อ่านข่าวบ้านเรา ถ้าเป็นช่วงนี้ ก็จะเห็นข่าวการเมืองมากเป็นพิเศษ ก็มันระอุซะขนาดนี้ แต่จะร้อนระอุยังไง ก็ไม่ไปไหนนะ หน้าก็ไม่ไหม้ด้วย ก็แหม...หนาซะขนาดนี้ และไม่ว่าจะเป็นช่วงไหน ๆ ข่าวแบบหนึ่งที่เรามักจะเห็นตลอดเวลาเลยก็คือ พวกข่าวหลอกลวง แก๊งต้มตุ๋น มิจฉาชีพ ต้องกราบขออนุญาตแยกข่าวการเมืองออกจากข่าวต้มตุ๋นนะครับ เพราะไม่อย่างนั้น เราจะไม่มีข่าวการเมือง! 555 ข่าวต้มตุ๋นก็พวกหลอกโอนเงิน บอกเอาไปทำบุญ เอาไปซื้อกิจการ เสร็จแล้วก็เชิดหนีไปแบบไร้ร่องรอยหลักฐาน และใครว่าที่อเมริกา ประเทศที่เจริญแล้วไม่มีมิจฉาชีพ ไม่มีแก๊งต้มตุ๋น ถุ๋ย!

     วันนี้ผมก็เลยจะมาเล่าถึงเล่ห์เหลี่ยมของมิจฉาชีพแบบฝรั่ง! ฝรั่งมันมีวิธีหลอกต้มตุ๋นเราอย่างไร เหมือนกับของพี่ไทย 4.0 หรือไม่ โดยเพื่อนสนิทของผม ไอ้โจ้นี่แหละที่ไปเจอมากับตัว เกริ่นก่อนว่า สมัยอยู่เมืองที่ไทย โจ้ทำงานถ่ายภาพ ถ่ายวิดีโอ ให้กับรายการโทรทัศน์นี่แหละ ไม่รู้คิดสั้นอะไรถึงเดินทางมาเป็นจับกังแบกจานที่นิวยอร์ก อุ๊ย โดนตัวเองด้วย! 555 แต่ด้วยความขยัน อยู่เฉย ๆ ไม่เป็นของมัน วันไหนที่โจ้ว่าง โจ้ก็จะพยายามหางานเสริมจากเว็ปออนไลน์ หนึ่งในนั้นคือ Linkedin ที่เป็นเว็ปหางาน อารมณ์ก็คล้าย ๆ กับ facebook แต่เป็นแบบเฉพาะทาง พวกคนทำงานเขาเล่นกัน บางทีก็ได้ไปถ่ายมั่ง ไม่ได้มั่งก็ว่าไป
     “ทำไรอยู่วะ” ผมถาม ตอนเจอโจ้ในห้องนั่งเล่นที่บ้าน
     “กูหาจ็อบอยู่” โจ้ตอบ
     “จะขยันไปไหนวะ กลัวรวยไม่พออีกเหรอวะ” ผมถาม
     “กูไม่ได้ขยัน และกูก็ไม่รวยด้วย แต่กูอยากทำงานที่กูอยากทำ กูเบื่อแบกจาน แบกชามแล้ว แบกจนกล้ามกูจะเป็นปูอยู่แล้วเนี่ย” โจ้ตอบพลางเบ่งกล้ามให้ดู เออ! ใหญ่ แข็งปั๋งจริงด้วย
     “สัส กล้ามใหญ่กว่ากูอีก! แล้วหาได้ยังวะ” ผมเปลี่ยนเรื่องถาม
     “ส่งอีเมลไปเป็นสิบแล้วเนี่ย” โจ้ตอบทำเสียงเศร้า ก่อนจะเสริมต่อ
     “แต่กูมีความเชื่อว่า ตราบใดที่กูยังไม่ล้มเลิก วันนึงกูต้องบินไปคว้าฝันจนได้” โจ้จบแบบหล่อ ๆ คงนึกว่าตัวเองเป็นพี่ตูน Bodyslam ผมก็ได้แต่อวยพรให้มันโชคเลือด เอ๊ย โชคดีนะเพื่อน

     จวบจนเวลาผ่านไปสัปดาห์กว่า ๆ ขณะที่ผมกำลังนอนสไลด์มือถือในห้อง โครม!...โจ้เปิดประตูเข้ามาหาผมในห้องแบบไม่เคาะ ไม่ให้สุ้มให้เสียง เล่นเอาผมตกใจไปหมด
     “! จู่ ๆ โผล่เข้ามาตกใจหมด” ผมด่ามันไป
     “ดู Pornhub อยู่หรา?” โจ้ตอบกวน ๆ อารมณ์ดีผิดปรกติ
     “สัส! เขาบล็อกไปแล้วไม่รู้เร๊อะ” ผมเล่นมุก
     “พอ ๆ มุกนี้ ไม่ขำนะ นี่โว๊ย! มีติดต่อกลับมาแล้ว!” โจ้ยิ้มแฉ่ง พร้อมโชว์อีเมลในโทรศัพท์ให้ผมดู
     “เฮ้ย จริงดิ งานที่ไหนวะ” ผมเผลอตื่นเต้นดีใจไปกับมันด้วย อ่านจะในอีเมลนั้น ได้ความว่า เขาชื่อ Zachary C. เป็นเจ้าของโปรเจ็คถ่ายงานตัวนี้จาก Magazine Online อันนึง ชื่อ New Beauty เขาบอกประทับใจ Portfolio ของโจ้ พร้อมกับอธิบายงานชิ้นนี้ว่า เป็นงานถ่ายวิดีโอช่างทำผม DIY (Do It Yourself) สี่ทรงผม โดยมีกำหนดส่งงานอีกเดือนนึง จะถ่ายเมื่อไหร่ก็ให้ไปจัดตารางวันถ่ายกับช่างทำผมกันเอาเอง รวมถึงรายละเอียดของตัวงานที่เขารับส่งเป็นไฟล์อะไร ความยาวควรประมาณเท่าไร ส่งออนไลน์ทางไหนกัน พร้อมทั้งแนบไฟล์รูปของทรงผมและนางแบบทั้งสี่คน กับรายละเอียดของตัวโปรเจ็คงานนี้แบบ PDF มาให้ด้วย และที่สำคัญที่ทำให้ผมต้องตาโต ก็คือ
     “งบ $9,000!” ผมอุทาน พร้อมกับคำอธิบายว่า หลังจากทำสัญญาแล้ว จะจ่ายก้อนแรกเป็นเช็ค $7,000 เพื่อเป็นค่าช่างทำผม ค่า Agent ค่านางแบบ $5,000 ส่วนของโจ้เอาไปก่อน $2,000 เป็นค่าถ่าย ตัดต่อ รวมค่าสตูดิโอที่จะใช้ถ่าย แล้วตอนส่งมอบงานก็จะได้ $2,000 สุดท้าย ถ้าโจ้โอเคกับตรงนี้ ช่วยส่งชื่อจริงกับที่อยู่มาให้ด้วย เพราะต้องใช้ระบุในการทำตัวสัญญา
     “เฮ้ย สุดตีน ดีใจด้วย ๆ แล้วนี่ทำสัญญาไปแล้วหรือยัง?” ผมถาม
     “ยัง ๆ กูยังไม่ได่ตอบกลับไปเลย กูตื่นเต้นอ่ะ ไม่รู้จะส่งอะไรกลับไปดี ช่วยกูตอบอีเมลหน่อยดิ” โจ้ถาม พลางทำตาปริบ ๆ แบบที่ไม่ได้เข้ากับสภาพหนังหน้ามันเลย
     “ก็ส่งอีเมลกลับไป ขอบคุณเขาซะ บอกจะทำให้ดีที่สุด ส่วนจะวางแผน ว่าจะถ่ายวันไหนก็เกริ่น ๆ ไปก่อนก็ได้ แล้วอย่าลืมส่งชื่อ กับที่อยู่ไปล่ะ” ผมบอก โจ้รีบนั่งพิมพ์ตามที่ผมบอก
     “สาธุ๊... ขอให้ได้ ขอให้โดนเถ๊อะ!” โจ้พนมมือ ก่อนกดส่งอีเมล ไหว้พระไหว้เจ้า ขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เล่นของเต็มที่ เดี๋ยว ๆ นี่ไม่ใช่ขอหวย! แต่ก็เข้าใจมันนะ งานนี้ได้ตั้ง $4,000 นี่นะ ผมเห็นยังอิจฉาแทนเล๊ย รู้งี้กูสมัครมั่งดีกว่า 555

     ผ่านไปวันนึง โครม!! โจ้ก็โผล่เข้ามาในห้องผมแบบไม่บอกกล่าวอีกล่ะ
     “! กูตกใจ เคาะประตูหน่อย” ผมโวยวาย
     “ในที่สุด! ในที่สุด!” โจ้ลิงโลด ไม่สนใจผมเลย
     “ในที่สุดไรของ ในที่สุดลุงก็ลาออกเร๊อะ?” ผมกวนส้นตอบไป
     “อย่าเอาเรื่องประเทศชาติมาล้อเล่น ไม่ขำนะ กูคนซีเรียส” โจ้ทำขรึม ก่อนจะเล่าต่อ
     “Zach ตอบกลับมาแล้ว” โจ้ตอบพลางโชว์อีเมลให้ผมดู ในอีเมล Zach บอกว่า ส่งสัญญา, ข้อตกลงและหน้าที่ในการถ่ายทำมาให้แล้ว ถ้าโจ้โอเคกับข้อตกลงต่างๆ ก็ให้เซ็นต์แล้วส่งกลับไป พร้อมกับมี เกริ่นข้อมูลของ Modeling Agent ชื่อ Her as Models คนประสานงานชื่อ Josh Q.
     “แล้วอ่านสัญญาหรือยัง?” ผมถาม
     “อ่านแล้ว แต่...” โจ้บอก พร้อมแต่
     “ช่วยกูอ่านสัญญาอีกทีได้เปล่าวะ กูกลัวอ่านผิด เดี๋ยวจับกูเซ็นต์สัญญาทาส” โจ้ทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมอีกทีนึง ผมเห็นแล้วก็อยากจะเตะมันไปสักที แต่ติดที่มันตัวโตและแข็งแรงกว่าผมมาก 555 ก็ได้แต่ช่วยอ่านสัญญา ซักพักพอผมอ่านจบ
     “ก็ดูปรกติ ไม่เห็นมีอะไรผิดปรกติเลย” ผมตอบไปหลังอ่านสัญญาจบ
     “งั้นกูเซ็นต์สัญญา ส่งกลับไปเลยนะ” โจ้ตอบ พลางขอความมั่นใจ แหม่... ตัวก็หยั่งกับควาย ปรกติก็เป็นคน Self มาก จะมากลัวอะไรแค่นี้วะเนี่ย 555 แต่ก็เข้าใจนะ เพราะงานที่โจ้ออกไปถ่ายปรกติจะได้เงินสด ถ่ายเสร็จก็จบงานไปเลย แต่คราวนี้มีเซ็นเอกสารกันด้วย ผ่านไปสักพัก Zach ก็ส่งอีเมลกลับมาบอกขอบคุณ พร้อมกับบอกว่า ถ้าเอกสารทุกอย่างผ่านเมื่อไหร่ ฝ่ายบัญชีของบริษัทจะส่งเช็คเงินก้อนแรกมาให้ เพื่อให้โจ้เอาไปดำเนินการตามที่แจ้งเอาไว้ โจ้ยิ้มแก้มแทบปริ
 
     เคยเห็นพวกหนังสงครามไหมครับ ที่นางเอกเฝ้าแง้มหน้าต่าง รอบุรุษไปรษณีย์ที่จะมาส่งจดหมาย นั่นล่ะอารมณ์ของโจ้ ณ ตอนนี้ล่ะครับ ชะเง้อทุกวัน อย่างกับเมียทหาร! วันแรกผ่านไป วันที่สองผ่านไป โจ้ก็ยิ่งเหมือนคนโดนของ คือ อยู่ไม่สุข เดี๋ยวก็นั่งรอ, ยืนรอ, นอนรอ ว่าง ๆ ก็ลงไปเปิดตู้จดหมายเล่น ดูว่าบุรุษไปรษณีย์มายัง มีเช็คมาหรือเปล่า บางทีเราสวนกันตอนก่อนจะไปทำงาน ผมถามว่า
     “เป็นไง เค้าตอบอะไรมาหรือยัง?” ผมถาม ก่อนโจ้จะตอบว่า ยังเลย ให้ใจร่ม ๆ ฝ่ายบัญชีงานมันละเอียดอ่อน
     “งานมันต้องใช้เวลา ไม่ใช่รัฐบาลนะเว๊ย จะได้ทำงานเร็ว มีประสิทธิภาพ” โจ้เสริม
     “นี่ พูดจริง?” ผมถาม
     “สัส กูประชด!” โจ้ตอบ

     ผ่านไปสี่วัน โครม!!! โจ้ก็กระโดดเข้ามาในห้องผมอย่างลิงโลด ดีใจเต็มที่
     “มันมาแล้วโว๊ยยยยย....” โจ้เล่าพลางโชว์ กระดาษเช็คเงินล่วงหน้าที่ได้มาให้ผมดู $7,000 อย่างที่คุยตกลงกันเอาไว้ไม่มีผิด
     “เหย็ด....เงินจริง ๆ ด้วย แล้วเอาเงินเข้ายัง” ผมถาม
     “จะเหลือเร๊อะ! กูเข้าตั้งแต่วินาทีแรกที่แกะซองแล้ว 555” โจ้บอก สีหน้ายิ้มแย้ม ได้เงินเข้าบัญชีแล้วนี่ แต่ผมกลับฉุกใจคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา
     “ว่ามันแปลก ๆ เปล่าวะ ทำไมเขากล้าเอาเงินมาให้ก่อนตั้งเยอะขนาดนี้? เขาไม่กลัวหนีไปเหรอวะ?” ผมถามเพราะสงสัย โจ้เองพอได้ยินก็มีสีหน้าครุ่นคิดนิดนึง
     “อืม...มันก็จริงนะ แต่กูเซ็นต์สัญญาไปแล้ว ถ้าหนีกูก็อาจจะโดนเล่นได้หรือเปล่าวะ?” โจ้ตอบ ก่อนจะเสริมต่อ
     “นี่มันอเมริกาประเทศเขามีขื่อมีแป ฝรั่งมันคงไม่โกงหรอก เหมือนกับที่เมืองไทยหรอกน่า” โจ้เสริม ก่อนจะย้ายเรื่องไปที่อีเมลต่อ เพราะ Zach บอกให้โจ้ติดต่อกับตัว Modeling ที่ชื่อ Josh กันเองเลย ตามอีเมลที่ให้มาไว้ ว่าจะนัดถ่ายกันวันไหนยังไง
     “กูว่างสิ้นเดือนนี้อ่ะ ว่างเปล่าวะ ไปช่วยกูถ่ายหน่อยซิ” โจ้ชวน
     “$200 เอาป่าวล่ะ” ผมบอก
     “$150” โจ้บอก
     “100 นึงแล้วกันงั้น” ผมพูดลดราคาตัวเองซะงั้น
     “ตกลง ดีล!” โจ้ตอบตกลง
                                                                                                                                                                                                        (มีต่อ...)