สวัสดีค่ะ ตามชื่อกระทู้เลย เราอายุ 19-20 แต่หน้ายังเป็นสิวอยู่เลย หน้ามีทั้งรอยดำจากสิว เป็นจุดๆ แล้วหน้าเราไม่ค่อยขาวเพราะเราไม่ใช่คนขาว เราโดนล้อมาตั้งแต่เด็กว่า อีดำ ขี้เหร่จริงๆ เราก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะเราคงคิดว่าเขาพูดหยอกล้อเล่นๆแหละ แต่พอเริ่มโตขึ้นหน้าเริ่มเป็นสิว (ต้องบอกก่อนว่า ไม่เคยเป็นสิวมาก่อนเลย) พยายามหาครีมหายามารักษาหลายครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล เราเลยปล่อยผ่านให้มันหายเองดีกว่า มาบวกกับเป็นสิวประจำเดือนด้วย ชีวิตเราดูเหมือนพังมาก ทั้งดำ ทั้งเป็นสิว ขี้เหร่ด้วย เราพยายามพูดปลอบตัวเองสร้างความมั่นใจให้กับตัวเองตลอด ว่าเราสวยนะ เราสวยมาก แต่เราโดนเพื่อนโดนคนที่บ้าน คนแถวบ้านล้อจนขาดความมั่นใจไปเลยเราเสียใจมาก ร้องไห้ตลอด พูดกับตัวเองหน้ากระจกทุกครั้งเลยว่า "ทำไม" ทำไมชีวิตเราต้องมาเจออะไรแบบนี้ เกิดมาไม่เพอร์เฟคผิดมากเลยเหรอ บางครั้ง ย่าก็ถามเราว่า หน้าตาขี้เหร่แบบนี้ใครจะมาเอาไปทำเมีย เราก็ทำเป็นหัวเราะไป ญาติคนนึงก็บอกเราว่า นั่นหน้าเหรอ นึกว่าอุกกาบาต ซึ่งมันแรงมากเลยนะคำพูดแบบนี้ เราพยายามกลั้นน้ำตาไว้ เพื่อจะเก็บไปร้องไห้ในห้องคนเดียว ถ้าร้องต่อหน้าคนอื่นเขาจะบอกว่า ปัญญาอ่อน ไร้สาระ สงสัยเหมือนกันว่าเราไม่มีสิทธิ์เสียใจกับเรื่องแบบนี้เลยเหรอโดนบูลลี่มาตั้งแต่เด็กๆ จนกระทั่งโตป่านนี้แล้ว เราถือว่าตัวเองเก่งมากเลยที่อดทนต่อคำพูดแย่ๆแบบนี้มาตลอด เคยคิดอยากฆ่าตัวตายหลายครั้ง ที่เจอคำพูดลบๆแบบนี้ แต่ก็นั่นแหละค่ะใจดันไม่ถึงพอที่จะฆ่าตัวตาย มันเจ็บปวดมากเลย อยากหนี ออกไปให้ไกลๆ ป้าแถวบ้านก็ชอบบอกว่า เราขี้เหร่ ไม่มีใครเอาไปทำแฟนหรอก ดำก็ดำ พูดตอกย้ำกันแบบนี้ได้ยังไงนะ😭 เราเลยหัวเราะกลบเกลื่อนไป แต่พวกเขาเคยรู้มั้ยว่า ข้างในเราเจ็บปวดมากๆเลย พยายามไม่เครียดแต่ก็ทำไม่ได้ เราเครียดกับอะไรหลายเรื่องพร้อมกัน เหมือนตายทั้งเป็นเลยอะ ชีวิตทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ เราไม่ซีเรียสนะที่หน้าตาแบบเราจะไม่มีใครเอา แต่เราซีเรียสที่ว่า เราจะรับมือกับคนแบบนี้ต่อไปยังไงถ้ายังอ่อนแอแบบนี้
#ขอกำลังใจหน่อยได้มั้ยคะ😭😭😭