ไม่อยู่ ต้องตอนนี้เท่านั้น ลุย! แต่ก็ต้องหน้าหงาย เมื่อหนึ่งใน 4 Bodyguard ของ Diaz บอกว่า โนๆ ๆ อยากได้ให้รอหลังจบงาน “อ้าว! เมื่อกี้กูเห็นยืนแจกลายเซ็นต์ ถ่ายรูปกันเป็นสิบนาทีเลย พอกูมาขอแค่เนี้ยะ ทำไมไม่ให้กูล่ะวะ!” โจ้บ่น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ต้องเดินหน้าหงอยถอยออกมา
พี่ Diaz เองก็ไม่ได้สนใจโจ้เลยแม้แต่น้อย ก็คุยกับทีมงาน ล้อมด้วยองค์รักษ์ หมดเวลาพักก็กลับเข้าไปถ่ายช็อตต่อไปเรื่อยๆ พอว่างก็กดรูปกับคนที่เดินเข้ามาขอถ่ายด้วย “อ้าว ทีกูทำไมไม่ให้ถ่ายวะ ไอ้สั๊ส!” โจ้สบถเสียงดัง เล่นเอา Shad ที่ยืนอยู่ช้างๆ ถึงกับหันมาถามว่าโจ้เรียกเหรอ?
(มีต่อ)
เรื่องสั้น เอ็นวายกู NYKU: New York Kitchen University ตอนที่ 46: จงทำตามใจฝัน, Luis Diaz & YNWA
มีคนกล่าวไว้ว่า ชีวิตมันสั้นนัก คิดอยากทำอะไรแล้ว ให้ทำเลย อย่าไปรอ เพราะใครจะไปรู้ล่ะ พรุ่งนี้ ชั่วโมงหน้า หรือ หนึ่งนาทีหลังจากนี้ บางทีเราอาจจะไม่มีเวลาเหลืออยู่อีกก็ได้ ฉะนั้นอยากทำอะไรให้รีบทำซะ!
อีกหนึ่งอย่างที่พิเศษที่นิวยอร์กก็คือ มันก็ทำให้เราได้มีโอกาสได้รับประสบการณ์ใหม่ แบบที่ไม่เคยนึกถึงมาก่อน ประสบการณ์ที่เกริ่นถึงก็คือ การที่ได้ทำงานร่วมกับคนเด่น คนดังระดับโลก และคราวนี้คือ เรื่องของโจ้ กับการได้ทำงานเป็น Staff ให้กับ Project ที่มี Luis Diaz นักฟุตบอลทีมชาติโคลัมเบีย และทีม Liverpool เป็น Presenter มาจะเล่าให้ฟังครับ
เรื่องมันมีอยู่ว่า พี่โจ้ของเรา ปรกติก็จะทำงานที่ร้านอาหารสัปดาห์นึงก็ 5 วัน แต่โจ้ก็มักจะหาเวลาว่าง ออกไปรับจ็อปทำงาน เป็นตากล้อง เป็นช่างภาพถ่ายนู่นนี่อะไรของมันอยู่เรื่อยๆ ถามมันว่าไม่เหนื่อยเหรอ มันบอกบอกว่า
“โคตรจะเหนื่อย วันๆ กูถือจานชามมากกว่าถือกล้องเสียอีก จิตวิญญาณศิลปินของกูก็เจือจางลงตามเวลา ถ้ากูไม่รับจ็อปพวกนี้บ้าง กูกลัวว่ากูจะลืมไปแล้วว่า กูมาที่นิวยอร์กทำไม!”
“แล้วมาทำอะไรที่นี่วะ?” ผมถาม
“มาตามความฝัน มาตามใจปรารถนา” โจ้ตอบหล่อๆ พอผมถามต่อว่า แล้วมันคืออะไร มันก็เอาแต่เก็กหล่อ ไม่ยอมเล่าให้ฟัง อ่ะๆ ๆ เรื่องของเอ็ง
โคร้ม! โจ้พรวดเข้ามาให้ห้องผมแบบไม่เคาะประตูเหมือนที่มันไม่เคยเคาะเป็นประจำ ก่อนจะโพล่งเสียงดังออกมาว่า “เฮ้ย กูได้งาน เป็น PA!” ผมเงยหน้าจากจอคอม หันไปมองหน้ามันถามว่า
"เป็นPA แล้วมันน่าดีใจตรงไหนวะ?” เพราะ PA ย่อมาจากคำว่า Production Assistant แปลเป็นไทยก็คือ ผู้ช่วยกองถ่าย ชื่ออาจจะฟังดูสวยหรู แต่ก็คือ ทำทุกอย่าง จะว่าเป็นแรงงานกองเลยก็ว่าได้ ตั้งแต่คอยเก็บกวาด วิ่งหาซื้อ ข้าวปลา เรียกว่ามีอะไรก็บอกให้ไปซื้อไปหาได้ ทำทุกสิ่งอย่าง อารมณ์ก็ประมาณ General Bae บ้านเรานั่นแหละ
“เงินดีหรอ?” ผมถาม
“ไม่ดีมาก แต่ดีกว่าร้านอาหารนิดนึงแล้วกัน แต่ๆๆๆๆ...” โจ้บอก ก่อนจะยิ้มเชิด พูดออกมาว่า “งานนี้ พระเอกคือ Luis Diaz นะโว๊ย!” ไอ้โจ้ยิ้มแก้มปริ สถาปณาเป็นเดอะค็อปรุ่นเก่าแก่ มาตั้งแต่ 20 กว่าปีก่อน มันมีเสื้อนอนลิเวอร์พูลสลักคำว่า Fowler ขวัญใจของเขาเอาไว้ ขนาดว่าเก่าเก็บ ขาดวิ่นๆ เหม็นน้ำลาย ใส่จนบูดแต่ก็ยังทิ้งไม่ลงจนทุกวันนี้
“เขาจะมาถ่ายโฆษณาที่นี่” โจ้บอกต่อ
“วันไหนวะ?” ผมถาม
“พรุ่งนี้!” โจ้ตอบ
“เฮ่ย เร็วอะไรเบอร์นั้นวะ” ผมบอกไป ก็ดีใจกับโจ้ด้วย ได้ทำงานที่รัก ได้เจอคนที่ชอบ แถมได้เงินอีกต่างหากด้วยแบบนี้ ไม่ไปดีใจกับมันจะให้ทำอะไร
“แต่ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ...” โจ้บอกเสียงดัง ก่อนจะบอกต่อว่า แต่หาคนทำงานแทนไม่ได้เลย ว่าแล้วก็ทำหน้าเศร้าแบบหมาเหงา คือปรกติ ชีวิตของพวกเรายอดมนุษย์ห้องครัวเนี่ย ถ้าอยากจะลาอะไร ก็แจ้งล่วงหน้าสักเดือน สักสัปดาห์นึง ก็ไม่มีปัญหาอะไรนักหรอก แต่นี่จะลางานแบบพรุ่งนี้เลย ไม่ทันตั้งตัว หาคนทำแทนไม่ทัน ไม่มีใครว่างมา Cover ให้โจ้ได้เลย
“โจ้รำพึง สุดท้ายก็เอาวะ ไงก็จะลาให้ได้ ครั้งหนึ่งในชีวิต แถมปรกติก็มีคนขาด คนสาย คนลากันออกจะบ่อย โจ้ไปช่วย Cover ให้ก็ออกจะบ่อย ทำไมพอถึงตาโจ้บ้าง จะขอลาบ้างไม่ได้ ว่าแล้วโจ้ก็โทรไปคุยกับเจ้าของร้าน คุยไปสักพักก็วางหูไปแบบหน้าเศร้าๆ ผมเห็นหน้าก็รู้แล้วล่ะ ว่าเขาไม่ให้ลา
“กูบอก Manager ไปว่าขอลา มีงานเข้า เป็นงานลูกค้าคนสำคัญที่ถ้าหาก cancel งานนี้ไป สายสัมพันธ์ก็อาจจะต่อไม่ติดได้” โจ้เล่า แต่หัวหน้าตอบกลับมาว่า ตอนนี้ร้านขาดคนมาก ถ้าโจ้ลาไป สายสัมพันธ์ระหว่างโจ้กับเขาก็อาจจะต่อกันไม่ติดได้
“เฮ้ย ขนาดนั้นเลยเหรอวะเนี่ย!” ผมอุทาน โจ้ก็คิดว่า จะเอาไงดีวะเนี่ย ลางานแบบนี้ เจ้าของร้านก็อาจจะไม่ชอบใจ เผลอๆ กลายเป็นลูกชัง อาจจะได้ลาออกแทน
ผมเห็นโจ้หน้าเครียดก็เลยแนะนำไปว่า “นี่ก็ซื่อเน๊อะ อยากจะลางานด่วน ยังอุตส่าห์โทรไปบอกเขาอีก เป็นกูนะ กูลาไปเลย บอกป่วย ดีเลย ได้ใช้วันลาป่วยด้วย ทำงานมาตั้งนานไม่เคยใช้ จบ! จะไปบอกความจริงให้แมร่งเหนื่อยทำไม๊” ผมด่ามันไป เพราะเรื่องลากะทันหันแบบนี้ พวกเจ้าของร้านไม่ค่อยอยากฟังนักหรอก ร้านยิ่งขาดคนอยู่ช่วงนี้ สู้บอกป่วยไปเลย จบเรื่อง อีกวันก็กลับไปทำงานใหม่
“กูสะ-ตอ-บอ-แหล๋ ไม่เก่งอย่างไง!” โจ้สวน ก่อนจะบอกว่า ไม่ชอบโกหกใคร “กูรีบบอกเขา อย่างน้อยก็ยังให้เขามีเวลาหาคนทำงานแทน ดีกว่าจะมาเงียบไปเลย แล้วต้องมาโกหกว่า ไม่สบาย นั่นไม่ใช่วิถีทางของกู”
“โธ๋ๆๆ พ่อเทพบุตร, พ่อน้ำใสใจจริง, พ่อใจนักเลง, เกิดในทุ่งลาเวนเดอร์ น่าไปเป็นผู้ว่านะ” ผมประชด
"ไม่เอาอ่ะ กูขี้เกียจ"
"ขี้เกียจลุยน้ำ?"
"ขี้เกียจไลฟ์ 555" โจ้ตอบตลกๆ ก่อนจะมานั่งครุ่นคิดหน้าเครียดอีกพักใหญ่ ก่อนจะประกาศออกมาเสียงดัง
“กูตัดสินใจแล้ว! ครั้งหนึ่งในชีวิต จะมาพลาดไม่ได้ โอกาสจะได้เจอ Diaz นักเตะ Liverpool ตัวเป็นๆ แบบนี้มันหาไม่ได้อีกแล้ว!” ว่าแล้วโจ้ก็โทรบอกเจ้าของร้านว่า ต้องขอลาจริงๆ ด้วยเหตุผลส่วนตัว ก่อนจะตอบมาแบบหล่อๆ ว่า “เอาเหอะ ถ้าจะโดนไล่ออกเพราะลางาน ทั้งที่แจ้งก่อนแล้วแบบนี้ ก็ไม่เป็นไร กูขอตกงานบนจุดยืนของตัวเอง ทำอะไรที่เราอยากทำดีกว่า ใครจะไปรู้วะ ชีวิตกูยังจะมีพรุ่งนี้อยู่หรือเปล่า” ว่าแล้วโจ้ก็ซ้อมร้องเพลง YNWA เป็นประจำสโมสร Liverpool สำเนียงเพี้ยนๆ มั่วๆ ของมันไป
วันเตรียมงานก็ไม่มีอะไรมาก โจ้ก็กลายร่างเป็นสารถีหนุ่ม ขับรถไปรับส่งคนนั้นคนนี้ ซื้อของนู่นนี่ยาวจนถึง สี่ทุ่ม แถมวันงานต้องแหกขี้ตาตื่นขับรถไปรับทีมงาน ตั้งแต่ตี 4
“เพื่อ Diaz กูทนได้” โจ้บอก ผมได้แต่ส่ายหน้า เป็นมากนะเมิงเนี่ย 555 ก่อนเริ่มงาน ทีมงานก็คุยกันว่า โดยนี่คือ Shad (ซัส) หัวหน้า ทีม PA ที่มีอยู่สี่คน ก่อนจะย้ำให้เตรียมพร้อมจะยุ่งได้เลย เพราะพี่ Diaz มีเวลาให้ ตั้งแต่ เก้าโมงถึงเที่ยงวันเท่านั้น ฉะนั้นหากมีอะไรเหลือเผื่อขาด ก็ต้องเตรียมตัวกันให้ดี
“โจ้ ช่วยขับรถไปซื้อ น้ำเปล่ามาให้อีก 2 ลังซิ” Shad บอกโจ้
“โจ้ ช่วยไปซื้อลูกบอลมาหน่อยซิ เอาสีนี้ ยี่ห้อนี้ๆ เท่านั้นนะ” Shad บอกโจ้
“โจ้ เดี๋ยวแวะซื้อ เสื้อ Hoodie มาให้ด้วยนะ เอา Size นี้ สีนี้ๆๆ ” Shad บอก ทุกครั้งที่ Shad บอกโจ้ออกตัวทันที เพราะอยากจะรีบๆ ไปซื้อ รีบกลับมาเจอ Diaz ให้เร็วที่สุด
จนเวลาประมาณ 10โมง ก็เห็นมีคนกรูกันเข้ามา ล้อมหน้าล้อมหลัง ดูก็รู้ว่าเป็น Diaz พร้อมทีมองค์รักษ์หน่วยคุ้มกัน 4 คน ล้อมหน้าหลัง ฝ่าฝูงขนเข้ามาใน Studio ถ่ายทำงาน
“โจ้ ช่วยไปซื้อที่สูบลมลูกบอลมาให้หน่อยซิ” Shad บอก เล่นเอาโจ้แตะเบรกเอี๊ยด! ไรวะ เมื่อกี้ให้กูไปซื้อลูกบอล เจือกไม่บอกมาว่าให้ซื้อที่สูบลมไปเลยล่ะ จะได้ไม่ต้องขับไปกลับสองรอบ ห่าน! โจ้ด่าในใจเสียงดัง ก่อนจะยิ้มรับคำ บอก Diaz ว่าให้รอโจ้ก่อนนะ เดี๋ยวรีบกลับมา ก่อนจะเร่งเครื่องออกไปที่ร้านเครื่องกีฬาทันที
หลังจากซื้อของเสร็จ ก็รีบเดินหน้าตั้งกลับมา เห็น Diaz กำลังเติมหน้าอยู่ โจ้รีบดึงสมุดพกเล่มเล็กๆ ประจำตัวออกมา ก่อนจะก้าวเข้าไปหา Diaz
ทันใดนั้นเอง “โจ้ ช่วยไปชั้นบน หิ้วอาหารว่างที่สั่งไว้ลงมาหน่อยซิ 35 ชุดนะ” เสียง Shad ลอยมาจากข้างหลัง โจ้หันไปตามเสียง ก่อนจะเรียกชื่อ Shad เป็นสำเนียงบริติช “ไอ้-สั๊ส!” Shad ได้ยินหันมาคิ้วขมวด ก่อนโจ้จะตอบ โน พล็อบแบล็ม! สำเนียงบริติชไปอีกดอก Shad เข้าใจว่าโจ้พูดติดสำเนียง British นี่เอง
หลังจากขนนู่น วิ่งนี่ แบกนั่นมาเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ถ้าจะเหลือคนในกองสักคนที่ยังไม่ได้กดรูปคู่ หรือ ไม่ได้ลายเซ็นต์พี่ Luis DIaz ล่ะก็ คงจะไม่พ้นเป็นไอ้โจ้นี่แหละ ถูกเรียกใช้งานตัลหลอด!
พี่ Diaz เองก็ไม่ได้สนใจโจ้เลยแม้แต่น้อย ก็คุยกับทีมงาน ล้อมด้วยองค์รักษ์ หมดเวลาพักก็กลับเข้าไปถ่ายช็อตต่อไปเรื่อยๆ พอว่างก็กดรูปกับคนที่เดินเข้ามาขอถ่ายด้วย “อ้าว ทีกูทำไมไม่ให้ถ่ายวะ ไอ้สั๊ส!” โจ้สบถเสียงดัง เล่นเอา Shad ที่ยืนอยู่ช้างๆ ถึงกับหันมาถามว่าโจ้เรียกเหรอ?
(มีต่อ)